Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Σάββατο 5 Ιουλίου 2008

οι τοιχοι...

Πλήρης πόνος ζωής.
Πλήρης απογοήτευση. Πλήρης έλλειψη κατανόησης.

Αναζήτηση της τύχης, που δεν μπορώ να βρώ.

Αναζήτηση της ασφάλειας, μετά από σένα που έχασα.

Αναζήτηση της ειρήνης, μετά από τη φιλία που ξέχασα.

Οι τοίχοι.....
τοίχοι που κάθε μέρα και ψηλώνουν.
Δικοί μου.

Εάν η ζωή μου καταστραφεί, παίρνω την ελπίδα απο σε σενα.

Αναζήτηση της αγάπης, πίσω από αυτούς τους τοίχους.

Αλλά κανένας δεν μπορεί να καταλάβει, κανένας δεν με ξέρει πραγματικά.

Κατηγορίες χρέους. Ανώφελη αναζήτηση.

Κανένας εκεί για μένα.

Ένα χαμόγελο, αλλά δάκρυα στα μάτια.

Ένα γέλιο, αλλά πόνος στην ψυχή.

Καθημερινή ζωή. Παρανοημένη. Αναζήτηση της βοήθειας.

Οι άνθρωποι, που ξέρουν καταλαβαίνουν.

Άνθρωποι! Ελπίδα. Προδοσία.

Πάλι μόνη.... πίσω από τους τοίχους, μ' όλες της μάσκες.

Μια φυλακή. ..

Σκοτάδι. Απομόνωση.

Αναζήτηση της ελευθερίας.

Απελευθέρωση στα χρώματα του πόνου.
Όμορφα χρώματα.
Κόκκινο.. .Μπλε...Ροζ...χρώματα!

Κραυγές ψυχής.

Κανένας δεν θέλει να δει. Κανένας δεν μπορεί να δει.

Σπασμένα φτερά. Μια άβυσσος.

Να πέσεις βαθιά και πιό βαθιά;

Αναζήτηση της απελευθέρωσης...

μετά από την απελευθέρωση.

Μια τελευταία άβυσσος.

Ένας τελευταίος πόνος.

Ένα τελευταίο βήμα.

Φόβος. Αμφιβολία. Σκέψη. Όνομα.

ξεχασμένες θεωρίες.

Πρόσωπα.
Εύθυμα πρόσωπα, πρόσωπα γέλιου.

Ένας τάφος.
Λυπημένα πρόσωπα... χαρούμενα πρόσωπα.

Ένα τελευταίο βήμα στην άβυσσο.

Ένας τελευταίος ασπασμός στην ελευθερία.

Ένα βήμα... μόνο ένα.

Πεσμένοι τοίχοι.

Μια νέα ζωή; Ελπίδα!

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος5/7/08 5:29 μ.μ.

    "Οι τοίχοι.....
    τοίχοι που κάθε μέρα και ψηλώνουν.
    Δικοί μου"
    Οι τοίχοι είναι
    εφιάλτες για όλους
    Ρίξε χρώμα κι ελπίδα
    Σου αφιερώνω ένα ποίημα μου
    "Όταν κάψεις την άγρια χερσόνησο
    οι δύτες ψαρεύουν
    από των φάρων τα μάτια"

    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ελενη ευχαριστώ!!!με συμπληρώνεις υπέροχα..
    την αγάπη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.