χθες είδα ένα αστέρι μέσα στην σιωπή να πέφτει.
Εκανα μια ευχή κι η Παναγία απάντησε..αυτό το αστέρι θα φέγγει πάντα τις νύχτες σου
Και γω πήρα κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω..
Απλώνω τα χεριά να το φτάσω και τότε ξαφνικά οι αχτίδες του με πληγωσανε!
Ηταν γραμμένο μου είπε..
Κανε όμως αυτό που σου λέει η καρδιά σου!
....Εγώ γυρνώ σε σένα...είσαι η καρδιά μου!
Άκουσε με... σου μιλώ..
Ζήσε μαζί μου,
Ακολούθησε με ..
Αγάπησε με
Αλλά σε παρακαλώ....
Μη μου στερήσεις την ελευθεριά και το δίκιο μου να είμαι όπως είμαι....
Γιατί αυτό ήταν στα άστρα γραμμένο πριν από πολύ καιρό...
Γιάννης και Γώγο ..........
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΡΗΤΗ........?
Ο Γιάννης βγήκε και τα ήπιε για μια εικόνα στην καρδιά που τρέχει όλο δάκρυ .........για την Γώγο από το νησί της αιώνιας λίρας .........
Για αυτό που νιώθει η καρδιά του για την Γώγο
Καρδιά γεμάτη βάσανα
Που τρέχει σαν το κιμά
Σαν το καράβι της γραμμής που φερνή
Η μύρα της αγάπης
Σαν το κιμά που χτυπά
Και λούζει τα πλευρά του
Σαν του άνεμου την μυρωδιά
Που φερνή ένα δάκρυ
Γεμάτο με τα μάτια της
Που τρέχει ένα δάκρυ
Πάντα μονάχος
Εκεί γυρνά και ποινή
Για εκείνη
Για αυτή που έφερε χαρά
Μαζί με μια λίπη
Σαν το καράβι που γυρνά
Στο ίδιο μονόπατη
Και πάντα μια καρδιά θα τρέχει
Ένα δάκρυ για αυτό
Που η μύρα έφερε σε τούτο
Το στεφάνη που το έφερε
Η μύρα τους να έχει ένα δάκρυ
ΝΙΚΟΣ
Στον φίλο μου το Γιάννη που την γλίτωσε σε ένα βάθη τρακάρισμα αλήθεια το τάμα της αγάπης του τον έσωσε μονάχα
.....................ΚΡΗΤΗ.........................?
Το Μινόρε της Αυγής ……..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι μαντινάδα……..7/9/2008 7:20 μμ
Περίεργα συναισθήματα ήρθαν από αυτήν την λέξη στην σκέψη μου τότε στην κρατική τηλεόραση ένα έργο με περίεργο άρωμα μιας ξεχασμένης εποχής.
Η ήρωες δεμένη σαν μια αλυσίδα που δεν λύθηκε ποτέ σάπισε μαζί με την ζωή τους .Αλήθεια πόσες τέτοιες αλυσίδες δεν σέρνει καθένας μας σε αυτήν την ζωή .Και μέσα σε όλα αυτά μια μουσική που έπαιξε σε κασέτες και πούλησε και ένωσε διό γενιές μαζί .Ωραίο έργο ξεχασμένο σαν πολλά καλά κομμάτια σε αυτήν την ζωή να γίνονται μια ερωτικοί βράδια που έφερε πάθος ηδονή και στο τέλος ……..ΞΕΧΑΣΤΗΚΕ
Η άνθρωποι ξεχνάν εύκολα μεταλλάσσονται σαν την κάθε εποχή γίνονται ένα με τα πάθη και κρύβονται μέσα σε αυτά .Σήμερα η αλληλογραφία έγινε ένα πλήκτρο το χάρτη χάνετε μαζί με της σκέψης μας .Τα μηνύματα τρέχουν πιο απλά με ένα κινητό αίνο τώρα η γραφή ένα γράμμα που περιμένει ο καθένας έγινε ένα πλήκτρο κουμπιών .Κλεινό τα μάτια μου και αφήνω την σκέψη να γυνή ένα με αυτούς τους ήρωες ένα περίεργο άρωμα βλέπω νιώθω ακούω την κάθε μουσική .Την κάθε ηδονή που έφερνε μια ερωτικοί πράξη το κάθε φιλί την κάθε ανάσα που έφερε το ηφαίστειο της κάθε κινήσεις στην στιγμή .Η εποχές έτρεχαν η ήρωες πήραν την εποχή και την μετάλλαξαν την έφεραν στα μέτρα τους ένα ταξίδι που η κοινωνία το κάνη αναγκάστηκα .Μου αρέσει που νιώθω την μουσική να τρέχει στο αίμα μου βαριά μουσική παραπονιάρα σαν την ερρωμένη που τελικά θα βολευτεί στην αγκαλιά του άντρα της .Σαν μια περιπέτεια που ένοιωσε κορμί και σώματι και θα παίξει το ρόλο της ξανά .Ανοίγω τα μάτια η πραγματικότητα εδώ ξερό πως τα έργα είναι κομμάτι ενός ανθρώπου που έδωσε και πίρε πνευματική γραφή φώτιση από αυτό που άλλη δίνουν μορφή και όνομα και άλλη απλός νιώθουν την δύναμη μέσα τους.
Το ξημέρωμα φερνή πολλά
Σαν την νύχτα που πέρασε
Πια σαν μια σκιά
Με όνειρα ξεχασμένα παλιά
Να γυρνάν σαν την μάτια
Που έρχεται και σε αναζητά
Σαν μια πληγή παλιά
Που δεν θα κλίση μονάχα
Θα αφήσει σημάδια πολλά
Που δεν θα ξεχάσει ποτέ
Η δικιά μου καρδιά
Η αλήθεια
Κάποτε διό άνθρωποι αλληλογραφούσαν για χρόνια πολλά και η ζωή το έφερε να συναντηθούν μια μέρα .Όταν κοιτάχτηκαν και μίλησαν η απογοήτευση ήταν μεγάλη. Και η διό έπλασαν όλα αυτά τα χρόνια μια ψευδαίσθηση μετάξι τους .Απλός σταμάτησαν να υπάρχουν και η απογοήτευση δεν ξεπεράστηκε ποτέ .
Pigkouinos……ακόμα ύπαρχο και γράφο εγώ ένας αγράμματος