Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

ώρα ανάγκης



Και ύστερα ένιωσα πώς η μέρα χωρίζεται στο ''μαζί σου'' και στο ''χωρίς σου'
Κι ας μη θέλω να παίξω στο παιχνίδι σου...έφτιαξα δικό μου!
Χάθηκα μέσα στο χρόνο και έχασα τη συνείδηση μου..
Δε ξέρω καν αν θέλω εμένα μέσα μου ...
Ξόδεψα όσα λόγια είχα σε άδειους τοίχους.
Φώναξα τόσο ώσπου να μη θυμάμαι πια το λόγο της κραυγής μου.
Γιαυτο κοίτα με στα μάτια όταν σου μιλώ... και μην ακούς τις λέξεις...
Είναι ψίθυροι σε φωνές και κραυγές!
Κανείς δεν γυρίζει να κοιτάξει στα μάτια τον εαυτό του, τον ακούει μόνο πίσω του!!
Λένε το κόκκινο είναι το χρώμα του πάθους.... του έρωτα...
Μα εγώ ακόμη και τον πόνο με κόκκινο τον έχω ντύσει!
Τώρα πια είναι αργά,για σένα...για μένα..
Στη φλόγα, γυρνάω την πλάτη και φεύγω!!
Ανοίγω την πόρτα της ψυχής και του μυαλού μου...
μικρές σταγόνες θλίψης στα ματια.
Δεν θελω να με δεις να κλαίω!
Οι άνθρωποι χωρίζουν γιατί καμιά φορά το να μένουν μαζί είναι καταστροφικό.
Έσκυψα το κεφάλι!
Είναι αργά να γνωρίσω ξανά τον εαυτό μου...
αλλά θα σκοντάφτω και θα με σηκώνω ξανά και ξανά!
Προσπαθώ να σκεφτώ τη ζωή δίχως εσένα.... χωρίς εσένα...
και δυο σκιές περνάνε από μπροστά μου...
Η μια κυνηγάει την άλλη με μίσος...

κι οι τοίχοι φοβούνται!
Γονάτισε και η καρδιά μου ..
Εφυγες!!
Αλήθεια!!πόσα ψέμματα μπορεί να σου πει μια υπόσχεση;
Και συ τα διάλυσες, τα ρήμαξες ολα , και εγώ σ'ευχαριστώ ακόμα και γιαυτό!.
Ήταν πια η ώρα εκείνη που έπρεπε να γίνουν όλα κομμάτια.
Ρημάδια και συντρίμμια.
Καμιά φορά, πάνω από τα συντρίμμια νιώθεις τη μεγαλύτερη γαλήνη...
Ο έρωτας είναι μια φωτιά που παγώνει την καρδιά..
κι αν κάπου τσάκισα μέσα μου, ήξερα πως ήταν απλά το τίμημα της επιλογής μου.
Να μπαίνω σε τραίνα....

Κάθε φορά σε άλλο.
πολλά ταξίδια, πολλές εικόνες!
Ισως τα όριά σου να είναι διαφορετικά από τα δικά μου...
Εγώ νιώθω ελεύθερη!! Δε ξέρω αν είμαι!! Νιώθω όμως.
Εγω θυμάμαι!
Θέλω να θυμάμαι...
Αφού δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτα, προτιμώ να τα θυμάμαι όλα...
Το μόνο που έμαθα όμως ηταν ν'ανοίγω την πόρτα και να φεύγω χαμογελώντας δακρυσμένα.

Γιατί έτσι έμαθα...να τρέχω!

3 σχόλια:

  1. θα θυμαμαι...
    παντα θα θυμαμαι...
    θελω να κρατησω ζωντανο οτι απο χρονια εχει πεθανει για να μυριζω το αρωμα του...
    και αν η ψυχη μου βιαστηκε απο την ωρα εκεινη του αποχωρισμου εμαθα να ζω με αυτο και να ονειρευομαι μια αγκαλια στο μελλον δικη σου να γιατρεψει τις πληγες...
    νεραιδενια φιλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν προλάβαινω να σωθώ! Γιατί νομίζω πως έγινα στάχτη πριν καιρό..

    Μέσα απο ψέμματα και αλήθειες!
    Δεν θελω να ζήσω άλλη μια καταστροφή μακρια σου..ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ!
    Καληνύχτα μικρή νεράιδα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος26/10/08 7:03 μ.μ.

    με συγκινεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.