Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξια

Είναι και το μυαλό που με ταξιδεύει...

και νομίζω πως σε βλέπω παντού και μάλλον φταίει που δε σε βλέπω πουθενά.
Και που θέλω να σ' ερωτευτώ όπως στα τραγούδια που ακούω, με τον ίδιο τρόπο, καταστροφικό και απόλυτο.

Εσύ όμως μόνο να με σκέφτεσαι κάθε που θα βρέχει..να με σκέφτεσαι να γελάω με ένα τσιγάρο στο χέρι.
Να γελάω γιατί θα είμαι ευτυχισμένη..
ΝΑΙ..
ευτυχισμένη μέσα στην μελαγχολία μου...

  Άναψακι άλλο τσιγάρο , κοιτάζω ακόμα τον ουρανό.

Βαριά
η ατμόσφαιρα..δεν πλησιάζει κανείς την καρδιά μου..!!!
Μάτια κλειστά, ψυχή ολάνοιχτη.

Βιάστηκα να μεγαλώσω και τώρα παρακαλάω το χρόνο να με ξεχάσει.
Κι όλο λέω πως θα φύγω κι όλο εδώ είμαι.
Κοινή αφετηρία
πολλά
σοκάκια
προορισμός ένας..
ΕΣΥ!
Δες καθαρά λοιπόν..
εσένα θα 'χω
πάντα βαθιά
σα σφαίρα στη καρδιά.
Αυτό δεν ήθελες;
Ο ουρανός πάλι δικός σου.

6 σχόλια:

  1. κοινη αφετηρια...
    πολλα σοκακια...
    ο προορισμος ενας...εσυ
    κι οσο δυσβατα και αν ειναι τα μονοπατια για να σε φτασω ειμαι τοσο αποφασισμενη να τα περπατησω...ξυπολητη...για σενα...για να αφηνω κοκκινα λουλουδακια στο περασμα μου για τον δικο μου παραδεισο...
    ---------------------
    γλυκια μου βουλα η τιμη ειναι δικη μου και φυσικα θελω να σου ζωγραφισω τα ματια και τα αυτια και μια καρδια ετοιμη να ακουσει και να μιλησει...
    σε φιλω νεραιδενια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Που σμίγουν οι δρόμοι μας δεν έχω βρει ακόμη...
    Μα θα περιμένω σ' αυτό το σταυροδρόμι,μέχρι να ματώσουν τα όνειρα...
    πρόσεξε όμως, η παλιά πληγή μπορεί ν’ αργήσει να γιάνει!
    καληνύχτα μικρή νεράιδα μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πέρασα να σου πω ότι οι ουρανοί πάντα μου ανήκανε, γι’ αυτό και δεν μπορείς να έχεις κανένα από δ’ αυτούς. Αλλά εμένα ,εμένα ,με εξουσιάζεις, με προστάζεις , τι και αν έχω τους ουρανούς όλους στα μάτια μου. Εσύ, εσύ, είσαι ολόιδια η γη ,εκείνη που μου άπορα όλες μου τις βροχές τις λύπες μου και τις κάνει δάση και αλμυρά.

    Όπως και να έχει, ωραία ανάρτηση και σιδερένια καλησπέρα σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γυμνή σου χαρίζω την ψυχή μου ,την αφήνω στα πόδια σου να την κάνεις ότι θες...
    δική σου είναι.
    Κι αν με σκοτώσεις.. λέξη δεν θα πω. Μόνο αγκάλιασε με,φίλησε με.
    Εδώ..στον λαιμό.
    Φίλα με.
    Σιδερένια πύρινα αποτυπώματα η παρουσία σου εδω!...
    καλησπερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος26/10/08 6:59 μ.μ.

    ο ουρανος παλι δικος σου........



    με αγγιξε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. καλησπερα ΦΑΙΗ...
    μια απλη μικρή προτασουλα χιλιοειπωμένη κι όμως κρύβει ολο το νόημα της αγάπης..
    γιατί αφήνεις πάντα ελεύθερο οτι αγαπάς,κι ας σου φύγει για πάντα!!
    μ αρέσουν οι άνθρωποι που τους αγγίζουν απλά πράγματα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.