Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

καρδια μου..για σενα

Ελεύθερος εσύ, στην Κόλαση εγώ.
μια αγάπη,ένας έρωτάς,μια νοσταλγία, ένα πάθος, σκέψεις πολλές,
συναισθήματα μπερδεμένα,

Να φλέγεται το κορμί μου από την φωτιά του ήλιου!
Σπίθες και στάχτη οι αναμνήσεις
πέντε αισθήσεις να στήνουν χορό ... όλα γύρω μου να σιωπούν
Και γω αφήνομαι ...
στην πιο γλυκιά ανατριχίλα..στην σκέψη του κορμιού σου....
και συ εκεί με τα χέρια υψωμένα να με καλείς....
ίχνη από θάλασσα κι ομίχλη...μια κραυγή...μια πληγή...
μια Γη φωτιά..Δικιά μου!
Και να είναι παντού το σχήμα σου!!
Με πίο σημάδι τις φωτιές του κόσμου να ακολουθήσω;
Να βρω κουράγιο μιας και νέκρωσε η καρδία και μόνο σκιές τρομαγμένες οι αναμνήσεις
αναζητούν το άβατο...
Ναι αυτό το δικό σου..
που χαμένο πριν Χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε φωτιά και μηνύματα ..
λάβα καυτή σε κάποιες θάλασσές σβησμένη ..
ακίνητες στιγμές μνήμες θολές και φωτιές..πολλές φωτιές...Δικές σου!
Μου κρυβεσαι!!
Μα όλη νύχτα στα μεσοπέλαγα ..
στο κόκκινο φεγγάρι να ζητώ ολέθρια αγάπη μου μια σταγόνα από αυτό το φιλί
που έμεινε βαθειά χαραγμένο..κρυφή πληγή!
Μεσα μου!
Ξυπόλυτη να περπατώ πάνω σε σπασμένων άστρων τα κομμάτια
μήπως και σβήσω τα βράδυ την φωτιά που άφησες στο πέρασμά σου!
Δυο κορμιά ξοδεμένα, δυο ζωες ξένες !!
Επικίνδυνη αγάπη στων ονείρων μου
η πιο γλυκόπικρη παρέα της νύχτα μου είσαι...
αναζητώ ακόμα την μυρωδιά σου στα ιδρωμένα σεντόνια ..
σε μια φυλακή που έχει το σχήμα του κορμιού σου ..
Σκότωσα τον εαυτό μου... μα σ'εκδικήθηκα..
Έτσι νόμισα..

4 σχόλια:

  1. κι αν περπατησα στα σπασμενα αστρα δεν καταφερα παρα να γεμισω αιματα τα ξυπολητα ποδια μου...
    ποσο οδυνηρη εγινες αγαπη των ονειρων μου...
    κι εγω η ανοητη πηγα και ματωσα νομιζοντας πως ετσι θα σε κανω να πονεσεις...
    ποσο γελαστηκα...

    νεραιδενια φιλακια γλυκια μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μικρη νεραιδα συμπληρώνεις τοσο όμορφα τα κενά μου που δεν τολμώ να σπάσω την μαγεία των λόγων σου..Σ ευχαριστώ που υπάρχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος30/10/08 8:06 μ.μ.

    Η μουσική κυλά σαν τη δικιά σου ματιά
    Που μέσα από αυτά τρέχει μια καρδιά
    Ένα κύμα που λούζει και χτυπά μια μοναχική
    Δικιά μου καρδιά


    Σαν μια ματιά που λέει πολλά
    Και χάνεται σε βαθιά θολά νερά
    Που κρύβουν πολλά
    Σαν μια μουσική που μιλά
    για ένα ταξίδι που έρχεται
    και γεννά πολλά περίεργα
    ξωτικά


    Σαν μια μάτια που ένα δάκρυ
    κυλά
    και αυτό κυλά και χάνεται σαν την ζωή
    που κυλά σαν κύματα ψηλά
    και χρώματα εξωτικά μοναδικά
    σαν την μοναδική δικιά μου καρδιά
    και το δάκρυ κυλά και χάνεται
    σαν ένα αστέρι που δάκρυσε
    μονάχα για μια βράδια


    υποκλίνεται ένας αγράμματος
    gkornik@yahoo.gr


    30/10/2008

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δικιά σου η καρδιά μου!..
    παρακαλεί
    για την μοναδική ,μοναχική δικιά σου καρδιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.