Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

αυτό ξέρω να κάνω..

be10b2b4a420f42ccf63058rf3.jpg
Πάλι από την αρχή αισθάνομαι πως ξεκινάω ..
και είναι και το πρόσωπο σου που κρατάω μες την ψυχή μου ...
και σου μιλώ με μια φωνή που δεν ακούν ούτε οι ουρανοί
Να ζω μέσα στη νύχτα σου..μου φτάνει!
Εσύ...πες το δυνατά το σ΄αγαπώ,
Πες το δυνατά πως μ΄αγαπάς...
χωρίς να ρωτάς τι ξέρω να κάνω...
δώσε μου μια λέξη...και εγώ θα σου την κάνω τραγούδι...
δώσε μου το μαύρο της ζωής σου...και εγώ θα στο γεμίσω αστέρια..
έτσι η νύχτα σου θα είναι λαμπερή..
δείξε μου την πληγή σου....και εγώ θα στου την γιάνω..
ΑΥΤΟ ΞΕΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ...




4 σχόλια:

  1. Ανώνυμος6/11/08 7:55 μ.μ.

    Η λέξη

    Το μελανή κιλά σε ένα χάρτη
    Που θα πει μια ιστορία παλιά
    Για όνειρα περασμένα
    Σαν τα κύματα που λούζουν
    Κάθε ακρογιαλιά η έναν βράχο
    Εδώ και χρόνια πολλά και τον λούζουν
    Τα κύματα
    Σαν ένα μελανή που λέει και γραφή
    Ότι πόθοι η καρδιά


    Η λέξη
    Κιλά σαν το μελανή που μιλά
    Σε ένα χάρτη που ζαρώνει και παίρνει
    Μια μορφή περίεργη πια
    Σαν την σκέψη που πλάθει
    Και γραφή με τα χέρια που πονάν
    Και νιώθουν την κάθε γραφή που κιλά
    Στο χάρτη και η ιστορία κιλά


    Ένα καράβι ναυαγοί σε μια ξερά
    Εκεί μακριά σαν μια καρδιά
    Που έμμηνε κολλημένοι εκεί στην ξερά
    Και κοιτά το απέραντο Όνειρο
    Που έμμηνε στην ξερά εκεί να κοιτά
    Το απέραντο γαλάζιο τώρα πια
    Σαν την καρδιά που περιμένει το Όνειρο
    Που δεν θα έρθει ξανά

    Σαν το καράβι που θα σαπίσει θα γυνή κουφάρι
    Και θα χαθεί στα βαθιά νερά
    Σαν την καρδιά που κοιτά και μένη
    Να κοιτά το κιμά που λούζει
    Το καράβι που πονά σαν την καρδιά
    Και ξαφνικά μια θύελλα το στέλνει
    Στα βαθιά νερά εκεί που τα ψαριά
    Θα φτιάξουν την δικιά τους φωλιά
    Και θα γεννηθεί μια άλλη ζωή στο σκοτάδι εκεί βαθιά
    Και η καρδιά θα σωπάσει το Όνειρο
    έσβησε σαν το καράβι που δεν το λούσου το κιμά πια
    Μονάχα το έστειλε σε σκοτεινά νερά
    Σε μια άλλη ζωή που κιλά



    Υποκλίνεται ένας αγράμματος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εκεί μακριά σαν μια καρδιά
    Που έμεινε κολλημένη εκεί στην ξέρα..Μοναχικέ μου λύκε υποκλίνομαι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "...χώρος;χρόνος;...
    όχι τώρα δεν θέλω άλλες ερωτήσεις... εδώ θα μείνω...μέσα σε γκριζογάλανους καπνούς να σ'ονειρεύομαι...μόνο γιά σένα ν'αναπνέω...μέσα μου μόνο ο λαμπερός μου ήλιος...εσύ..."
    Βούλα μου με βοηθάς να κοιμάμαι όμορφα...Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος7/11/08 9:27 μ.μ.

    οχι μονο μας αρκει αυτο που κανεις
    αλλα δεν εχω λογια να σου περιγραψω πως θελω να συνεχισεις να υπαρχεις
    μεσα απο τις λεξεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.