Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

ένα μικρούλι "και"



.............
ένα μικρούλι "και"
....

μου ζήτησες ένα τραγούδι

σου ζήτησα ένα όνειρο

κι ύστερα νύχτωσε...

μου χάρισες ένα παλιό φεγγάρι

τα βράδια άμα το κουρδίζω

παίζει μουσική

σου χάρισα ένα ξύλινο καράβι

άμα το αφήσεις στο νερό

ταξιδεύει

κι ύστερα περάσαν μέρες...

το πρωινό που μας συνάντησε

τρόμαξε να μας αναγνωρίσει

εσύ κι εγώ

εγώ κι εσύ

γίναμε

μείναμε

ένα μικρούλι "και"

και μέσα απ' τη συγχώνευση

γεννήθηκε η μελωδία...


ΑΡΜΑΤΑΝ

http://ex-desert.blogspot.com/

5 σχόλια:

  1. και τι κερδιθηκε τελικα...;
    και ποιος βγηκε χαμενος...;
    και τι εγινε...;
    εγω "και" εσυ...
    το "και" που μας ενωνε εφυγε η' το εδιωξες...
    εμεινε εγω...εσυ...
    χωρια...εγω
    χωρια...εσυ...
    και...;
    δεν υπαρχει πια
    νεραιδενιο φιλι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. χωρις το "και"...
    χωρίς το εγώ "και" εσύ...ένα τίποτα!
    Έκλαψες μέσα στα χέρια μου.
    Ήπια από τα μάτια σου.
    Κι έμεινα μονο ενα εγω...
    χωρίς το εγώ μου!
    Η ανάσα σου παρηγορια μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος8/11/08 8:35 μ.μ.

    Η προσευχή

    Ένα δάκρυ κιλά για αυτό που πολεμά
    Σε κάθε γωνία μια ελπίδα
    Για αυτό που ζητά και λησμονά
    Η σκέψη και η καρδιά
    Και όλα κύματα περίεργα έρχονται
    Και λούζουν την κάθε σκέψη
    Ξεχωριστά ένα ταξίδι
    Για την δικιά μου προσευχή
    Τώρα πια για αυτό που ο θεός
    Φερνή τώρα πια μια μύρα μια ελπίδα
    Σε κάθε γωνία για ένα κερί
    Που τρεμοπαίζει σε κάθε γωνία ξεχωριστά
    Σαν το κιμά που παλεύει να καταπιεί
    Ένα πλοίο που πολεμά
    Για την μύρα που έπλασε η μύρα
    Σε κάθε στιγμή και μοιραία γωνία
    Ένα ταξίδι στην προσευχή που αναζητά
    Το κάθε κιμά ξεχωριστά
    Σαν την καταιγίδα της σκέψης
    Και μετά η μοναξιά
    Το κερί που λιώνει έσβησε
    Και μετά το σκοτάδι κυβερνά
    Η ελπίδα γίνεται μια προσευχή που έρχεται και χάνετε
    Μέσα σε μια καταιγίδα
    Που παλεύει ένα πλοίο
    Έτσι και η προσευχή είναι κατή
    Το μαγικό το μοναδικό
    Το ξεχωριστώ
    Σαν το κάθε δάκρυ που κιλά
    Και μετά το χαμόγελο κυβερνά σε κάθε θολή
    Μοναχική καρδιά



    Υποκλίνεται ένας αγράμματος .........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος8/11/08 8:36 μ.μ.

    Ένα γράμμα
    Μια ιστορία ξεκινά σε ψιλά βουνά
    Εκεί που έμενε ένας γέροντας
    Που έβλεπε και την μύρα
    Έγραφε σε μια πέτρα
    Περίεργη μαγική τώρα πια
    Σαν μια κίνηση που ερχόταν
    Από το πουθενά μια μελωδία
    Μαγεικια

    Και καθόταν και μίλαγε με τα πούλια
    Σε μια γλώσσα περίεργη μαγεικιά
    Που λίγη θα νιώσουν στην κρύα τους καρδιά
    Και όλα αυτά έρχονταν και χάνονταν ξανά
    Σαν μια βελούδινη ομίχλη που έφερνε
    Εικόνες του κόσμου από μακριά
    Και η γραφή κάθε ξημέρωμα χανόταν
    Και ερχόταν μια άλλη γραφή μια μύρα που τυραννούσε
    Του γέρου την καρδιά σε ένα καλύβι
    Στα ψιλά βουνά τον Αγράφων τώρα πια
    Και εκεί χαμένος περπάταγε στα δάση
    Και άφηνε σημάδια περίεργα
    Για την μύρα που ερχόταν σαν μετάλλαξη
    Στην γη που πονά
    Και έπαψε πλέον να αναζητά
    Μονάχα μια μέρα ο γέρος χάθηκε μέσα στην ομίχλη
    Έτσι οπός γεννήθηκε σε μια κύλια και μετά
    Έζησε της μοίρας το μονόπατη τώρα πια .


    Ο λύκος ...........κοιτά τα βουνά και ένα δάκρυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Νικο μου..το δακρυ σου ανταμωσε το δικο μου..βλεμα στην λευτερια ζηταμε...Κραταμε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.