Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

Θα ξαναβρεθούμε εκεί που τα όνειρα ζούνε.

Σε λίγο το φεγγάρι θα υποκλιθεί..και εγώ θα πρέπει να κρυφτώ..
δεν ήρθες πάλι..
τρελή.. ακόμα γεμάτη από την αγάπη σου κάνω κύκλους γύρω απ την ψυχή μου
και ψάχνω ακόμα να βρω ρωγμές στα όνειρα μου..
εκεί που μόνο υπάρχεις ..
να σε πάω σε κόσμους μακρινούς που μόνο εμείς θα μπορούμε να δούμε..
Για εκείνα τα όνειρα μας που μαζί τους λέγαμε θα βάζαμε φωτιά και θα καίγαμε όλο τον κόσμο.
Πες μου; πως να σε βγάλω από εκεί..
Πες μου αν και συ πόνεσες?
Ομως η αλήθεια μάτια μου πονάει πιο πολύ..Εμένα...
Εσυ ποτέ δεν μ αγάπησες!!!
και γω...εγώ στην ακατάστατη Ζωή μου όταν ερωτεύομαι, χάνω τον έλεγχο.
Πως αλλιώς θα μπορούσα άλλωστε;
Κι όμως....
Να.. απόψε αλλού είναι το βλέμμα και αλλού η ψυχή μου,
ταξιδεύω σε ένα καλά κρυμμένο παρελθόν
μακριά από κείνο το φως που θα γίνει κομμάτια όταν η ώρα σπάσει,
όταν εγώ θα έχω πια σπάσει!
Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί δεν έκλεισα τα μάτια μου πριν φύγω!
Τώρα θα κουβαλάω την εικόνα σου μια ζωή ...
Είπα θα πάω και ας μου βγει και σε κακό!
Γιατί έτσι είναι ο έρωτας.
Όμως φοβήθηκα και γύρισα πίσω.
Όμως να ξέρεις άλλαξες την ζωή μου για πάντα...
Εσύ που κάποτε έλεγες πως μ αγάπησες!

Ετσι περπάτησα μόνη μου τον δρόμο του γυρισμού..
Με τον βοριά να ανεμίζει τα μαλλιά μου..
και την σκιά μου .... που έδειχνε μεγαλύτερη..

5 σχόλια:

  1. Ανώνυμος9/11/08 6:28 μ.μ.

    Έφτιαξα καφέ που γουστάρω πόλη και κάθισα να γράψω σε εσένα την άγνωστη σε έναν κόσμο άγνωστο περίεργο σαν το μυαλό τον ανθρώπων .Σε αναζήτησα στα σκοτεινά στενά αυτού του μονοπατιού να έρχεσαι με της γόβες στιλέτο στην δικιά σου γωνία .Σε ένα μπαράκι που η θαμώνες αναζητάν πίνοντας η καπνίζοντας της σκιές της ζωής τους .Κάθεσαι και όλοι αναζητάν την κινήσει του κορμιού σου με τα μάτια της εσωτερικής αναζήτησης σαν ένα περίεργο εσωτερικό κάλεσμα .Άγνωστη σαν τα βήματα που αφήνουν η γόβες σου σε κάθε σιωπηλή στιγμή του ψηφιακού κόσμου μας .Ένα μπαράκι που όλη ζούνε με ένα ψευδώνυμο ............ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΙΟ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΕ ΣΕΝΑ .
    Μου αρέσεις μωρό γιατί κίνησε ανάμεσα σε διό περίεργα μονοποπατηα σαν εμένα που ζωγραφίζω σκιά στην ζωή σου με τα δικά μου χρώματα .Σε κοιτάζω από το απέναντι τραπεζάκι σε μια γωνία δεν τολομο να έρθω να ζητήσω τον χορό τον αισθήσεων είσαι πόλη απόμακρη από μένα .Τη αναζητάς μωρό μου άραγε θα μαθό ποτέ .Η εικόνα τρέχει σαν ακτινογραφία στην σκέψη μου σε πόθοι αυτό που κρύβει το μαύρο κοντό φουστάνι σου στην ηλικία μας κάθε κινήσει έχει αρώματα .
    Ξερής πως σε κοιτώ και ωμός φλερτάρεις με τόσους άλλους ένα παιχνίδι που ξερή καλά να πεζή μια γάτα με έναν ποντικό .
    Πίνω το ποτό μου βότκα πορτοκαλή δεν τα πάω καλά με τα αλλά ποτά ο καπνός από το τσιγάρο δίνη σχήματα σημάτων σε σένα .Σε πόθο αλλά είσαι τόσο απόμακρη σαν τον ψηφιακό κόσμο μας .
    Φεύγω δεν αντέχω να παίζω αυτό το παιχνίδι σε πόθο αλλά θα χαθώ σε μια άλλη αγκαλιά οπός κάνη κάθε φορά κάποιος που δεν μπορεί να αγκιξι την αλήθεια .

    Σε ονειρεύτηκα να μου δίνεσαι να χάνομε σε κάθε γωνία του γυμνού κορμιού σου , να δεινό και να παίρνω την κάθε αρωματική αμαρτία στο κορμί σου .Να με στέλνεις στην φωτιά και μετά ........................
    Περπατώ στα δικά μου σοκάκια σε μια γωνία διό κάνουν ερωτά και η βροχή λούζει την ανάσα και την ηδονή στο κορμί τους τη περίεργη εικόνα και ωμός τόσο ψηφιακή .Περπατώ και εκεί στην βροχή μούσκεμα μια άνοση ζητά σιντοφια με καλή να περάσουμε μαζί αυτήν την βροχερή βράδια .Γυμνή και η διό δινόμαστε έτσι απλά σαν ένα γράμμα χωρίς παραλήπτες σαν ένα Μπουκάλι που έπεσε στην θάλασσα .Γυμνός κοιτάζω την βροχή εκείνη στο κρεβάτι κοιμάται σε λίγο ξημερώνει .Φεύγω σε λίγο όλοι θα ανακατευτούν με το γρήγορο κιμά της επιβίωσης .Περνάω παίρνω καφέ και συνεχίζω για την δουλεία .............η ψηφιακή εικόνα σου έμμηνε ίσος συναντηθούμε ξανά σε ένα άλλο σοκάκι σε ένα άλλο περίεργο μπαράκι .
    Η ζωή και ο κόσμος είναι ένα περίεργο ταξίδι ψευδαισθήσεων γιατί η ζωή είναι πόλη αληθινοί για να είναι τόσο ερωτικοί μωρό μου .


    Νίκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος9/11/08 6:29 μ.μ.

    Ο καλός πρίγκιπας ……!
    Η φτωχοί ………!
    Η σταχτοπούτα
    Και το κορίτσι που μιλούσε με τον θεό….!


    Μια φορά και έναν καιρό γεννήθηκε μια χώρα σαν μια ξεχωριστεί σοκολάτα που όλοι έτρεξαν να γευτούν το καινούργιο σχήμα και γεύση .Μετά από λίγο καιρό η συνήθεια χάλασε την γεύση της ίδιας εικόνας της ίδιας παθιασμένης τρέλας για την καινούργια γεύση .
    Και το συνήθειο έγινε η αμαρτία της γεύσης μας …………


    Όλοι μιλάν αναζητάν αυτό που ένα παραμύθι
    Φερνή σε μια συγκυρία παλιά
    Σαν την δικιά σου μάτια
    Που βλέπει κάτι ξεχωριστώ και μετά
    Η συνήθεια έρχεται και γίνεται
    Σαν ένα κουβάρι συναισθήματα μαγικά
    Σαν την χώρα που ξιπνα από τα μαγικά
    Μιας περίεργης γεύσης πια

    Σαν εσένα και μένα που ζούμε
    Μερικες φορές περίεργα πια
    Σαν ένα κοριτσάκι που προσεύχεται
    Για μια ζωή με αγάπη
    Ελπίδα και ανθρώπινη μάτια
    Μια σταχτοπούτα που χάθηκε
    Ξαφνικά και κανένας δεν έψαξε για το γοβάκι
    Ξανά …………
    Ο πρίγκιπας έγινε ένας τύπος που έχει μηχανί
    Μάλη περίεργο με ζελέ πια
    Και όλα τρέχουν σαν κινούμενα σχέδια
    Σε έναν κόσμο ψηφιακό

    Υποκλίνομαι και φόρο την γόβα στιλέτο μιας ψηφιακής ……άγνωστης σταχτοπούτας…!

    << η επανάσταση είναι σαν μια γυναίκα που πόθοι την αμαρτία αλλά φοβάται αυτόν που θα φορέσει το χαμένο της γοβάκι έτσι είναι και η κοινωνία μας >>
    ένα χαμένο γοβάκι ………………!
    Νίκος
    9/11/2008 5:49 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. γλυκια μου βουλα...
    μακαρι να εκλεινες τα ματια σου στον αποχωρισμο...
    εκεινη η εικονα μενει παντα να συντροφευει τις μοναχικες νυχτες...
    και ποναει...
    εκει που τα ονειρα ζουνε...αν δειτε το ιδιο ονειρο...εκεινο που ειδατε καποτε μαζι τοτε σιγουρα θα ξαναβρεθειτε...
    νεραιδενια φιλακια καλη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος10/11/08 8:22 μ.μ.

    Το μαύρο λουλούδι …..!

    Στην ποριά μου στο μονόπατη που παίρνει ο καθένας μας μπορεί να χαθεί μέσα σε λαγούμια η σε μια ποριά γεμάτη από αιώνια μοναξιά .Λατρεύω τους λύκους ένα περίεργο ειδώς με πολλές αντοχές επιβίωσης .
    Σήμερα μετά από πολλά χρόνια βρήκα και το λουλούδι που ταιριάζει στην ποριά ενός περίεργου πλάσματος του λύκου ένα μοναδικό περίεργο λουλούδι δεν ξερό αν ύπαρχοι σε αυτήν την πλάση .Αλλά δεν έχει και πόλη σημασία είναι ένα σινβολο ποριάς .Πόλη αναζητάν λουλούδια υποταγμένα στα χρώματα την ματιάς τους αίνο ένα μίγμα με διό χρωμάτων θα γέμισε της διό όψης της ζωής τους .

    Το δικό μου λουλούδι κριμένο ψιλά
    Μέσα σε στεφάνια που κανένας δεν πατά
    Κοιτάζει τον κόσμο με μια περίεργη δικιά του μάτια
    Και η σκιά όταν σκοτεινιάσει παίρνει μορφή
    Από πούλια και πλανιέται μακριά
    Σε πόλης και χώρια εκεί που όλοι κοιμούνται
    Και νιώθουν πόλη περίεργα στην σκιά
    Τον ονείρων τους πια

    Το μαύρο λουλούδι
    Είναι σύμβολο περίεργο στην σκέψη
    Στην ζωή μας
    Σε μια ποριά περίεργη
    Σαν την σκιά του αρώματος
    Που έρχεται και λούζει μια καρδιά
    Εκεί που εσύ κοιμάσαι βαθιά
    Εγώ σε αγκαλιάζω με άρωμα
    Καρδιάς
    …….!
    Το μαύρο λουλούδι είναι μια εικόνα
    Της ζωής που κιλά
    Σαν την έρημο που λίγη
    Νιώθουν την δικιά της ζωή
    Να κιλά
    Σαν το λουλούδι που κοιτά μέσα από κάθε
    Καρδιά και ποριά που κάνη
    Κάθε στιγμή που η σιωπή
    Κυβερνά

    Υποκλίνεται ένας μοναχικός λύκος που τον συνοδεύει αυτό που αναζητούσε η μοναχική ποριά της καρδιάς …………..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. απο Βουλα σε Βουλα ..
    Με αγαπη....

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.