Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

απουσια


Αν δείτε την αγάπη μου..

να της πείτε πως τα βράδια θα πετάω στα όνειρά της και θα σκορπίζω τη λάμψη των αστεριών στη ψυχή της.


Κάθε πανσέληνο θα σκαρφαλώνω στο χαμόγελό της και θα ταξιδεύω στα υγρά συναισθήματα των ματιών της.

Δεν θα έχει ανάσες μέχρι τότε.

Δεν έχει τίποτα.

Μόνο άκου τον ήχο της βροχής μωρό μου..



Σταμάτα για λίγο ... κάτι θέλει να σου πει ...


Μπορείς να καταλάβεις;
Μάλλον όχι.


Άκου όμως...


Ακόμη και τα σύννεφα βρυχώνται στο άκουσμα του ονόματος σου .... λες και βιώνουν και αυτά την απουσία σου.


Μπορείς να καταλάβεις;
Σίγουρα όχι ...


Γιατί έξω βρέχει δυνατά ...μέσα βουβά!


Μάτια μου..

Μην ξεχνάς, θα είμαι παράθυρο με θέα τα μάτια σου!



6 σχόλια:

  1. Αγαπημένη μου Βούλα θα στο ξαναπώ: μαγευτικές οι λέξεις σου..."αν δείτε την αγάπη μου να της πείτε"...πως εγώ εδώ θα μείνω γιά πάντα μαγεμένη στο πάγωμα του χρόνου κλειδωμένη...
    Μιά γλυκιά καληνύχτα...:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καληνυχτα Φωτεινη μου...πολυ ομορφο αυτο που ειπες..και αληθινό!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος16/11/08 7:52 μ.μ.

    Μακριά ταξίδια κάναμε
    Σαν ένα μοναχικό μονόπατη
    Που δεν έχει γυρισμό
    Απλός περπατάς
    Πονάς κοιτώντας πίσω
    Σαν μια ανάσα που κόβετε
    Όταν σε αναζητά τα ποδιά
    Πονάν
    Ματώνουν αλλά ακόμα
    Ζω
    Σαν ένα λουλούδι μοναχικό
    16/11/2008 7:48 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Που δεν έχει γυρισμό ...
    πόσο πονάει απο μόνη της η φράση!!!
    Κι όμως ...
    κάπου εκει στην στροφή...
    εκεί θα είμαι..
    θα περιμένω..
    ίσως με δεις ξανά!
    Καληνύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος17/11/08 9:12 π.μ.

    Και αν σε δω πάλη δεν μπορώ να σε αγκιξο
    Τα Χιλή σου την καρδιά σου
    Δοσμένα σε άλλον σαν ναυάγιο
    Παλιό ξεχασμένο
    Δεν θα έρθω να σε βγάλω στον αφρό
    Να Πάρις οξυγόνο
    Να δεις το φως
    Μένεις εκεί στο δικό σου ναυάγιο
    Και εγώ ο δύτης που απλός
    Σε κοιτώ σε εξερευνώ
    Αλλά και πόθο τα μυστικά
    Που έγιναν ναυάγια παλιά
    Και το γυμνό κορμί σου
    Να μου δοθεί να αναστηθεί
    Σαν το οξυγόνο που όταν τελειώσει
    να αφεθώ
    Να χαθώ στα σκοτάδια
    Της μοναξιάς μας

    ΕΧΩ ΑΔΕΙΑ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ………….
    17/11/2008 9:06 πμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος17/11/08 8:16 μ.μ.

    Η βροχή κιλά στο γυμνό κορμί της σκιάς σου

    Σήμερα βρέχει και γουστάρω πόλη κάθε φορά που τα δάκρια του κοσμου πέφτουν στην πόλη μου .Είμαι τυχερός γιατί έχω μια στέγη κάτι που με καλύπτει σαν σιγουριά στην αβεβαιότητα μου .Κλεινό τα μάτια και σε αναζητώ στα βρόμικα από καιρό σοκάκια της πόλης μου ένα περίεργο ξέπλυμα ενός κορμιού από την σκέψη που μαραζώνει την ζωή σου .Γυμνή σε θαρρώ πως γυρνάς σε μια περίεργη πόλη με χρώματα περίεργα σαν κάθε τη ξεχωριστώ άγνωστο εσένα σε μένα .Ανοίγω τα μάτια και όλοι τρέχουν να πάνε στην γωνία τους ακόμα και ένας άστεγος ψαχνή την δικιά του γωνία .Βάζω μουσική από το νησί σου το νησί τον φαντασμάτων τον ξωτικών και τον πειρατών .Μια ζεστασιά από την έρημο της Λιβύης και μια κρυάδα από τα βουνά τα ιστορικά τα μυθικά .Ανάβω την πίπα μου και γεμίζω ένα ποτηράκι ρακή .Το πίνω μονορούφι κει τα σωθικά μου και κάθομαι στην πολυθρόνα μου .Η μουσική με φερνή κοντά σου με αγριεύει σαν την αγριεμένη θάλασσα και με στέλνει να σε αναζητήσω .Νοερά ………….έστω και έτσι στα σοκάκια σε κάθε γωνία .Γυμνή και η διό να παλεύουμε με την κάθε κινήσει του κορμιού μας σαν ένα καράβι στην αγριεμένη θάλασσα .Να φίλο την κάθε γωνία σου την κάθε δικιά μας στιγμή σαν να έρχεται η ζεστασιά της έρημου και να φερνή την λυσσά για μια στάλα νερό .Η μουσική χάνετε πίνω και άλλο τα οράματα είναι σαν την άλλη αίσθηση του κρυφού εαυτού μας .Ζούμε και ανεβαίνουμε η κατεβαίνουμε σε σκοτεινές γωνίες μας όταν η ανάσα σιωπά η βροχή μιλά και το κορμί χάνετε στην ψεύτικοι ύπαρξη σου .
    Η μουσική σταματά
    Η βροχή σταματά
    Το κορμί παράλιοι σε έναν βάθη ύπνο
    Ατελείωτη σιωπή

    Τα όνειρα είναι μια μικρή ελπίδα σε κάθε σταγόνα νερού στην μεγάλη έρημο της ζωής μας ………………

    Υποκλίνεται ένας αγράμματος …………..[ θα ήθελα να μου δινόσουν σαν μια στάλα νερού στην ατελείωτη έρημο ]……………..?
    17/11/2008 7:43 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.