Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

πες μου πως γινετε,,

1a2238b412b30b7faa64cce696b45576_web.gif
Πως γίνεται να ξεχάστηκα στο μονοπάτι μου μόνη μου.. αφού μαζί το ξεκινήσαμε..;
Καφές πικρός ,πικρό τσιγάρο
και ξανακλείνω τα μάτια
το μόνο σίγουρο είναι ότι
το όνομα σου
δεν θα πω ποτέ ξανά..
πονάει
Η ψυχή μου ανήσυχη..
Να μείνω μακριά από όλα αυτά που με πονάνε για λίγο...θέλω!
Εσύ... κοίτα να είσαι καλά..

γιατί σε χρειάζομαι...
0bfb5b88153c140bb7cace6ac3d6adfe_web.bmp

7 σχόλια:

  1. Ανώνυμος16/11/08 9:35 μ.μ.

    και εσυ πρεπει να εισαι καλα
    αλλα επειδη δεν εχω λογια να σου εξηγησω το γιατι
    θα σου πω απλος:
    για να εχει καποιον να τον χρειαζεται.
    ισως αυτην την εξηγηση την δεχτεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. εσυ κοιτα να εισαι καλα γιατι σε χρειαζεσαι...

    κι οσο για το μονοπατι συμβαινει καλη μου...καποιοι να αλλαζουν δρομο στην πορεια κι εμεις τοσο μαγεμενοι απο την ομορφια του τοπιου να ξεχαστουμε εκει οταν αυτοι θα εχουν πια φυγει πολυ μακρια...
    ας ειναι...

    νεραιδενια φιλακια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ..εγώ είμαι αυτή που χρειάζομαι αυτόν τον κάποιον...αυτός δυστυχώς οχι..
    Καληνύχτα Φει μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ας είναι... γλυκεία μου Νεράιδα...άξιζε τουλάχιστον τον όπιο πόνο...
    μου φτάνει και η σκιά του..
    Καλό σου βράδυ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος18/11/08 2:29 μ.μ.

    Βουλα αγνοουσα την υπαρξη αυτου του blog,δεν με ειχες ενημερωσει!
    Χαιρομαι που σε συναντω εκτος path!
    Kαλη εβδομαδα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να βαδίσεις τα μονοπάτια, από αυτόν της καρδιάς. Και ποτέ δε μετανιώνουμε για όσα αγαπήσαμε. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ζει κανείς, παρά μόνο αυτός που πονά....
    Καλό βράδυ Βούλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος20/11/08 8:31 μ.μ.

    Η νότες της σκέψης μου ......!
    Τα πάντα είναι περίεργες νότες στην ζωή μας μια μουσική που άλλη την νιώθουν και άλλη απλός μερικές φορές χάνονται μέσα στα σβησμένα όνειρα τους σαν μια αγριεμένη θάλασσα που κάθεσαι και την κοιτάς όταν χτυπά με λυσσά στα Βραχιά .Και εσύ εκεί στην άκρη του φάρου να κοιτάς με την λυσσά που προσπαθεί να διαλύσει όπου πέφτει το αγριεμένο κιμά στον βράχο και θέλει να τον λιώσει .Ο φάρος αναβοσβήνει δίνη ζωή σε ένα περαστικό καράβι δίνη το στίγμα για να έρθει ένα καράβι σε ένα λιμάνι για να κρυφτή από την λυσσά της γυναικείας υπάρξεως .Να μπόι σε ένα λιμάνι που η εικόνες παίζουν περίεργα σε κάθε σκέψη και σωματική ανάσταση μετά από ένα μεγάλο ταξίδι μέσα στην αγριεμένη αγκαλιά μιας γυναίκας .Που τα θέλει όλα και σου δύνη λίγα για να ποθείς και την άλλη μέρα αυτά που σε άφηνε να ονειρεύεσαι να χάνεσαι μέσα στο ξημέρωμα της ζωής σου .Καθισμένος στην άκρη του φάρου νιώθω την ενέργεια που φέρνουν η στιγμές αυτές σαν την μάτια σου που έρχεται και μαζί η μουσική που ακούει καθένας μονάχος του σαν μια μουσική που γράφτηκε από ένα ξένο χέρι όχι το δικό σου .

    Το κιμά χτυπά με λυσσά
    Σε γυμνά κορμιά που τα παρασέρνει
    Το κιμά σε βαθιά νερά
    Και χάνεσαι βαθιά η ανάσα σταματά
    Το οξυγόνο πεζή όνειρα περίεργα
    Τώρα πια όταν όλα γύρο σου
    Χάνονται γίνονται θολά σκοτάδια
    Εικόνες ψευδαισθήσεις
    Και κατεβαίνει το κορμί βαθιά
    Ο αέρας τελειώνει ο εγκέφαλος
    Πιέζετε αναζητά
    Η ζωή περνά σαν εικόνες οράματα παλιά
    Και χάνεσαι σε βαθιά νερά
    Και μετά ένα χέρι σε σπρώχνει να ανέβεις
    Να τρέξει οξυγόνο ξανά στον εγκέφαλο
    Που ζητά την ροή από το αίμα που κιλά
    Και ξανά εκεί στην μέση του πουθενά
    Να επιπλέεις και να περιμένεις
    Κατή στην μέση του πουθενά


    Υποκλίνεται ένας ..........φτωχός αγράμματος
    Likos....!

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.