Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

μέρες χωρίς ..τίποτα



Δεν είναι εύκολο να γυρίζεις σελίδες αλλά είναι δυστυχώς απαραίτητο.
Πονάω..Πονάς..Πονάμε.. Γίνεσαι η ανάσα μου ...! Αναπνέω ...!
Χιλιάδες χρώματα και σχήματα στροβιλίζονται στο μυαλό μου!

Πέφτω στο απέραντο κενό που με κυκλώνει ...

Δεν πονάω απ' την πτώση, πονάω γιατί διαψεύστηκα..
εγώ σε ήθελα μύθο!

Και τώρα δεν βρίσκω νόημα σε κάτι.
Δεν με γεμίζει τίποτα.
Δεν έχω διάθεση ούτε και να γράψω ακόμα....άνοιξα τα χαρτιά μου και τα μουντζούρωσες....!

Είμαι όμως εδώ ακόμα και περιμένω το "λίγο" σου, που είναι "πολύ" για μένα.

Συγνώμη μάτια μου που φοβήθηκα να σου πω ότι αγάπησα τις σκέψεις σου.


11 σχόλια:

  1. Ανώνυμος21/11/08 8:16 μ.μ.

    Θυμάσαι άραγε....!
    Παλιά τα φιλά από τα δέντρα πέφτανε γέμιζαν τα γύρο σοκάκια και μαζί ο αέρας τα έστελνε σε μέρη που η φύση δεν τα ταξίδευε ποτέ .Έτσι και εμείς μας πίρε ο άνεμος και μας έστειλε σε μακρινά σοκάκια εκεί που ο πόθος έγινε νοσταλγία .Εκεί που η θρησκεία γέννησε την αναζητήσει την δικιά μας μοναχική ποριά και όλα μαζί γίνανε ένα φίλο που σάπισε και στην θέση του γεννήθηκε μια άλλη ζωή .Μια άλλη αναζήτηση σαν ένα φίλο από το δέντρο που δεν θα είναι το ίδιο την άλλη στιγμή ένα περίεργο ταξίδι ανάμεσα στα θέλω και σε αυτά που δεν ξαναζήτησα ποτέ .

    Πως να είσαι άραγε μωρό μου σαν τότε που γνωριστήκαμε .........μάλλον αλλάξαμε και η διό σαν διό φιλά που ο άνεμος και η βροχή τα έστειλαν ποίος ξερή άραγε που...........!


    Τα δέντρα μιλάν τρυφερά
    Ο άνεμος έρχεται και το κουνά
    Τα φιλά πέφτουν και σκορπάν
    Σαν τα κορμιά που αναζητάν
    Την βράδια την ένωση ξανά
    Τα χείλι που θέλουν πάλη
    Να νιώσουν ζεστασιά χαρά
    Μια σχέση από τα παλιά
    Μια ένωση που έρχεται της νύχτες μου
    Ξανά και σε αναζητά
    Και όλα αυτά γίνονται φιλά
    Που τα στέλνει ο αέρας ταξίδια μακρινά
    Και η αναζήτηση γίνετε
    Μια ατελείωτη μοναξιά

    Υποκλίνεται ένας αγράμματος ..........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος21/11/08 8:16 μ.μ.

    Η κραυγές από πτώματα ενός εμφύλιου ?

    Μερικές φορές καθόμασταν έξω στην βεράντα και κοιτάγαμε με την γιαγιά μου το απέραντα βουνά εκεί που άκουγες παλιά τα κουδούνια από τα γιδοπρόβατα που βόσκαγαν απέναντι .Μερικές φορές μου έλεγε πρόσεχε συγκεντρώσου και άκου αυτό που δεν ακούν πόλη .Μερικά βράδια εκεί απλά στην βεράντα έκλινα τα μάτια και προσπαθούσα να άκουσα της φωνές τον νεκρών .Απέναντι έγιναν μάχες μετάξι ελλήνων [ εμφύλιος ] η γιαγιά άκουγε εγώ ποτέ δεν μπόρεσα να ακούσω αυτές της κραυγές τον νεκρών .

    Σήμερα η πολιτικοί
    απλός κοιτάν σκιές οπός παλιά που εγώ προσπαθούσα να άκουσα της κραυγές μόνο που εγώ δεν έζησα με εικόνες τότε .Η πολιτικοί ωμός οπός και εγώ δεν έζησαν ποτέ μέσα στην κοινωνία δεν έχουν εικόνες να γεμίσουν οράματα και να φέρον αυτό που η κοινωνία ζητά σήμερα ...............οράματα για να πιστέψουν σε κατή που έγινε μια σκιά χαμένη στην ζωή τους .

    σε αναζήτησα σαν μια μουσική χαμένη
    στην ζωή μου σαν μελωδία
    που γράφτηκε από έναν ξεχασμένο
    φτωχό ταπεινό μουσικό
    σε μια φτωχή ξεχασμένη γειτονία
    έτσι απλά σαν την νεκρή γυναίκα
    που βρέθηκε νεκρή και ωμός
    ήταν ανάμεσα σε πόλους
    ένα κουφάρι εκεί ξεχασμένο
    σαν όλα που έρχονται και χάνονται μέσα στην ζωή
    η μουσική γράφτηκε όταν το κριό
    πιρούνιασε το κορμί
    του παράξενου μουσικού
    μέσα σε μια ψευδαίσθηση ζωής και θανάτου
    εκεί που όλα τρέχουν περίεργα
    στης στιγμές μας
    εσύ και εγώ ενωμένη
    και χαμένη σε μια μουσική
    που έγραψε μια ξεχασμένη
    σκιά στην ζωή μας
    και ωμός κλισέ τα μάτια νιώσε
    το κενό της ψυχής σου και άκουσε
    αυτό που γράφτηκε μόνο για εμάς
    μια μελωδία από έναν
    περίεργο ξεχωριστώ μουσικό
    μέσα σε ένα παγωμένο δωμάτια
    που ωμός έφερε την σφραγίδα μιας ζεστής καρδιάς

    ΥΠΟΚΛΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ .....!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πως να είσαι άραγε μωρό μου σαν τότε που γνωριστήκαμε ;.........μάλλον αλλάξαμε και η δύο σαν δύο φύλα που ο άνεμος και η βροχή τα έστειλαν ποίος ξέρει άραγε που...........!Καλησπέρα Νικο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το εφικτό και το ιδανικό δεν είναι το ίδιο.Στο πρόγραμμα και οι διαψεύσεις.Πολλές φορές όμως αλλάζουμε σελίδα.
    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αλλάζουμε...
    αλλα ειναι τοσο δύσκολο καμιά φορά!
    Καλησπέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Και Ο Θεος βοηθός Βάσο μου...
    Αμην!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος23/11/08 1:30 π.μ.

    γελαει καλητερα βουλα αυτος που γελαει τελευταιος!!!!........κλαψε τωρα για να γελασεις ΜΕΤΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. εγω κλαιω..εσυ ομως μη μου λες αστεια και με κανεις να γελαω πριν την ωρα μου!Αντε καληνυχτα και στην υγεια μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.