Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Περίμενέ με.


"Πολύ απλά, σε χρειάζομαι.
Δεν μπορώ να κουβαλήσω μόνη μου την άνοιξη.
Σε νοσταλγώ...
Μου 'ρχεται πότε πότε το άρωμα της ψυχής σου και νομίζω πως έφτασε η άνοιξη.
Περίμενέ με.
Θα 'ρθω.
Κάποτε θα 'ρθω.
Και πάψε να μου λες πια πως θα 'ναι αργά και δε θα μ' αναγνωρίσεις. Είμαι ντυμένη πάντα με τ' όνειρό σου."
Παπαδακη!

5 σχόλια:

  1. αχ βρε βουλα μου!
    παντα ντυμενη με το ονειρο σου...
    παντα και για παντα...
    εκει καταδικαστηκα...

    νεραιδενιο φιλι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καλησπέρα μικρο μου...δίκιο έχεις..αλλά είναι αργά για να αλλάξω!Ενα όμορφο Σ.Κ.σου εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κοντά είναι η άνοιξη...
    Περίμενε!!!!
    Όμορφο θάναι το όνειρό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος29/11/08 9:26 μ.μ.

    Όλα έγιναν ξαφνικά σαν μια μάτια
    Φευγαλέα τώρα πια
    Σαν ένα λουλούδι που το κοιτάς
    Αλλά φοβάσαι να το ακουμπήσεις πια
    Για να μην χαθεί σαν την δικιά
    Μου καρδιά που πονά
    Για μια δικιά σου μάτια
    Που έρχεται και χάνετε έτσι ξαφνικά
    Σαν μια ομίχλη που σκεπάζει πολλά
    Και έρχεται μετά από το πουθενά
    Μια δικιά σου μάτια


    Άραγε ύπαρχοι σαν μια μάτια
    Στα θολά νερά της λίμνης τώρα πια
    29/11/2008 8:54 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος29/11/08 9:28 μ.μ.

    Ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί σου γράφο …………..
    Τη ενώνει την ψυχή μας
    Άραγε…………
    Υπάρχεις άραγε…….?
    29/11/2008 9:28 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.