Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

ασυμβατοτητα



Δεν μπορώ να καταλάβω πια τι ζητάς!!
Οι σκέψεις μου,κουβάρι μπερδεμένο στο μυαλό μου,
τις πέταξα λοιπόν σε μια άκρη για να τις δω αργότερα.
Τώρα θέλω μόνο να σου στέλνω με τη βροχούλα ένα φιλί..
Στείλε μου εσύ με τα σύννεφα ένα χάδι...
Και σαν πνοή θα ρθω και θα σου ψιθυρίσω.
καρδιά μου να προσέχεις..


8 σχόλια:

  1. Ανώνυμος30/11/08 7:15 μ.μ.

    ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΜΟΣ !

    Φιλοσοφικοί θεωρία που δέχεται σαν αληθινό ότι είναι πραγματικά ωφέλιμο...!

    Μοναδικό ταξίδι ζωής
    Σαν μια σταχτή που σκορπά στην γη
    Ένα ξεχωριστώ μαύρο λουλούδι η ζωή
    Για χρώματα που διαλέγει η μύρα εκεί
    Ένα δασός γεμάτο ξωτικά
    Σαν την κινήσει τον δέντρων που μιλάν
    Νοερά όταν νιώθεις την μοναξιά
    Να κιλά σαν ένα ρυάκι στην γη που πονά

    Σαν την αγάπη που χάνετε βαθιά σαν το ρυάκι
    Που λίγη θα το βρουν στο δασός
    Όταν πέφτει η νύχτια
    Και χορεύουν τα ξωτικά
    Σε μια συναντήσει μυστικοί
    Και ωμός το μαύρο λουλούδι θα ύπαρχοι κάπου εκεί
    Σε ένα δασός να κρύβεται να πολεμά
    Για την κάθε μύρα που έρχεται και πονά

    Το μαύρο λουλούδι
    Έχει μια μουσική μυστικοί
    Που μόνο μια αγνή ψυχή θα την ακούσει
    Θα έρθει κοντά στην ψυχή
    Θα πετάξει μαζί του μυστικά
    Μέσα στον χρόνο που κιλά
    Νοερά αλλά και πόλη σκληρά

    Σαν ένα ξωτικό που σε κοιτά
    Γιατί αυτό ξερή πως το παραμύθι
    Θα τελειώσει κάποτε
    Και μετά η αλήθεια θα πονά
    Θα έχει διό όψης στην ζωή
    Την παραμυθένια και την αληθινοί
    Και τότε το λουλούδι θα υποκλιθεί
    Τα ξωτικά θα χαθούν έτσι ξαφνικά
    Οπός η μύρα τα έφερε ξαφνικά και μετά
    Ατελείωτη σιωπή να κιλά
    Και ένα δάκρυ να πέφτει από μια μάτια
    Και το λουλούδι θα χαθεί ξανά
    Σαν τα όνειρα που έρχονται και χάνονται ξαφνικά
    ....................!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος30/11/08 7:20 μ.μ.

    Τη ζητάω από σένα μωρό μου αυτό που έφερε η μύρα μας σε ένα σκοτεινό σοκάκι
    ………………….θα ήθελα να φιλήσω τα γυμνά ποδιά σου …….να δω την εικόνα της πραγματικότητας …………σαν τον καθρέφτη της μοίρας μας……….

    Μακάρι να είχα μια ολόκληροι φωτογραφία σου …………..
    Ένα κουβάρι που δεν θέλεις να ξετυλίξεις ποτέ σου αρέσει το Όνειρο γιατί δεν έχει τέλος ποτέ …………

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος1/12/08 8:06 μ.μ.

    Σε γνώρισα έτσι ξαφνικά σαν μια μπόρα
    Που πιρουνιάζει κάθε μέρος
    Της καρδιάς
    Σαν κατή που τρέχει σαν το νερό
    Στο γυμνό κορμί που πόθοι
    Και αναζητεί γυμνό την λύτρωση
    Έξω στην βροχή

    Που πέφτει και ποτίζει την γη
    Σαν το κορμί που πονά και το λούζει
    Η μπόρα στην μέση του πουθενά
    Σαν την δικιά σου μάτια
    Που με στέλνει σε βαθιά νερά
    Και χάνομε εκεί στο πουθενά

    Αίνο η δικιά σου μάτια
    Χάνετε στην σκοτεινιά
    Που έρχεται και σε τυλίγει
    Από το πουθενά
    Και η καρδιά και το κορμί
    Πονά αναζητά κατή ξεχασμένο
    Στην ομίχλη που σε τυλίγει
    Και σε πνίγη μέσα στην σκοτεινιά

    Για εσένα βούλα ................!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος1/12/08 8:07 μ.μ.

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος1/12/08 8:16 μ.μ.

    Ο κόσμος τρέχει και αναζητά
    Κατή χαμένο ξεχωριστώ τώρα πια
    Σαν ένα Όνειρο που έγινε
    Μια πυρκαγιά και όλη χάθηκαν
    Μέσα στην σταχτή τον ονείρων τους
    Τώρα πια
    Σαν το ξημέρωμα που καθένας
    Αναζητά τα όνειρα από την ζωή
    Που περνά μοναχική τώρα πια
    Σαν την σταχτή που την παίρνει
    Ο άνεμος και την σκορπά μακριά
    Σαν την σκέψη που πετά και αναζητά
    Αυτό που πέρασε τώρα πια
    Σαν μια φωτιά που δεν κει πια
    Μονάχα συντρίμμια και όνειρα
    Καμένα τώρα πια


    Υποκλίνεται ένας μοναχικός λύκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τι όμορφη η εικόνα που έβαλες. Γενικότερα δεν καταλαβαίνουμε τι ζητάει ο άλλος. Οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν τι ζητάμε εμείς. Κύκλος.
    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φαύλος κύκλος jacki όμως τόσο ίδιος για όλους μας.Καλησπέρα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μοναχικέ λύκε...
    λυπάμαι που σε απογοητεύω αλλά οι λύκοι πάντα με τρόμαζαν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.