Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

1000 γιατί

Έβαλες στόχο να βρεις καινούργια διαδρομή.
Μα αν σου είναι δύσκολο να βρεις σημείο εκκίνησης μάτια μου..
γύρνα πίσω σε μένα!
ΓΙΑΤΙ...
Χθες που σε σκεφτόμουν οι αλήθειες μου με έκαναν και δάκρυσα..
Γιατί σε βρίσκω και σε τυλίγω στους δρόμους του μυαλού μου....
Γιατί γίνομαι καπνός από τσιγάρο για να μπορώ να μπαίνω στο κορμί σου..να με αισθάνεσαι
Γιατί τα χέρια μου θέλουν συνέχεια σε αγγίζουν...
Γιατί δε μπορούν να σου αντισταθούν!!
Γιατί κοιτάζω κάτω από τα σεντόνια και βρίσκω την παρουσία σου μέσα στην απουσία !
Γιατί θέλω να πάρω την σκέψη σου και να την ταξιδέψω μακριά...
Γιατί θέλω να ερωτευτώ πάλι ότι με αφανίζει πέρα από κάθε πραγματικότητα!
Γιατί...γιατί...γιατί..γιατί...γιατί..γιατί............
Γιατί το παιχνίδι κρίνεται στις στιγμές και η σκέψη μου τρέχει με την ταχύτητα του φωτός...
ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ!

15 σχόλια:

  1. Ανώνυμος2/12/08 8:43 μ.μ.

    Σε αναζήτησα σαν να είσαι μέσα
    Στην ομίχλη της ματιάς μου
    Έρχεσαι και χάνεσαι ξανά
    Σε νιώθω να με αγκιζη
    Η ανάσα σου αλλά που είσαι
    Δίπλα μου

    Το άρωμα σου τρέχει σαν την βροχή
    Στο γυμνό κορμί μου
    Σε αναζητώ μέσα στην ομίχλη
    Σε νιώθω αλλά που είσαι
    Μωρό μου κάπου εκεί
    Δίπλα μου ………
    Σε πόθο σε αναζητώ αλλά
    Εσύ σκιά στην ομίχλη
    Της ζωής μου


    ……………!
    2/12/2008 8:34 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος2/12/08 8:48 μ.μ.

    Θα ήθελα να κάναμε ερωτά σαν να σιναντιοντας η ζωή μας σήμερα ………..
    Σαν η πρώτη μάτια έφερνε την πρώτη ηδονή μας
    Να με έκανες ένα αστέρι που δεν θα πάψη ποτέ να Λάμπη
    Να έσκυβα και να φίλαγα τα υπέροχα στήθη σου
    Τα χείλι σου
    Την ηδονή της στιγμή μας

    …………….θα μου δεινό ζουν ποτέ άραγε μωρό μου ……….σε πόθο έτσι απλά σαν μια στάλα βροχής
    2/12/2008 8:46 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ''1000 γιατί''και άλλα τόσα
    ΄Όσα κι αν λέν τα χείλια σου!!! Είναι πολλά.
    Μονάχα ένα έφτανε!!!
    Γιατί να είσαι τόσο μακρυά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Βουβές ερωτήσεις που δεν έχουν απαντήσεις...jeminis.

    Κι εγώ να θέλω να χτίσω γέφυρες, που να με φερνουν κοντά σου...
    ΓΙΑΤΙ..
    είμαστε δύο άνθρωποι που δε πρόλαβαν να ζήσουν κάτι παραπάνω από ένα .....!
    Καλημέρα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φωνάζουν όλοι οι άνεμοι μέσα μου να αποφύγω να σε σκέφτομαι,
    γιατί ξερω...
    τα αγρίμια δεν μπορείς να τα 'μερώσεις.
    Μοναχικέ λύκε η λευτεριά σου πρέπει..πως αλλιώς θα ήσουν ευτυχισμένος!
    Υποκλίνομαι...και αποχωρώ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. 1000 γιατι συνοψιζονται σε μια μικρη λεξη...
    σε μια απαντηση...
    γιατι σ'αγαπω...
    τι πιο απλο και πιο βαθυ απο αυτο...;
    γιατι επρεπε να εισαι εδω...
    γιατι η ζωη παντα να κανει αλλα σχεδια...;γιατι...;
    μα εγω σ'αγαπω...
    γι αυτο πρεπει να εισαι εδω...
    μονο γι αυτο...

    νεραιδενιο φιλι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος4/12/08 2:35 π.μ.

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ελπίζω κάποια στιγμή,,,στο περσσότερο απο μια καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Φοβάμαι,
    Το αύριο,
    Το σήμερα,
    Το τώρα.
    Φοβάμαι τις αχτίδες του ήλιου που φωτίζουν την σκοτεινιά της θολής ύπαρξης μου.
    Αυτά που προσμένω μα δεν έρχονται.
    Αυτά που λατρεύω και χάνονται.
    Φοβάμαι,
    Κάθε που ξημερώνει, το φως της νέας μέρας μου θυμίζει όσα δεν έχω και ίσως
    Όσα δεν βρω ποτέ.
    Φοβάμαι όταν σε ψάχνω και δεν συναντώ πουθενά την ματιά σου.
    Φοβάμαι την άδεια αγκαλιά μου, τα κρύα χειμωνιάτικα βράδια.
    Φοβάμαι την βροχή που πέφτει σπαρακτική στα παγωμένα τζάμια.
    Φοβάμαι όταν είσαι εδώ και όταν δεν είσαι……..
    Φοβάμαι, όσα είπαμε εχθές κι όσα δεν είπαμε.
    Λόγια, υποσχέσεις, φρούδες ελπίδες.
    Φοβάμαι, την ώρα που θα αντικρύσω την φιγούρα σου ξανά να απομακρύνεται.
    Φοβάμαι, που ήρθες ξανά και που ξέρω…….θα φύγεις πάλι.
    Φοβάμαι, που δεν τολμώ να σου πω………γιατί….γιατί γύρισες

    μέσα στα "γιατ" βρίσκω κομμάτια δικά μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος5/12/08 8:44 μ.μ.

    Ο λύκος ……..
    Τα χνάρια τα έθαψε η ομίχλη
    Του άνεμου που έριχνε
    Τα πέπλα του στην περίεργη
    Ποριά στα χιονισμένα βουνά
    Εκεί που η αγριάδα έχει
    Νοήματα πολλά σαν τα ματωμένα
    Ποδιά του που το χιόνι τα γιάτρεψε
    Με τους πόνους που σέρνει μια περίεργη
    Ποριά σε μια ζωή που τρέχει
    Με δικά του σημάδια στα βουνά
    Εκεί που η άνθρωποι δεν θα μπορέσουν
    Ποτέ να βρουν εκείνα τα μονοπάτια
    Που λίγη θα βαδίσουν στην μικρή
    Ζωή τους που χάνετε στην αγριάδα
    Της σημερινής ζωής μας
    Τα βουνά είναι η περίεργη φωλιά
    Κάθε αγριεμένου πλάσματος
    Που βλέπει μακριά τον κόσμο
    Να σέρνετε στον βούρκο
    Μιας ζωής ξεχασμένης από ανθρωπιά
    Ο λύκος χάθηκε στα βουνά
    Στα δικά του μονοπάτια
    Εκεί που τα σημάδια
    Τα σκεπάζει το δικό του
    Τοτέμ
    Εκεί που η πληγές της γιατρεύει
    Η δικιά του φιλοσοφία
    Και ποριά στον κόσμο
    Λιπών μην αναζητάς κατή που έρχεται
    Μέσα στην θύελλα και χάνετε μέσα
    Στην αύρα του άγριου κοσμου
    Στα βουνά της ψυχής και της σκέψης
    Του ……………..
    Η φωλιά είναι η περίεργη σκέψη
    Και η μοναχική καρδιά του
    Ο λύκος ζει εκεί που η άνθρωποι
    Δεν μπορούν να τον κάνουν
    Να ξανακάνει πληγές και δάκρια
    Για μια κοινωνία που σαπίζει
    Στα θέλω και τα ………..
    5/12/2008 8:22 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΝΑΪΑΔΑ
    1000 γιατι συνοψιζονται σε μια μικρη λεξη...
    σε μια απαντηση...
    γιατι σ'αγαπω...
    UPEROXI MIKRH MOU EUXARISTO

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. jeminis
    to oti kai go elpizo den xriazetai na sto po.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Anastasia ,ola ta giati einai idia otan ponane kai to mono pou mporo na po oti to sxolio sou einai uperoxo, suginitiko.Euxaristo gia to omorfo perasma sou!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος6/12/08 5:52 π.μ.

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.