Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Στην καρδια ειναι ο στοχος



Δεν ήξερε. Που να 'ξερε. Δεν το περίμενε.

Στα δεκαπέντε σου χρόνια
Δε είσαι
ούτε αναρχικός
ούτε κομμουνιστής
Είσαι κάτι πολύ περισσότερο.
Ερωτευμένος με την Ζωή.
Ερωτευμένος με την εξέγερση.
Ερωτευμένος με την επανάσταση.
Ερωτευμένος με ένα τραγούδι και δυό μαύρα μάτια.

- Disabled.GR Forum

vertigo

16 σχόλια:

  1. Ανώνυμος9/12/08 5:25 μ.μ.

    Ο λύκος κοιτά
    Έχει μπλεχτεί στα στενά
    Μιας πόλης που καίγεται
    Γεννά μίσος απληστία
    Και απόλυτη μοναξιά
    Ο λύκος
    Παραπατά αγριεμένος πια
    Μια σφαίρα κιλά σε κορμιά
    Ο λύκος
    Μυρίζει το αίμα που κιλά
    Ξέρει πως καθένας
    Βλέπει την ζωή
    Σαν την δικιά του καμπούρα
    Που θα κουβαλά
    Ο λύκος
    Περπατά μέσα στην φωτιά
    Πολλές κουκούλες περνάν
    Περνά δίπλα σαν μια σκιά
    Και ωμός βλέπει αυτά που
    Πόλη δεν θέλουν να δουν την αλήθεια τώρα
    Πια ………….

    Ο λύκος
    Χάνετε μέσα στο πλιάτσικο
    Που γίνεται πια …….
    Ένα πέδη χάθηκε πια
    Τη θα αλλάξει μάλλον
    Θα το ξεχάσουν και αυτό
    Οπός πολλά που σημάδεψαν κάθε
    Γωνία της γης που πονά
    Ο λύκος
    Σκέφτεται και χάνετε ………….ξανά
    9/12/2008 5:24 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στα δεκαπέντε σου χρόνια ψάχνεις ένα όραμα,
    ένα όνειρο να κρατήσεις στα χέρια,
    μια ελπίδα να σου δώσει φτερά.
    Και ένα αύριο γεμάτο χαμόγελα.
    Που να ακουμπήσεις τον ίσκιο σου όταν γύρω σου όλα μοιάζουν σαθρά και άδεια.
    Ποιος θα κοιμίσει τους φόβους σου όταν χαμηλώνουν το φως σου.
    Λυπάμαι που ζω σ'ένα κόσμο που κυριαρχεί η εξουσία και το χρήμα,
    χαμένα ιδανικά και βαριές καρέκλες...
    Κάποιος πρέπει να τους σταματήσει.
    Κάποιος πρέπει να βάλει ένα τέλος στην κοροιδία τους.
    Και αυτός ο κάποιος είμαστε όλοι εμείς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ολοι οι .... μεγαλύτεροι λέμε "πριν δεκα πεντε χρονια εκανα αυτό ή εκεινο " .Αλλοι καναν κατι μεγάλο και άλλοι κατι μικρο . Μετά απαντάμε στον εαυτό μας "πως περασαν 15 χρονια βρε αδελφέ μου ? Σαν νερο"
    Ομως γι αυτό το παιδί Δεκαπεντε χρονια ειναι ολη του η ζωη . Αυτή που εμεις του αφησαμε να εχει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα το ξεχάσουν και αυτό
    Οπως πολλά που σημάδεψαν κάθε
    Γωνία της γης που πονά ..
    ΣΥΜΦΩΝΩ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στα δεκαπέντε σου χρόνια δεν ψάχνεις, ζεις την κάθε στιγμή το κάθε λεπτό,πιστεύεις πως σου ανήκει ο κόσμος,πως τα ξέρεις όλα,πως πως πως!Μια υπέροχη οδυνηρή ηλικία που περνά και γίνεσαι οτι γίναμε εμείς οι γονείς μας οι παπουδες μας!Πικρή αλήθεια μα την ζωη είναι όμορφη με τις χιλιάδες μικρές χαρές και άλλες τόσες πίκρες!Αξιζει όμως να την ζήσουμε,έστω κι αν βολευτήκαμε.Επανάσταση;αλλαγή; ποιος θα την κάνει Αναστασία;Εμείς οι βολεμένοι γενιά;Μάνο οι νέοι μπορούν και θέλουν να παλέψουν,εμείς φοβόμαστε μη χάσουμε αυτά που ήδη έχουμε..Κρίμα ομως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Στα 15 σου έφυγες.. Μα όλο αυτό το αλαλουμ που ακολούθησε είμαι σίγουρη πως δεν το ήθελες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. τρελέ μου..τραγικό γεγονός ο χαμός μιας ζωής,ακόμη πιο τραγικός ενός παιδιού..
    ομως το ΕΜΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ..δεν το δέχομαι,γιατί εμείς είμαστε που σε λίγες μέρες θα ξεχάσουμε,εμείς είμαστε που δεν κατεβήκαμε να πάρουμε την θέση αυτόν τον ((άμυαλων)) παιδιών...
    Εμείς οι ((λογικοί)) ενήλικες που πολεμάμε το κατεστημένο πίσω απο την σιγουριά μιας κλειστής πόρτας!
    Και πες μου εσύ έναν που δεν σφάλισε το αμάξι του απο φόβο μη του το καταστρέψουν πες μου ποιος άφησε την σιγουριά του σπιτιού του και πήγε στο κέντρο,πες μου τι θα κάναμε χωρίς αυτά τα 15..16..17..18..19..20..άχρονα;
    Θα μας ταρακουνούσε κάτι;
    Ίσως να έγινε αυτό που μας έλειπε!
    Μας έλειπε ενας νεκρός για να ξυπνήσουμε...
    Και τώρα;
    τι;
    Ας δούμε την επόμενη μέρα...
    θα ξεχάσουμε η θα συνεχίσουμε την επανάσταση;
    Εγώ αμφιβάλω!!
    Τραγικό δεν είναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. jacki μου Καλημέρα!!!
    Ακριβώς έτσι!!
    Όπως σίγουρα δεν θα ήθελε να φύγει ...
    είχε τόσα πολλά να ζήση!
    Τουλάχιστον να μη πάει άδικα ο χαμός του και να αλλάξει κατι σ αυτόν τον τόπο..
    αν και νομίζω οτι το κακό είναι γενικό...
    Η παγκοσμιοποίηση μάλλον κακό μας έκανε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ρωτήστε τους γονείς,
    Αυτοί ξέρουν να σας πουν...

    Αυτοι το βιώνουν τώρα.

    Σε μας, μια "μαυρη είδηση"που στο μέλλον θα την σκεπάσει μια καινούργια...

    Σε αυτούς,θα μείνει ξεσκέπαστη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. αυτο υποστηρίζω Αδαμ και γω...επαναστάτες του καναπέ γίναμε και κάθε καινούρια είδηση μας κάνει να ξεχνάμε την προηγούμενη...Λυπηρό,αλλα μόνο οι γονείς μπορούν να νιώσουν την απώλεια...πραγματικα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. επαναστάτες μέχρι το ξημέρωμα και μετά, υπόδουλη στην καθημερινότητα...
    σιγά σιγά ξεχνάμε, για να θυμόμαστε μερικές στιγμές αυτόν τον πόνο... που προκαλεί...


    καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. καλημερα προφήτη,ευχαριστώ για το πέρασμα σου και σωστά τα λόγια σου!!
    Γιαυτο ας πούμε ενα μεγάλο ευχαριστώ σ'αυτα τα παιδιά που έχουν το κουράγιο και ανασηκώνουν το κεφάλι στην εξουσία!!!
    ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥΣ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Βούλα μου καλησπέρα...Καλώς σε βρήκα...Πολύ όμορφη η ανάρτηση-αφιέρωμα στον μικρό Αλέξη...Τα ίδια συναισθήματα μοιράζομαι κι εγώ...
    Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ...
    Καλό σου απόγευμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Artanis
    η χαρά ειναι δικιά μου που σε βρήκα..θαυμάζω τα άτομα που αγωνίζονται πραγματικά για το ιδανικό τους και οχι μόνο με λογία αλλά με πράξεις!!!Καλό σου βράδυ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ενα παιδακι εισαι στα 15 σου...
    ενα παιδακι...
    ακομα δεν ξερεις πολλα...

    ειμαι τοσο λυπημενη που χαθηκε αυτη η ψυχουλα τοσο μα τοσο αδικα!
    σε φιλω γλυκια μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μικρη μου νεράιδα..
    ολοι νομίζω λυπόμαστε..
    ειναι τραγικό,μα πιο τραγική ειναι η αντιμετώπιση και η εκμεταλλευσει του χαμού του!
    Λυπηρό και άδικο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.