Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

παντα στο περιθωριο σου εγω

Δάκρυα ....
πικρές λιμνοθάλασσες της καρδιάς μου  την ψυχή μου κάψετε
και το νερό γίνατε να πλένω τα τραύματα μου
το βάλσαμο στις πληγές μου..
Δάκρυα έγινε κι ο πόνος, και άλλαξε σε έρωτα.
Κοίτα με δεν προχωράω!
Μήπως τελικά ο χρόνος δεν είναι γιατρός...;
Και τα δάκρυα που γίνανε ανήμπορος κραυγές στον ουρανό ;;
Μόνο και μόνο για να μου πει κι Ο Θεός..
Δεν καταλαβαίνω...!
Αλλά εγώ θα ελπίζω στην έρημο της καρδίας σου..
να πέφτουν σαν βροχούλα χαράς
για να σε βλέπω να χαμογελάς...
Θλιμμένη μου αγάπη!
Θα είναι το ευχαριστώ που ήρθες στην ζωή μου,έστω και για τόσο λίγο.
Λυπάμαι μόνο που φεύγω ξαφνικά.
όμως δεν θα άντεχα παραπάνω...στο περιθώριο σου.
Εκεί που μ' έβαλες να ζήσω!
Άσε με να κοιμηθώ..
σε παρακαλώ.
Εσύ μόνο μίλα μου τα βράδια στα όνειρα μου..
έχω ανάγκη να σ ακούω!!
ίσως και ησυχάσω...
Αλλά μη κοιτάς που ακόμα δαγκώνω την πληγή στα χείλια μου!

8 σχόλια:

  1. Μόνο τα βράδια να γυρίζεις πίσω,
    να με παίρνεις αγκαλιά και να μου ψιθυρίζεις,
    γιατί φοβάμαι,
    όταν πέφτει το σκοτάδι τρομάζω,
    σε θέλω δίπλα μου,
    ν'ακούω τον ρυθμό της ανάσας σου,
    τον χτύπο της καρδιάς σου.
    Και εκείνη την μυρωδιά από το κορμί σου...
    τα βράδια...να γυρίζεις...τ βράδια...μην μ'αφήνεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Της μεγάλες απουσίες της νιώθουμε τα βράδια...
    και τότε ειναι που ζητάμε παρηγοριά στις αναμνήσεις..
    Αναστασία τα σχόλια σου είναι υπέροχα ,θα πρέπει να τα κάνεις αναρτήσεις!!!
    Φανταστικά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αχ αυτά τα βράδια κορίτσια όταν έρχονται οι αναμνήσεις και σε περιτρυγιρίζουν και αναπολείς, κλαίς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος16/12/08 2:33 π.μ.

    Νομίζω ότι ο χρόνος απαλύνει τη θλίψη...

    Αλλά οι στιγμές αξίζουν όσο λίγο και αν μπόρεσαν να φωλιάσουν στη ψυχή μας.

    Υπέροχη η μουσική σου, υπέροχη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ένα δεν κατάλαβα...
    Γιατί στο περιθώριό του;
    Θαρρώ πως υπάρχουνε κι
    αλλού πορτοκαλιές,,,,
    ,,,,,,,,,,,,,,,,..
    Καλημέρα ωραία μου κυρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΕΛΕΝΑ μου..
    αχ αυτά τα βράδια...
    αχ αυτές οι αναμνήσεις!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Odipore...εγω δεν το πολυπιστεύω,όπως και το οτι
    Μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται..
    αν αγαπάς κρατάς μέσα σου την θύμηση έστω κι αν ο άλλος δεν θέλει...
    Ευχαριστώ για τα καλά λόγια σου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. jeminis καλε μου...
    εισαι μοναδικός στο να με προσγειώνεις με τον πιο όμορφο τρόπο...
    Πορτοκαλιές λοιπόν;
    και αλλου...
    χμ..θα το έχω υπόψιν μου...
    φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.