Η μεγαλύτερη επιθυμία μου ήταν να μένω μόνη.
Στην μοναξιά δεν ήταν ανάγκη να κρύβομαι
Μπορούσα να είμαι αυτό που είμαι ...
Μπορούσα να είμαι αυτό που είμαι ...
δεν μου χρειάζονταν μάσκα
Με το φεγγάρι ταξίδευα...
τρελή κι αλλοπαρμένη με λέγανε
και μου καταλογίζανε το ακαταλόγιστο.. ...
Στην μοναξιά μου ομως κανείς δεν μπορούσε με πειράξει ...
και μου καταλογίζανε το ακαταλόγιστο.. ...
Στην μοναξιά μου ομως κανείς δεν μπορούσε με πειράξει ...
Κανείς δεν ...
Εκτός από τον ίδιο μου τον εαυτό μου!
Που ο μεγαλύτερος φόβος του ήταν
μοναχός να μείνει!
Έτσι..
Φοβόμουν να κλείσω τα μάτια ,
Φοβόμουν το σκοτάδι
Φοβόμουν τους εφιάλτες ...
Φοβόμουν να μείνω και ξύπνια,
Φοβόμουν τον πραγματικό εφιάλτη ...
Τον ίδιο μου τον εαυτό!
Και μετά ήρθες εσύ...
...Αυτή είναι η αιώνια καταδίκη μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα συγκρούομαι με την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα διαφορετική από τα όνειρα μου, να χτυπώ πάνω στους φόβους μου, φόβους που έκλεινα τα μάτια να τους σβήσω, να τραγουδώ τον πόνο μου, έναν πόνο που κράταγα κρυφό απ τους εφιάλτες μου...κι αν όλοι οι ποιητές είναι αδύναμοι, τοτε ζήτω η αδυναμία ...
Πάντα έτσι δεν γίνεται? Ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου είναι να μείνει μόνος...Χαίρομαι όμως που μπήκε στη ζωή σου κάτι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ψυχή
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναζητά το κερί που τρεμοπαίζει ξανά
Σαν μια ζωή που κιλά σαν ένα λουλούδι
Που αναζητά την σταγόνα το δάκρυ
Μιας πανάγιας για να ζήση
Ξανά ένα δάκρυ δικό της που κιλά
Και μετά μια δικιά της ξεχωριστεί μάτια
Ένα τρέμουλο που το φως του δίνη αγάπη
Και μια ξεχωριστεί μάτια
Στην ζωή που κιλά και πάλη
Μια νεροπετρα τρίβετε πανό σε όνειρα καινούργια
Και παλιά που γίνονται μια περίεργη σοδιά
Σε ένα χωράφι ευλογημένο που θα καρπίσει
Μια νέα γενιά ξεχωριστεί τώρα πια
Σε ένα χωράφι που έμμηνε νεκρό
Για χρόνια πολλά
Σαν μια ξεχασμένη βολεμένη επαναστατημένη
Γυμνή από οράματα και ιδέες γενιά
Σαν μια καρδιά που σαπίζει και δεν
Αναζητά μονάχα χάνετε στην ροή
Της ζωής που όλο κιλά και χάνετε
Έτσι απλά σαν ένα δάκρυ από την πανάγια
Για μια ψυχή που χάνετε σε μια σκέψη
Ξεθωριασμένοι τώρα πια και πονά
φοβομουν τον εαυτο μου και μετα ηρθες εσυ...
ΑπάντησηΔιαγραφήετσι βρηκα κατι καινουργιο να φοβαμαι...
εμενα χωρις εσενα...
νεραιδενια φιλακια γλυκια μου!
πολυ ομορφο!
Ο μεγαλύτερος φόβος ... ο εαυτό μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς που έρχονται και όλοι αυτοί που απαλύνουν ή μας κάνούν να ξεχάσουμε για λίγο περισσότερο ή λιγότερο τους φόβους μας.
Την καλησπέρα μου
Επικροτώ Αναστασία,
ΑπάντησηΔιαγραφήΖήτω η αδυναμία ...
Καλημερα Ελενα...
ΑπάντησηΔιαγραφήτωρα αν αυτο το κατι ηρθε για καλο...δεν ξερω ακομα!!!Θα δείξει..
Η ψυχή Λυκε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτη πάντα φοβάται μη μεινη μόνη...
Την καλημερα μου..
Φοβόμουν τον πραγματικό εφιάλτη ... Τον ίδιο μου τον εαυτό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μετά ήρθες εσύ...
ήσουν ο χειρότερος εφιάλτης μου...
ετσι το εννοούσα Νεράιδα μου...
Καλημερα..
Οδοιπορε....
ΑπάντησηΔιαγραφήέρχονται πραγματικά να απαλύνουν να βοηθήσουν;
Η έρχονται για μια ακόμη μαχαιριά;
Πάντα το φοβάμαι αυτό...
Καλημέρα!