Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008

Φοβόμουν..


Η μεγαλύτερη επιθυμία μου ήταν να μένω μόνη.
Στην μοναξιά δεν ήταν ανάγκη να κρύβομαι
Μπορούσα να είμαι αυτό που είμαι ...
δεν μου χρειάζονταν μάσκα
Με το φεγγάρι ταξίδευα...
τρελή κι αλλοπαρμένη με λέγανε
και μου καταλογίζανε το ακαταλόγιστο.. ...

Στην μοναξιά μου ομως κανείς δεν μπορούσε με πειράξει ...
Κανείς δεν ...
Εκτός από τον ίδιο μου τον εαυτό μου!
Που ο μεγαλύτερος φόβος του ήταν
μοναχός να μείνει!
Έτσι..

Φοβόμουν να κλείσω τα μάτια ,
Φοβόμουν το σκοτάδι
Φοβόμουν τους εφιάλτες ...
Φοβόμουν να μείνω και ξύπνια,
Φοβόμουν τον πραγματικό εφιάλτη ...
Τον ίδιο μου τον εαυτό!
Και μετά ήρθες εσύ...

10 σχόλια:

  1. ...Αυτή είναι η αιώνια καταδίκη μου,
    Να συγκρούομαι με την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα διαφορετική από τα όνειρα μου, να χτυπώ πάνω στους φόβους μου, φόβους που έκλεινα τα μάτια να τους σβήσω, να τραγουδώ τον πόνο μου, έναν πόνο που κράταγα κρυφό απ τους εφιάλτες μου...κι αν όλοι οι ποιητές είναι αδύναμοι, τοτε ζήτω η αδυναμία ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πάντα έτσι δεν γίνεται? Ο μεγαλύτερος φόβος του ανθρώπου είναι να μείνει μόνος...Χαίρομαι όμως που μπήκε στη ζωή σου κάτι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος21/12/08 8:06 μ.μ.

    Η ψυχή
    Αναζητά το κερί που τρεμοπαίζει ξανά
    Σαν μια ζωή που κιλά σαν ένα λουλούδι
    Που αναζητά την σταγόνα το δάκρυ
    Μιας πανάγιας για να ζήση
    Ξανά ένα δάκρυ δικό της που κιλά
    Και μετά μια δικιά της ξεχωριστεί μάτια
    Ένα τρέμουλο που το φως του δίνη αγάπη
    Και μια ξεχωριστεί μάτια
    Στην ζωή που κιλά και πάλη
    Μια νεροπετρα τρίβετε πανό σε όνειρα καινούργια
    Και παλιά που γίνονται μια περίεργη σοδιά
    Σε ένα χωράφι ευλογημένο που θα καρπίσει
    Μια νέα γενιά ξεχωριστεί τώρα πια
    Σε ένα χωράφι που έμμηνε νεκρό
    Για χρόνια πολλά
    Σαν μια ξεχασμένη βολεμένη επαναστατημένη
    Γυμνή από οράματα και ιδέες γενιά
    Σαν μια καρδιά που σαπίζει και δεν
    Αναζητά μονάχα χάνετε στην ροή
    Της ζωής που όλο κιλά και χάνετε
    Έτσι απλά σαν ένα δάκρυ από την πανάγια
    Για μια ψυχή που χάνετε σε μια σκέψη
    Ξεθωριασμένοι τώρα πια και πονά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. φοβομουν τον εαυτο μου και μετα ηρθες εσυ...
    ετσι βρηκα κατι καινουργιο να φοβαμαι...

    εμενα χωρις εσενα...

    νεραιδενια φιλακια γλυκια μου!
    πολυ ομορφο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος22/12/08 4:34 μ.μ.

    Ο μεγαλύτερος φόβος ... ο εαυτό μας...

    Ευτυχώς που έρχονται και όλοι αυτοί που απαλύνουν ή μας κάνούν να ξεχάσουμε για λίγο περισσότερο ή λιγότερο τους φόβους μας.

    Την καλησπέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Επικροτώ Αναστασία,
    Ζήτω η αδυναμία ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλημερα Ελενα...
    τωρα αν αυτο το κατι ηρθε για καλο...δεν ξερω ακομα!!!Θα δείξει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η ψυχή Λυκε...
    Αυτη πάντα φοβάται μη μεινη μόνη...
    Την καλημερα μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Φοβόμουν τον πραγματικό εφιάλτη ... Τον ίδιο μου τον εαυτό!
    Και μετά ήρθες εσύ...
    ήσουν ο χειρότερος εφιάλτης μου...
    ετσι το εννοούσα Νεράιδα μου...
    Καλημερα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Οδοιπορε....
    έρχονται πραγματικά να απαλύνουν να βοηθήσουν;
    Η έρχονται για μια ακόμη μαχαιριά;
    Πάντα το φοβάμαι αυτό...
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.