Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

σαπουνοφουσκες



Μια σαπουνόφουσκα μπορεί λίγο να αντέξει..
ζει με τον άνεμο, την παρασερνουν τα ρεύματα του αέρα προς κάθε κατεύθυνση .
Είναι όμορφη, είναι μοναδική και με αστραφτερά χρώματα λαμπυρίζει
Θα υπάρχει για αρκετή ώρα.
Λίγο πριν σκάσει όμως, θα αρχίσει αργά αργά να λεπταίνει, να χάνει την λάμψη της,
να γίνεται ημιδιαφανή ...να γίνεται αόρατη.
Και τότε..
σχεδόν απαρατήρητη, τελειώνει την ύπαρξή της, έτσι απλά όπως έγινε..
χάνοντας ότι την προστάτευε!
Αν το συνδυάσω με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου τον τελευταίο καιρό
θα καταλήξω πως μια σαπουνόφουσκα γίνανε πολλοί από μας
και σπάσανε!
Κρίμα!
Αναρτήθηκε από

4 σχόλια:

  1. Ανώνυμος13/12/08 8:57 μ.μ.

    .................................................................................................................................................................................................................................................................................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!??????????????????????????????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Bουλα.13/12/08 11:22 μ.μ.

    δικιο εχεις
    ................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΝΑΪΑΔΑ14/12/08 12:16 π.μ.

    ηθελα να κανω το ιδιο σχολιο με τον liko ...
    ειναι κριμα οντως...

    νεραιδενια φιλια γλυκια μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Bουλα.14/12/08 12:47 π.μ.

    Γλυκεια μου ΝΑΪΑΔΑ ..
    αυτές της μέρες έχω δει και έχω ακούσει τόσα πολλά..
    έχω δει μάσκες να πέφτουν στον βωμό των εντυπώσεων και της προβολής που πράγματι με σαπουνόφουσκα έμοιαζαν πολλοί που έσπασε..
    Όλοι αυτοί οι δήθεν και οι τάχα...μ έχουν απογοητευση..
    Λόγια..λόγια..που σε μια βδομάδα θα τα ξεχάσουν...
    Αλλά προς το παρόν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.