Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

ερωτηματικό και θαυμαστικό


Τι είναι αλήθεια, τι είναι ψέμα?
Τι είναι καλό και τι είναι κακό?
Τι είναι φως και τι είναι σκιά ?
Τι είναι λάθος και τι είναι αληθινό?
***
Πού είναι, το μέσα και που το έξω?
Πού είναι ο κόσμος και που εγώ ?
Που είναι η αρχή και που το τέλος?
Που είναι το λογικό και που είναι το παράλογο?
***
Τι είναι η αγάπη,και τι είναι χωρισμός?
Τι είναι ατυχία και τι είναι ευτυχία?
Τι είναι εμπιστοσύνη και τι είναι φιλία?
Τι είναι μπρός και τι είναι πίσω?
***
Είμαι αληθινή ή ένα ψέμα?
Είμαι καλή ή κακία ?
Είμαι στο φως η στο σκοτάδι ?
Είμαι σωστή ή λάθος? ...
***
__________________
Στο τέλος..
Νομίζω ότι το ερωτηματικό είναι ένα θαυμαστικό ?!
έχει για σώμα του την δυσκολία των ερωτήσεων...
Μα όσο περισσότερο κανείς πλησιάζει την απάντηση ..
τόσο αυτό σταματάει να λυγίζει και σιγά σιγά επιστρέφει
στην αρχική του κατάσταση !
?!
Για όλους όσους περπατάνε στα όρια ...

18 σχόλια:

  1. Ανώνυμος19/12/08 11:22 π.μ.

    Ωραίο το συμπέρασμα για το λύγισμα του ερωτηματικού σε θαυμαστικό και πάμε πάλι από την αρχή!

    Μήπως όμως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση;

    !;!;!;!;!;!;!;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κοίτα να δεις!? Όντως. Έτσι είναι με τα θαυμαστικά και τα ερωτηματικά.
    Όσο για τις προτάσεις σου που συνοδεύονται από ερωτηματικά.. Δεν εχω απαντήσεις.
    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Διαφορετικά πολύ είναι τα δυό τους,,,όμως???Το δίλημα!!!Υπάρχει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος19/12/08 6:04 μ.μ.

    Γιατί όλα πρέπει να έχουν μια απαντήσει ……………
    Μωρό μου ………….
    Γιατί……………
    Το ποτάμι δεν γυρνά ποτέ πίσω ………….
    Γιατί όλα πρέπει να έχουν μια απαντήσει τελικά
    …………………………?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. απαντήσεις, στοχαστικές οι ερωτήσεις...
    απαντήσεις, ανύπαρκτες και πολλές...
    απαντήσεις ζητάς λίγο πριν φύγω, λίγο πριν μείνω...
    χαρά λύπη, και στο τέλος ένα το συναίσθημα...

    πολλά...

    καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ω μακαρι να ηξερα τις απαντησεις αλλα εχω αποτυχει πολλες φορες σε αυτα τα τεστ της ζωης...
    νομιζω πως ειναι απολυτα προσωπικα και για τον καθενα αλλη ειναι η σωστη και η λαθος απαντηση...

    ?!

    νεραιδενια φιλακια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. κάπου χάνουμε την αρχή και το τέλος...
    και ξεκινάμε πάλι....
    την μέση ομως πάντα την παραβλέπουμε!!!
    Καλησπέρα Οδοιπόρε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. καλησπερα jacki ...
    Ερωτηματικά θα γίνουν και τα θαυμαστικά στο τέλος μιας και της απαντήσεις δεν μπορώ ούτε εγώ να της χαρίσω στον εαυτό μου...
    δυστυχώς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. jeminis ματια μου...
    μόνο φραστικά αλλάζουν...είπαμε η αρχική δομή τους είναι η ίδια...οσο για το δίλημμα!!!!!γιατί να παραμένει δίλημμα?????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Λυκε...
    ερωτήσεις ,απαντήσεις...ε
    να κουβάρι που δεν μπορώ να το ξεμπλεξω....
    ρωτάω...
    ζητάω...
    βρίσκω
    χάνω...
    όμως ελπίζω....
    ευχαριστώ για την παρουσία σου...
    με τιμά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΠΡΟΦΗΤΗ...
    προφητικά μιλάς,
    δεν ξέρω γιατι....όμως έχω την εντύπωση με καταλαβαίνεις πολύ καλά...γιαυτο...
    Μείνε..και δεν θα ρωτήσω τίποτα...
    μου αρκεί να σε αισθάνομαι....
    γύρω μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Νεράιδα μου..
    ένα τόσο γλυκό πλάσμα σαν και σένα είναι δυνατόν να έχει αποτύχει και μάλιστα πολλές φορές???
    Αποκλείεται!!!!
    Μη ξεχνάς όμως,υπάρχουν κάποια ονόματα που είναι δικασμένα να ζουν με τα φεγγάρια...
    και να ονειρεύονται.....
    Μαγικά τα φιλιά σου...
    πάντα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Απαντήσεις δεν θα βρεις ποτέ.
    Όλα τα ερωτήματα κατάντησαν ρητορικά.
    Στις μέρες μας έχουν γίνει όλα λάστιχο,
    οι έννοιες πλάτυναν και οι θεωρίες δεν βοηθάνε πια.
    Στην ουσία όμως όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει και ίσως κάποιες φορές αρνούμαστε να το παραδεχτούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ανώνυμος20/12/08 9:15 μ.μ.

    Η ποριά ………
    Από σήμερα ανεβαίνω στο βουνό μου εκεί που ο αέρας τραγουδά και η μουσική είναι μια περίεργη μελωδία που για να την ακούσης πρέπει να έχεις πάρει τον δικό σου μοναχικό δρόμο σκέψης .
    ΗΠερπατώ ανάμεσα σε ένα μονόπατη που τα αγρία κλαδιά και δέντρα γέμισαν την ποριά μου ……..
    Η ποριά
    Η καλύβα μου φάνηκε εκεί θα χαθώ στης γιορτές ……..αλλά πάντα θα ερχομέ κοντά σου σαν το τοτέμ μου που μεταμορφώνετε και γίνεται η σκιά σου .
    Η σκιά μου εκεί στο δικό μου βουνό ανάβω φωτιά και το κριό τραγουδά σαν μια λύκαινα που νιώθει την ύπαρξη του μικρού της .
    Η ποριά
    Στην καλύβα η φωτιά κάνη περίεργα σχήματα σαν τα δικά σου μάτια που λένε περίεργα σταυρόλεξα .
    Η καλύβα
    Βγήκα βόλτα εκεί στα δικά μου μονοπάτια απόλυτο κενό ……….
    Σαν την σκέψη ενός μοναχικού λύκου …………
    Άραγε ποτέ θα αντέξει την μοναχική ποριά μέσα στο σύμπαν που διοικεί τον κόσμο μας

    Περίεργα ερωτήματα
    Περίεργα μονοπάτια
    Περίεργη μάτια
    Στα απέραντα βουνά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Έχω πάψει να περιμένω απαντήσεις Αναστασία...
    δεν έχουν πια νόημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Βγήκα βόλτα εκεί στα δικά μου μονοπάτια απόλυτο κενό …!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ανώνυμος22/12/08 3:30 μ.μ.

    Πορεύομαι στο Άγνωστο και όλο
    αναρωτιέμαι,
    πεθαίνω ή γεννήθηκα,γιατί δε μου
    το λένε;
    Ποιός άραγε με όρισε, να υπάρχω
    εδώ χάμω!
    Φτιαγμένος από Σάρκα είμαι
    ή φτιαγμένος από Αμμο;
    Το Τίποτα, είναι Φίλος
    ή Πονηρός Εχθρός;
    Μες το Σκοτάδι, άνθισα
    ή άνθισα στο Φώς;
    Τα Χρόνια που περάσανε,
    υπήρξανε στα αλήθεια;
    Ή μήπως σε μια Πλάνη ζώ και ανούσια
    Παραμύθια;
    Θα μάθω άραγες ποτέ, αν ζώ
    μέσα στο Ψέμα ή μήπως,
    δε χρειάζεται, αφού ειν' όλα Στημένα!
    Μοιάζει η Μοίρα μας, θαρρείς
    με Τρένο, δίχως Φρένα,
    που ξεκινάει Ταξίδι ευθής
    Στου Κόσμου την Αρένα!
    'Οταν στο τρένο αυτό θα μπώ,
    τα Όνειρα θα χουν σβήσει!
    Ποιος νοιάζεται άν έχασα,
    σάμπως έχω κερδίσει;
    Στου Χάους τη Μήτρα, θα χαθώ,
    χωρίς Φόβο Κανένα!
    Στην Αγκαλιά Του, θα κρυφτώ,
    να γίνουμ' ΕΝΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Φανταστικός ο συσχετισμός ερωτηματικού και θαυμαστικού που έκανες. Πραγματικά πανέξυπνος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.