Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

Μια στάση εδώ



Η μέρα που γράφω για μένα!
Η νύχτα που δεν γράφω για σένα!
*******


Θα κάνω στάση στη διπλή γραμμή του δρόμου..

Μέρα! Η μεγάλη ημέρα!
Νύχτα!Η σκοτεινή νύχτα!
Μέρα!Της μεγάλης φυγής!
Νύχτα!Της μεγάλης βροχής!
Με το εισιτήριο να περιμένει.
πόσο κοστίζει μια παράβαση του νόμου..

Εξωτερικού__ Εσωτερικού!
Σκέφτομαι και Γράφω..

Μένεις και Φεύγω...

Σωπαίνεις και Σωπαίνω!
Αποταμίευες αγάπη και ξοδευα αισθήματα!
Το νυχτερινό τραίνο για το ταξίδι θα διάλεγα!
να σταματήσω θέλω την κυκλοφορία..

Να μη δεις....
Να μη δει το φως και μένα!
Κι όμως ήταν Μέρα!
Μέρα μεσημέρι!
Μα τι έχασα?
Την Αποβίβαση ; την επιβίβαση;
Έφυγε το τρένο ;
Και δεν το πρόλαβα;

Μάλλον!
Κι αυτό..

Μέρα μεσημέρι!!!!!

...πρόδωσες την πιο όμορφη ιστορία.

4 σχόλια:

  1. Ανώνυμος31/12/08 1:48 π.μ.

    "Mία στάση εδώ"

    Πάντα θα υπάρχουν οι στάσεις, για να μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχει και το ταξίδι που έχει σημασία και που πρέπει να συνεχίζουμε...

    Νύχτα - μέρα - μέρα - νύχτα
    Αποβίβαση - Επιβίβαση - Αποβίβαση -Επιβίβαση

    Όλα είναι ταξίδι... καλό ταξίδι καλή μου ... τέρμα οι στάσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπορεί να πέφτουνε τα φύλλα μου στο χώμα
    μπορεί να έφτασε η ψυχή μου μες στο στόμα
    όμως εγώ δεν έχω πει αντίο ακόμα
    άκου, ακόμα ζω

    Μπορεί να κάνει παγωνιά να νιώθω κρύο
    να 'ναι για μένα στο λιμάνι αυτό το πλοίο
    όμως δεν έχω πει ακόμα το αντίο
    άκου, ακόμα ζω

    Είμαι φωτιά κεραυνός και αστραπή
    η καταιγίδα που φέρνει βροχή
    είμαι ένας ήχος που ζει στη σιωπή
    άκου, έχω φωνή

    Μπορεί να έφυγες κι εσύ απ' τη ζωή μου
    και να μου πήρες την ανάσα απ' την πνοή μου
    όμως εγώ σε νιώθω ακόμα στην αφή μου
    άκου ακόμα ζω

    Μπορεί η νύχτα να 'αι απ'έξω απ'την καρδιά μου
    να με γυρεύει, να φωνάζει το όνομά μου
    όμως εγώ θα τα τελειώσω τα όνειρά μου
    άκου, ακόμα ζω

    Είμαι φωτιά κεραυνός και αστραπή
    η καταιγίδα που φέρνει βροχή
    είμαι ένας ήχος που ζει στη σιωπή
    άκου, έχω φωνή
    Είμαι φωτιά κεραυνός και αστραπή
    η καταιγίδα που φέρνει βροχή
    είμαι ένας ήχος που ζει στη σιωπή
    άκου, έχω φωνή
    άκου, άκου, έχω φωνή



    Καλή χρονιά γλυκιά μου Βούλα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος31/12/08 5:40 μ.μ.

    Υποκλίνομαι και σου χαρίζω ένα παράξενο λουλούδι ……………..
    Οπός είναι η σκέψη και η ………………περίεργη ζωή μου
    Υποκλίνεται ένας ……………….ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ
    …………………!
    Σε εσένα άγνωστη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος31/12/08 5:46 μ.μ.

    Πόλη ωραία φωτογραφία …………………
    Θα ήθελα να σου γράψω κατή ……………..
    αλλά είμαι πόλη μακριά από τα όνειρα σου
    ...........!

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.