Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Puzzle

Η ζωή μου ένα γιγαντιαίο παζλ!
Ποτέ δεν θα ολοκληρωθεί. ..
διαρκώς προσθέτω καινούρια κομμάτια!!
Ετσι είναι οι άνθρωποι..
ψάχνουμε
μάταια μέχρι τον θάνατο κάτι που ήδη το έχουμε!

Ετσι και συ..είσαι ένα σημαντικό κομμάτι για μένα,
σου έχω βρει ένα καλό μέρος ..
Στο κέντρο, όχι στην άκρη...!
Αλλά εσύ αλλάζεις...

και το μόνο που μπορώ, είναι να σε κοιτάω ανήμπορη.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αλλάζω θέση στα γύρω κομμάτια ,
ελπίζοντας ότι κάπου θα βρεις την σωστή θέση..

να νιώσεις πάλι ασφαλής ,και μένα...

πάλι ένα ολόκληρο κομμάτι να κάνεις!
Ήθελα πολύ...

Εύχομαι να μπορούσα ...

στο δικό σου παζλ να χωράω..
Αλλά εσύ ακόμη ψάχνεις για το σωστό μέρος για μένα.
Μερικές φορές με κάνεις να σε φοβάμαι.

Βάλε με στο κέντρο.. σου φωνάζω... όχι στην άκρη!

8 σχόλια:

  1. Όσοι μιλούνε για φυγή είναι αυτοί που φεύγουν πρώτοι....μην ψάχνεις τα κομμάτια σου σε χέρια ξένα....ότι χάθηκε άφησε πίσω του μια ανάσα, μια πνοή,για να ξυπνάς και να θυμάσαι...μην φοβηθείς το χωρισμό, μην κλάψεις ποτέ για την Ιθάκη....μα το ταξίδι της αγκάλιασε και κράτησε το....παντοτινά δικό σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος17/12/08 6:30 μ.μ.

    Ενα πάζλ η Ζωή!
    Ομολογω, πως δε το χα σκεφτεί ποτέ.
    Σκόρπιες ψυχές ολόγυρα, που ψάχνουν απεγνωσμένα να ενωθούν
    να σχηματιστούν να νιώσουν πως δεν είναι μόνοι να γίνουν Ένα!
    Σάρκα και Αίμα λοιπόν!
    Κι απ ότι φαίνεται και Ψυχή, γιατί αν δε δώσεις Ψυχή, δε θα μάθεις ποτέ τι σημαίνει Πόνος κι ο Πόνος δε σε κάνει να νιώθεις Μόνος,γιατί Ελπίζεις!!..
    Καλώς σε βρήκα λοιπόν και καλό βράδυ να χεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "ποτέ δεν θα ολοκληρωθεί αυτό το παζλ"...κάποιες ψηφίδες δεν κολλάνε...χα,χα...μα έχουν ωστόσο τη θέση τους κι αυτές...βαθύτεροι ανεκπλήρωτοι πόθοι και χαμένες ψυχές στο (προορισμένο να μείνει) ατελείωτο πάζλ της ζωής...
    το όνειρο που αλλάζει συνεχώς πρόσωπο...κι εμείς σ'έναν αέναο αγώνα προσπαθώντας να προσαρμόσουμε το παζλ στις βαθύτερες επιθυμίες...
    Υπέροχο Βούλα μου...να είσαι καλά! Καλό βράδυ και πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος17/12/08 8:27 μ.μ.

    Παζλ…….

    Κομμάτια πολλά χαμένα
    Σκορπισμένα παντού
    Τα κοιτάς έχουν εικόνες
    Κομμάτια μικρά
    Σαν την σκέψη που έχει μονοπάτια
    Ξεχωριστά μοναχικά
    Κομμάτια με κομμένες
    Εικόνες από ζωή που περνά
    Και κιλά …….
    Σαν ένα κομμάτι που έχασες
    Και δεν μπορείς να ένωσης
    Τα όλα κομμάτια τώρα πια
    Που είναι άχρηστα πια χωρίς αυτό
    Που θα ενώνει όλο το σύνολο
    Ξανά ………………

    Υποκλίνεται ένας μοναχικός
    Λύκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ότι χάθηκε άφησε πίσω του μια ανάσα, μια πνοή,για να ξυπνάς και να θυμάσαι..Αναστασια μου εισαι υπεροχη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΔιχασμένοΤελώνι...καλως ηρθες στο παζλ της ζωη μου,
    και συ ενα κομμάτι εισαι που αναζητούσα..τίποτα τυχαίο!
    Καλο σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. πολλα φιλια και σε σενα magdalini!
    ...το όνειρο που αλλάζει συνεχώς πρόσωπο και μεις το κυνηγάμε..αξίζει ομως;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Υποκλίνομαι στον μοναχικό
    Λύκο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.