Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009

παραγγελιά...

Στοίχιση  στο  κέντρο
ο ήλιος σε χιλιάδες κομμάτια
έσπασε,
μικρές χρυσές πληγές
κεντήσαν το κορμί μου
κι η ψυχή μου στην άκρη του γκρεμού
πήρε να κρυώνει,
ο αγέρας που φύσηξε
το άρωμα σου δεν είχε
κι εκείνα τα γιασεμιά
που στη χούφτα μου παλιώναν
πεταλούδες λευκές
στο κενό φτερούγισαν,
πάνε..
χιόνι τριγύρω,
στραφταλίζοντας ήρθε η μοναξιά
με φωτεινά ενδύματα ντυμένη,
αρματωμένη μαχαίρια δίκοπα
με κάμες γυριστές,
παλιά φτιαξιά,
καινούριοι πόνοι,
κι εγώ,
που σε παλιότερες ζωές της είχα τάξει
μια συνάντηση,
πρόθυμα την καλωσόρισα,
της έστρωσα να φάει και να πιει
και βγήκα στους δρόμους,
παπούτσια κόκκινα
μάτια κλαμμένα
σε μια αφίσα ξεσχισμένη
ανέβηκα
κι έμεινα κρεμασμένη εκεί
μισή στο καρφί
και μισή στο κενό
αφημένη...
ARMATAN

14 σχόλια:

  1. Ανώνυμος3/1/09 1:18 μ.μ.

    Τι να πει κανείς για αυτή τη γραφή...

    Ονειρική, απόκοσμα ρομαντική, κόκκινο και λευκό να συναγωνίζονται μεταξύ τους στην φυλοξενεία της Μοναξιάς ... Αν και η αιώρηση στον άνεμο είναι αυτή που τελική διεκδικεί και κερδίζει...

    Πολλά Φιλιά Βούλα

    Καλημέρα και μεγάλη Αγγαλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. κι έμεινα κρεμασμένη εκεί

    μισή στο καρφί

    και μισή στο κενό

    αφημένη...


    Νομίζω πως το τέλος κρατά όλο το νόημα.
    Κρεμασμένη,
    πάντα μετέωρη
    σε όσα θέλεις
    όσα έχεις
    όσα ζητάς
    όσα ψάχνεις
    όσα χάνεις

    Μια στο καρφί
    και μια στο κενό!!

    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οδοιπορε μου...
    μαγικη γραφη απο εναν μαγευτικο ταλαντουχο ανθρωπο...
    Καλημερα με πολλα φιλια σε σενα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συμφωνω Αναστασια μου...
    το τέλος κρυβη ολο το νοημα,
    γιαυτο λατρεύω την συγγραφέα!
    Κοιταει παντα μεσα στην καρδια μου..

    κι έμεινα κρεμασμένη εκεί

    μισή στο καρφί

    και μισή στο κενό

    αφημένη...
    Καλησπερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. έχεις δίκιο που λατρεύεις την συγγραφέα...
    γράφει υπέροχα, και τα παραθέτεις και εσύ με φοβερό τρόπο...


    καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. προφητη μου...
    ειναι οντως καταπληκτική....ειμαι περήφανη που ειναι φιλη μου...
    Καλησπερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλή χρονιά με υγεία και ευτυχια
    Το 2009 να σου πραγματοποιήσει όλα σου τα όνειρα
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος3/1/09 8:07 μ.μ.

    .................!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλή χρονιά Μαρία Έλενα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. like....i siopi sou me sugkini..euxaristo

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ότι και να πω νοιώθω πως θα το χαλάσω..

    Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πολύ όμορφη η γραφή σου.

    Σου εύχομαι να έχεις μια υπέροχη χρονία με υγεία και αγάπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. καλησπερα Πνευμα...
    ευχαριστώ για το πέρασμα και τα λόγια σου...
    το συγκεκριμένο ομως δεν είναι δικό μου..
    απλα μια παραγγελιά ήτανε...
    Καλή Χρονιά και σε σενα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.