Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Ο λόγος δεν έχει ποτέ ένα δάκρυ στεγνό .....




Και η σιωπή που κάνει τον περισσότερο θόρυβο από οτιδήποτε άλλο..
Μιλάει σε σένα από μένα.
Πρέπει να ακούς τον ήχο της .
Είναι αυτός που μου φέρνει όλες τις σκέψεις σου,
Κάθε αμφιβολία σου ,κάθε επιθυμία σου.. που ζει σε σένα.
Και γω μεσ ' στη σιωπή θα βρω τις λέξεις..
Αυτές που δεν μπορείς να πεις..αυτές που δεν θέλεις να πεις.
Αυτές που ενώνουν τον ήχο της σιωπής σε μια γλυκιά μελωδία της αγάπης.


Πίσω από το παράθυρο, τα μάτια μου έχουν χαθεί..

Καρφωμένα μακριά στο απέραντο κενό.

Αισθητή πτώση .

Μια γραμμή στο γυαλί το δάκρυ ... μιλάει με το πρόσωπό μου

Αισθάνομαι την αναπνοή σου στο λαιμό μου...

Αγγίζεις τα χέρια μου ... τα μαλλιά μου.

Γυρίζω να σ ' αγκαλιάσω ..να σε δω ...



Για άλλη μια φορά όμως δεν είσαι εδώ μαζί μου!

Και τα μάτια μου εκεί...

Πίσω στο κενό ...προς τον ορίζοντα.


Οι σκέψεις μου ενας γδούπος στο σκοτάδι
Αυτες της νυχτες που καιω τα φτερα μου ,
και φοβαμαι οταν βλεπω στα ματια την ζωη μου.
Μετάξι και Αψεντι
Νύχτα και σκοτεινό δωμάτιο
Μόνο ο άνεμος ...
Ένα κοινό σημείο ...
ένας ψίθυρος ...
Και Τα χέρια σου ..
Προσδοκία είναι η αγάπη
Περιμένω ..
Όταν ......

Τα χέρια στεγνά .. υποκατάστατα δεν βρήκαν δικά σου ..
το μηδέν μετα ...

Κάθε παλμός σου ... σκοτεινό κατρακύλισμα στην κόλαση ...
Απαραβίαστη ιεροτελεστία του πάθους
Πνίγονται τα χείλη μου
Προσμονή.

Σάρκα και αίμα σ έναν αγώνα
Και η ποιο ακραίες σκέψεις μου

Του μυαλού και της ψυχής

Προσδοκίες
Εσοχές ψάχνει ο πόθος στο σκοτάδι

Βογγητό .
Δεν σ ακούω...
Υπάρχεις;
Κραυγή βραχνή μιας κιθάρας!
Υπάρχεις;

Μεθυσμένος ο κόσμος μου , μια κουκκίδα μακριά μου.
Υπήρχε μόνο γύρω από μια φλόγα.
Την φλόγα σου!

Και ένας Μόνο... ένας ψίθυρος ...
Αγάπη, κάνε γρήγορα!"
Μη με Κοιτάς ...
Μπορείς να μου κλέψεις τα σκοτεινά μυστικά μου;
Από την ψυχή μου;
Μη με Κοιτάς ...
Δεν θα σου πω περισσότερα ...

Δώσε μου τα χείλη σου ...

10 σχόλια:

  1. Δικά σου,,,,
    αυτά στο τέλος!!!!
    Σσσσσσςςςς..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος22/1/09 2:49 μ.μ.

    Μόνο ο άνεμος ...
    Ένα κοινό σημείο ...ένας ψίθυρος ...
    Και Τα χέρια σου ..

    Προσδοκώντας ... προσδοκίες...

    Πανέμορφο δέσιμο εικόνας και στίχου...

    Την καλησπέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν σ ακούω
    Υπαρχεις;

    συνεχιζεις να υπαρχεις άραγε..;

    πολύ ομορφες λεξεις :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. jeminis ...
    τι να πω!!Με έπιασες αδιαβαστη τωρα!
    Καλό σου βράδυ καλέ μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Προσδοκώντας ... προσδοκίες...
    βρήκα τα μάτια σου ..
    Καληνύχτα Οδοιπόρε μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Υπαρχή αραγε Μαρια;
    η ειναι μονο μια παραίσθηση που δημιουργεί η φαντασία περιμένοντας;..
    Ακομα αναρωτιέμαι..
    Καλο μας βραδυ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ευχαριστω Μαρια Ελενα...καληνυχτα σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν θα σου πω περισσότερα ...

    Δώσε μου τα χείλη σου ...


    Τα λόγια δεν χωράνε όταν τα χείλη ενωθούν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου... πάλι και πάλι...

    λόγοι πολλοί για εκείνο εκεί το δάκρυ...

    καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.