Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

αντιθεσεις



Δυο άνθρωποι σε ένα σώμα!
Κι όμως εσένα σ 'εχω κλείσει μέσα μου
Σαν μια μακρινή ανάμνηση ...

Όπως ένα βιβλίο με παραμύθια που πάντα ξαναδιαβάζεστε.

Για να συνεχίσω να αντέχω να Σ 'αγαπώ
Εσυ κερδισες.
Και γω ο μεγάλος χαμένος
Έφυγα από τις πίστες του παιχνιδιού

Αρπαγμένη από τα όνειρα του καπνού.
Σάρκα και αίμα,
Χέρια και μάτια _
Δεν έχω ελπίδες
..
Ο χρόνος μου έληξε.
..
Κοιτάω τις σελίδες
..

Ανοικτά τα μάτια.
..

Ακατέργαστη η αλήθεια μας και δεν έζησε..
..

Μετά από ώρες που φαίνονται χρόνια
..

έτσι ανεξήγητα να αμφισβητηθεί;
..

Εμπόδια.

Όμως πάντα έτσι δεν το ήθελα το φιλί. ..;;;

..
Φωτιά που λιώνει στο στόμα.
..
Εδώ .
..
Ασυνήθιστο
..
Εώς.. Πότε..Μεχρι ..
..
Λογική που ξεπερνά όλα τα όρια!

Όμως οπως με κοιτάς σε ρωτάω...


Είναι εύκολο να στεγνώσεις


τη βροχή από τα μάτια μου;

.....

8 σχόλια:

  1. Ανώνυμος4/2/09 2:49 μ.μ.

    Ω! Αναμνήσεις που φαίνεστε πάντα πιο δυνατές από την πραγματικότητα...

    Κάπως έτσι το έγραψε ο Λειβαδίτης

    Μετωσιώνουμε όσα αγαπάμε μέσα μας και τα μεταλλάζουμε σε δικό μας μέρος... να αγαπάμε, να πονάμε, να θυμόμαστε, να ζούμε με τον τρόπο αυτό...

    Καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πραγματικα
    Εσύ κέρδισες.. κι εγω εχασα
    Κι ακομη στο σώμα μου σε χω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. μέσα μας όλα...

    ...όσο κι αν λέμε πως έχουν φύγει...

    φιλιά βρόχινα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος4/2/09 8:19 μ.μ.

    Σαίξπηρ

    Τα άσχημα έργα των ανθρώπων
    Ζουν και μετά από αυτούς
    Ενώ οι καλοσύνες θάβονται
    Μαζί με το κορμί τους


    Βολτέρος

    Η ευτυχία δεν είναι παρά Όνειρο ενώ ο πόνος είναι πραγματικότητα

    Τη μπορεί να πει για όλα αυτά ένας πραγματικά αγράμματος
    4/2/2009 7:47 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ανάμνηση, πραγματικότητα...

    επιθυμία να συμβεί ή μια αίσθηση λύτρωσης του παρόντος...

    η σιωπή να κραυγάζει... και ο ήχος της φωνής σου να αντιδράει στην επιθυμία της..

    δυο άνθρωποι, δυο σκέψεις... σε ένα σώμα... και το πρέπει... μέσα από εκείνο το φιλί...

    καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. εσυ κερδισες κι εγω εχασα...
    δεν στο πα ομως...
    ο χαμενος τα παιρνει ολα στο τελος...
    και πονο και αναμνησεις και παθημα και μαθημα...
    και λιγο παραπανω γνωση...
    κι ας μην την ηθελε...κι ας ηθελε να μεινει κερδισμενος και λειψος απο ολα αυτα...

    ποσο ευκολο ειναι να σκουπισεις τη βροχη απο τα ματια μου...
    και ποσο δυσκολευεσαι να απλωσεις ενα μαντηλακι προς τα εμενα...

    πολυ ομορφο Βουλιτσα μου!
    νεραιδενια φιλακια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είναι εύκολο Βούλα μου, αρκεί η προσπάθεια να είναι αληθινή και η θέληση δυνατή.
    Τα δάκρυα όσο εύκολα κυλάνε τόσο εύκολο μπορούν και να στεγνώσουν.
    Αρκεί μια αγκαλιά και ένα σ΄αγαπώ που θα βγαίνει από τα βάθη της καρδιάς!
    Ναι είναι εύκολο !
    Φιλί γλυκό σου στέλνω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Οδοιπορε,
    Μαρια,
    Νεράιδα της βροχής,
    Λυκε,
    προφήτη,
    ΝΑΪΑΔΑ,
    Anastasia...
    Σας ευχαριστώ για το πέρασμα και τα σχόλια σας....
    Λυπαμε που αργώ να απαντήσω και αναγκαστικά απευθύνομαι σε όλους με μιας..!
    Αλλα τεχνικό πρόβλημα με τον υπολογιστή μου δεν μου επιτρέπει αλλιώς!
    Πάντως διαβάζω τα σχόλια και η παρουσία σας με γεμίζει χαρά!
    Την Αγάπη μου σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.