Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009

ολική ασφυξία

Πνίγομαι...περίεργη αίσθηση του πόνου.

Στο κάτω μέρος της καρδιάς ,η μεγάλη κενότητα..
Δεν έχει νόημα ...
Δεν βγάζω νοημα!

Έκλεισα στο μυαλό μου τις σκέψεις μου. Αυτές του παρελθόντος,όταν υπήρχε ακόμη.

Βάζω μάτια στα μάτια μου.. να μη με εγκαταλείψουν ξανά,
όταν βλέπω πράγματα που δεν μπορώ να τα δεχτώ.

Εγω...μικρή , φτωχή , ανόητη....

Στα τυφλά περπατω και σιωπή γίνομαι..,
Την σειρά μου σ' αυτόν τον κόσμο την χάνω..

Βαρετή από εκείνους που πιστεύουν στον εαυτό τους .
Απαρατήρητη στους χαμένους..
Κι όμως.....Θέλω να γίνω ίση με σένα....κι ας είσαι πάνω από μένα..

Κι ας είμαι στα πόδια με αλυσίδες..
Πάντα φυλακή ήμουν..

Τι απογοήτευση!

Αυτή η παράξενη αίσθηση των συνολικών πράξεων αδεξιότης..

Είμαι ..νιώθω...τόσο άσχημα ...

Σαν άδειος σάκος.

Αρνήθηκα λίγο καθαρό αέρα.

Θέλω όμως να αναπνεύσω όταν νιώθω να με πνίγουν ..
Τα λόγια σου.

Έτσι που να μη πεθαίνω από ολική ασφυξία.
Μικρές ανάσες....προσπαθώ.....με πνιγεις!

Και μόνο όταν, κατά τη διάρκεια της νύχτας,
Σιωπή πέφτει σε όλο τον κόσμο, μόνο τότε ελευθερώνω τις σκέψεις μου...
Εκείνες του σήμερα και του χθες.
Και με ένα μεγάλο πινέλο και τα χρώματα της φαντασίας,
Ζωγραφίζω..
Εκεί..
Πάνω στα πανιά ενός καραβιού που πάει κόντρα στον άνεμο...
Ελπίδες!

Και θα βρω τον ουρανό μου...μόνο και μόνο επειδή...
Είμαι ίση με σένα.

Κι ας είσαι πάνω από μένα.


Ολική ασφυξία...
Να πάρει .. αυτή την απόσταση που κρατά μακριά από μένα όλα ......

16 σχόλια:

  1. Κανεις δεν ειναι πανω απο μας...

    Καλημερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιατί εγω αισθάνομαι πολλές φορές όμως τοσο λίγη;
    Καλημέρα Μαρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙΣ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΣΟΥ .ΑΛΛΩΣΤΕ ΕΙΝΑΙ ΙΣΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλή μου Βούλα κλείσε τα μάτια και ανάσανε !!
    Μια βαθιά ανάσα που γεμίσει με οξυγόνο την καρδιά και το μυαλό σου και όλα τα άλλα θα τα παρασύρει στο κενό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος7/2/09 9:20 μ.μ.

    Ταξίδι….!

    Με ρότας για ένα κιμά
    Που λούζει κάθε στιγμή
    Της ζωής και της σκέψης μου
    Ένα ναυάγιο παλιό γεμάτο ζωή
    Σε βαθιά νερά που έφεραν ζωή
    Σε σοκάκια γεμάτα από παλιά
    Κουφάρια πλοίων που κάποτε
    Είχαν μια κινήσει ζωής
    Και ωμός ο θάνατος
    Παράγει μια άλλη
    Ζωή

    Πόσο πόλη σε ……?
    Τα κύματα χτυπάν το νησί
    Που πάλεψε με τον μύθο
    Με την κινήσει της λίρας
    Και της μουσικής που έρχεται
    Και ποτίζει την κάθε βαθιά
    Σκέψη της μουσικής

    Πόσο πόλη ……..!
    Το κιμά λούζει τα ποδιά σου
    Όταν περπατάς στα δικά σου μονοπάτια
    Εκεί που η μάτια χάνετε
    Στο απέραντο γαλάζιο
    Εκεί που φερνή ένωση και αιώνιο
    Δάκρυ
    Ένα ταξίδι ξεχωριστώ για τον καθένα μας
    Πόσο πόλη ………….
    Σε περίμενα
    Σε αναζήτησα
    Σε ……………..
    Το κιμά λούζει το γυμνό κορμί μου
    Και εσύ κάπου ανάμεσα
    Στο ψέμα και την αιώνια μυθική
    Κινήσει της ξεχωριστείς ματιάς σου
    Πόσο πόλη ……?

    Υποκλίνεται ένας αγράμματος ……?
    7/2/2009 8:44 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δε θα σχολίασω την ανάρτησή σου (με την καλή έννοια το λέω) αλλά τη σχόλιό σου εδώ "Γιατί εγώ αισθάνομαι πολλές φορές όμως τόσο λίγη;"

    Αυτό μην το ξαναπείς ποτέ. Καθένας μας είναι πολύς. Κια για σένα φυσικά ισχύει αυτό. Κοίτα μόνο τις ανησυχίες σου, τις εμπειρίες σου, την εκρηκτικότητα των συναισθημάτων σου, τους φίλους που έχεις αποκτήσει εδώ, πόσα ακόμα να γράψω, δε χωράνε. Όλα είναι σε μια επαρκή ποσότητα. Και τι να πω γι' αυτόν τον ολόκληρο πλανήτη που έχεις φτιάξει, και φυσικά εννοώ το blog σου. Πως λοιπόν μπορείς κι αισθάνεσαι λίγη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ! ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΗ, ΛΙΓΗ ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΗ.... ΑΛΛΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΟΣΟ ΠΟΤΕ ΘΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΕΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ! ΤΗΝ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΟΥ! =]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλημερα SΚΡΟΥΤΖΑΚΟ..
    Εγω θα τις ζωγραφίζω και συ θα μας της χαριζεις....
    Μια όμορφη Κυριακή εύχομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. κλείνω τα μάτια και ανασαίνω !!
    Ελπίζω!Μια μεγαλη Καλημερα Αναστασια μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μη ρωτάς ποτέ ενα κύμα Λύκε...γιατί τρέχει στα πέλαγα...είναι στην φύση του...Δέξου το όπως είναι....πάντα στην ακρογιαλιά καταλήγει...Την Καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Με μια απλή λεξη Diatton ...
    Ανασφάλειες...!!!!
    Όμως έχεις δίκιο...εδώ γνώρισα πράγματι αξιόλογα άτομα που μου χάρισαν αγάπη!!!
    Την Καλημέρα μου και ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλημερα Μαρια....
    είναι μόνο στιγμές...περνούν όμως...
    περιμένοντας τις επόμενες....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος8/2/09 3:09 μ.μ.

    Για σου άγνωστη όλο το βράδυ έβρεχε και εγώ μετά από μια βόλτα στο κέντρο της πόλης με το αμάξι εκεί που τα Φώτα έδιναν μια άλλη εικόνα σε μια περίεργη πόλη .Σε αναζήτησα ανάμεσα σε τόσες άλλες με ένα μαύρο μπλουζάκι και με ένα αρκετά κοντό φόρεμα με μια γόβα που με έστειλε η σκέψη σε …………..ΑΜΑΡΤΩΛΕΣ δικιάς μου στιγμές .
    Κάπου εκεί και εσύ αγκαλιά με ………. .?
    Κοίταγα τα Φώτα που λούζουν τον Λυκαβηττό και γούσταρα να σε Πάρο αγκαλιά και να περπατήσουμε στην πόλη να κάτσουμε σε ένα μπαράκι και τα μάτια να πουν αυτά που το κορμί και η κάθε στιγμή γέννησε αυτήν την περίεργη σχέση .Τα χείλι ενώθηκαν τα χέρια παίξανε μια περίεργη ερεθιστικοί κινήσει στην στιγμή μας στην δικιά μας βράδια Η βροχή έξω αρχίζει να πέφτει τα ποτήρια γεμίζουν από ένα κόκκινο κράση τα χείλι ενώθηκαν τα χέρια μου κυλάν στα υπέροχα ποδιά σου .Σε πόθησα η σκέψη μου αμάρτησε στην στιγμή πόσο πόλη ενωθήκαμε αλλά και πόσο πόλη ……….γίναμε απόμακρη στην αληθινοί ζωή μας .
    Ξανθόμαλλα περίεργο χρώμα βαμμένα μπερδεμένα χρώματα ……………το κόκκινο τον χιλίων σου κερασή που γεμίζει την στιγμή μας χαϊδεύω τα ποδιά σου κάτω από το τραπέζι ……μεγάλη και η διό αλλά νιώθουμε σαν να γεννηθήκαμε αυτήν την βράδια .Άραγε τη χρώμα εσώρουχο να φοράς σε φιλάω με φιλάς ζούμε την περίεργη βροχερή βράδια μας .

    Μπαίνω στο αμάξι ανάβω τσιγάρο και η καθαριστήρες τρέχουν στα δάκρια του θεού ………..η μουσική πεζή το δικό μας ξεχωριστώ ταξίδι βάζω μπροστά και ………………..χάνομε μέσα στην πόλη .
    Μακάρι να με ένιωθες αυτήν την βροχερή βράδια ……………………ΓΙΑ ΣΟΥ ΑΓΝΩΣΤΗ ………………
    Μάλλον δεν θα ζήσουμε ποτέ την μοναδική βράδια μας ……………………?

    Η βροχή πέφτει δυνατά
    Σαν τους χτύπους μιας καρδιάς
    Σαν τα χείλι που μιλάν
    Αλλά ποτέ δεν θα νιώσουν
    Την ξεχωριστεί αυτή βράδια
    Σαν το δάκρυ που κιλά
    Και η βροχή απλός μιλά
    Μαγικά
    Σαν την κάθε ξεχωριστεί
    Δικιά μας βράδια

    Υποκλίνεται ένας αγράμματος
    Σε αυτό που ήρθε αλλά δεν θα το ακουμπήσω ποτέ ………….[ λογικό είναι αυτό που ζει στην αιωνιότητα δηλαδή δικά μας ξεχωριστά κομμάτια ] ……..για σου άγνωστη σκύβω και φίλο τα γυμνά ποδιά σου ……….?
    8/2/2009 2:55 μμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. σε κοιτάει... ακούει την ανάσα σου... περιμένει την στιγμή που θα κρυφτείς μέσα στην αγκαλιά του...

    σε κοιτάει, μόνο αυτό να σκέφτεσαι

    καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Λυκε...για απάντηση σου χαρίζω ενα αγαπημένο μου τραγούδι....άκουσε το..
    Δεν είναι η ανάγκη
    Δεν είναι η μοναξιά που εκεί θα με φέρει
    Έχω αντέξει πολλά
    Δε με ξέρεις καλά κανείς δε με ξέρει

    Μη γυρίσεις, τίποτα μη ζητήσεις
    Για ένα βράδυ μη με χαραμίσεις
    Μη γυρίσεις, τίποτα μη ζητήσεις
    Για ένα βράδυ μη με χαραμίσεις..
    Για σενα ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. σςςςςςς!!!!
    Δεν υπάρχει κανείς να κοιτάει περιπλανώμενη καρδούλα....
    παιχνίδι της φαντασίας μου όλα....!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.