... Συχνά μου συμβαίνει το πρωί ...
... να ρίχνω μια ματιά απ 'το μπαλκόνι μου ...
...να βλέπω το γκρίζο ουρανό και να πιστεύω ...
... "Θα είναι άλλη μια μέρα.." λέω!
... Συχνά μου συμβαίνει το πρωί ...
... να ρίχνω μια ματιά απ 'το μπαλκόνι ...
...να βλέπω το μπλε του ουρανού και να πιστεύω ...
... "Θα είναι μια όμορφη μέρα" ...λέω!
... Συχνά μου συμβαίνει ότι δεν θα ήθελα να φύγεις ...
... να βλέπαμε μαζί απ 'το μπαλκόνι μας ...
... Και οι δύο να ξέραμε ότι η ημέρα θα είναι για μας ...
... Ανεξάρτητα από το γκρι ή μπλε του ουρανού ...
... Ο ουρανός έχει δικό του χρώμα ...
... Μερικές φορές, είναι θολός, γιατί τα σύννεφα είναι η θλίψη ...
... Άλλες φορές, ωστόσο, είναι ηλιόλουστος γιατί ο ήλιος είναι η χαρά ...
...Είναι σαν να παρακολουθούμε διαφάνειες ...
... Μετά εσύ πυροβόλησε, δώσε μια διαφορετική εικόνα ...
...Μόνο για και να καταλάβεις ότι η απόσταση είναι... ένα τσιγάρο δρόμος ...
... Από μια συννεφιά σε ένα καταγάλανο ουρανό ...
....................................................
Έτσι και γω αφήνω να πετάει το μυαλό μου
σ αυτόν τον πρωινό ουρανό κοντά σου...
Φως γκρι και σύννεφα..
Παρέλαση στον άπειρο χώρο του μπλε και συναισθήματα, που παίζουν με την ανάσα της ζωής.
Πέπλο με μελαγχολικά μάτια..που ονειρεύονται έναν κόσμο με υπνωτικές μελωδίες ...
Ένα κόσμο καλύτερο!
Αλλά τα όνειρα είναι σαν τον άνεμο:
σέρνονται τα ξημερώματα, και σκορπούν με την πρωινή αύρα.
Ξεθωριασμένες μνήμες..σιωπηλές στιγμές.
Εσύ όμως θα τα καταφέρεις!
Χαμογέλα μου απο μακριά ...και πάμε αργά..
Πάνω στα αφρισμένα κύματα.... ζωγραφίζοντας μια λευκή Μέρα
Σε μια γαλάζια θάλασσα που επιπλέουν......
Σ ΑΓΑΠΩ! ...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.
Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους
Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή - το χειρότερο -
τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα
Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω
θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.
7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης
Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη
Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου