Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

Εμείς οι τυχεροί....

Πολυδιαβασμένο και πολυ αναδημοσιευμένο...
Αλλά το λάτρεψα.
Είναι η Ζωή μας!

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε,

δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε

και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να
κοινωνήσουμε.

Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.

Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι

και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».

Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας
για τα
παιδιά.

Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,

καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες
κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε
ξεχάσει
να βάλουμε φρένα.

Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί,

παίζαμε ολη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού
είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.

Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει.

Τότε δεν υπήρχαν κινητά.

Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος
για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε
τίποτα.

Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή
μερικά
ράμματα.

Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι.

Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας
μας
δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το
αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64 , 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες
με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.

Εμείς είχαμε φίλους.

Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.

Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
συναντιόμασταν για να παίξουμε
κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια
μόνοι
μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση,
όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.

Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους
φωνάζαμε από την πόρτα.



Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι
εκεί
έξω στο σκληρό αυτό κόσμο!

Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε
να
συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο
άλλοι
και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη.

Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
στην
παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα
ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.

Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι
και
μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
κουβέντα σε κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα
αυτά
μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις
σαν παιδί...

9 σχόλια:

  1. Σαν τα ανέμελα σπουργίτια.
    Γυρνούσαμε όλη μέρα
    και τίποτα δεν πάθαμε.
    Όμορφα χρόνια!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος4/3/09 12:49 μ.μ.

    Δυστυχώς είμαστε απο τις τελευταίες , αν όχι η τελευταία γενιά που έζησε τέτοιες ανθρώπινες στιγμές, τόσο πολύτιμα παιδικά χρόνια.
    Την χαμογελαστή μου καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το είχα ξαναδιαβάσει αυτό κάποτε.. Μου το στείλανε στο mail μου.. Δεν ξέρω αν θα προλάβαινα να ζήσω κάποια από αυτά αν δε μεγάλωνα σε χωριό.
    Καλημέρα σου καλή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπήρχαν πολλά όμορφα μα και πολλά δύσκολα.
    Η ζωή ήταν πιο απλή και όμορφη μα ταυτόχρονα και ζόρικη.

    Κάποια από αυτά τα πρόλαβα κι εγώ και μου λείπουν.

    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. όμορφο και αληθινό...

    τουλάχιστον να μην τα ξεχνάμε αυτά...

    φιλιά βρόχινα μάτια μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. πολυ αληθινο πραγματικα...
    καποια απο αυτα τα προλαβα και τα εζησα κι εγω...
    ποσο αλλαξαν οι εποχες μεσα σε λιγα χρονια και ποσο θα αλλαξουν ακομα...
    σκεφτομαι πως καποτε τα παιδια που θα φερω στον κοσμο δεν θα δουν καμια ομορφια απο αυτες που ειδαμε εμεις...
    τι κριμα αληθεια...

    πολλα νεραιδενια φιλακια καλη μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αχ! Με έκανες και θυμήθηκα πάλι όσα στερήθηκα σαν παιδί. Ποτέ δεν έπαιξα, δεν έτρεξα, δεν χτύπησα, δεν είχα παρέες. Δεν είχα χρόνο, Γάλλικά, πιάνο, μπαλέτο, αθλητισμός κλπ μου έκαναν παρέα όταν ήμουνα παιδί. Αλλά παίζω τώρα. Κυλιέμαι στο χορτάρι με το σκυλί μου, παίζουμε μπάλα και ιδρώνουμε. Και να σου πω... είναι ο καλύτερος μου φίλος....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΛΙΟΥΣ ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΥΧΕΡΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΕΠΑΙΞΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΧΑΡΗΚΑ.ΒΕΒΑΙΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΛΛΑΞΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΟΥ ΠΑΛΙΑ ΥΠΗΡΧΕ.ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. jeminis ..ζήσαμε καλέ μου..αυτό μετράει!
    ...........
    didymina ..δυστυχώς!
    ............
    jacki μου και γω αλλού το διάβασα και ενθουσιάστηκα!Καληνύχτα μικρο μου!!
    .........
    Anastasia μου..εσύ ετσι κι αλλιώς παιδί έμεινες στην καρδιά...ελεύθερο!
    ...........
    Νεράιδα της βροχής...καρδιά μου...δεν θα ξεχάσουμε ποτέ νομίζω!Την αγάπη μου...
    ............
    ΝΑΪΑΔΑ μικρο μου νεραιδακι..τα παιδιά σου θα έχουν εσένα να τους γεμίζεις το κενό με τα υπέροχα παραμύθια σου...τυχερά θα είναι!!!Φιλακια.
    .............
    BOUBOU μου...κρίμα!!Χρόνια χαμένα που δεν θα τα βρούμε ξανά!
    ...............
    SΚΡΟΥΤΖΑΚΟ μου..πάλι καλά να λες..προλαβες!!!
    ..............
    πραγματικά υπέροχα χρόνια ...γιαυτο μείναμε παιδιά στην καρδιά...ζήσαμε ελεύθεροι!!!
    ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.