Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Και μετά;;; Ξανά!!!!!Ξανά...Ξανά....


Ούρλιαξα ξανά στον άνεμο.

Πώς μπορεί μια σκέψη να είναι τόσο βίαιη!

Υπάρχει χρόνος για να καταλάβω ...;

Υπάρχει χρονική στιγμή που
Η ΙΣΤΟΡΙΑ .... γίνεται μια ιστορία ...;;;;;;;;;;;;;;;;;

Καταλήξαμε ένα βιβλίο που δεν τυπώθηκε ποτέ ....

ένα βιβλίο με αναμνήσεις ... ....



Αλλά γιατί πονάει; ...όταν χτύπησες μία....γιατί να εξακολουθείς να με αγγίζεις ...
να νιώθω ;
Θα υπάρχει χρόνος να επιστρέψει το χαμόγελο ...;

Δεν λυπάμαι όμως για τίποτα!

Η καταιγίδα είναι ακόμη εδώ..

Μόνο για λίγο, ησύχασε.

Σαν να κοιμόταν.

Με τα μάτια κλειστά.
Κι η νύχτα απλώθηκε.

Μια απαλή κουβέρτα.

Μαύρη.

ΧΩΡΙΣ σχέδια. ΧΩΡΙΣ αστέρια.

Και μετά;;; Ξανά!!!!!Ξανά...Ξανά....

Τα πάντα ανάστατα . Όλα με ένα τράνταγμα.

Για μένα μια έκπληξη.

218963-redness_by_LVAMPAR.jpg

Και είχα νομίσει πως άντεχα.

Αρκετά όμως; Η απλώς έδινα υποσχέσεις;

Αυτή η καταιγίδα θα με σκοτώσει..να το θυμάσαι.
Κάποιος να με βοηθήσει...να βρω τη διαδρομή.
Λόγος και ένστικτο....
πόσο συχνά συγκρούονται.
Υπάρχει όμως πάντα κάποιος που κλαίει...

Τώρα...............

Σε μία ώρα..............

Σε μία ημέρα...............

Η βροχή δεν τελειώνει ποτέ... μη μου κλαις.
Τα δάκρυα δεν ποτίζουν λουλούδια.

Τα μαραίνουν.

Πολύ μικρή η όαση στην έρημο.

Και ο ήλιος τα καίει όλα..μόνο η μνήμη παραμένει.


Είναι ανώφελο να αναζητώ άγκυρες. Δεν υπάρχουν.

Υπάρχει πάντα ένα τελευταίο βήμα, το ένα..το θανατηφόρο.

Της μη επιστροφής.


Μια νέα ευτυχία ... δεν προσπάθησα να βρω ...και...
Τελικά εξαφανίστηκα ...

Σπαράχτηκα ...

Όπως και οι σκέψεις μου ... ...

Η καρδιά μου ...
Εκούσια ή ακούσια ...
Δεν ενδιαφέρομαι ...

Το ήξερα από την αρχή ...


Τώρα ... .. ..

Δεν θέλω τίποτα από σένα ...

Τώρα ...
Θέλω μόνο να είσαι ευτυχισμένος ...

14 σχόλια:

  1. Ετσι και γω
    Ειχα νομισει πως αντεχα..
    Και τωρα που κατεστρεψα τον εαυτο μου...τώρα τι..;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "oυρλιάζοντας στον άνεμο"..."βίαιη σκέψη"..."κι είχα νομίσει πως άντεχα"...

    κι όμως...ποτέ δεν ξέρεις πόσο μακριά μπορεί να σε πάει η αντοχή όταν η φωνή της καρδιάς είναι τόσο δυνατή...

    ζωγράφισες πάλι Βούλα μου!...ένα όμορφο Σαββατοκύριακο:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ούρλιαξα ξανά στον άνεμο.
    ...
    Είναι ανώφελο να αναζητώ άγκυρες. Δεν υπάρχουν.
    Υπάρχει πάντα ένα τελευταίο βήμα, το ένα.. το θανατηφόρο.
    ...
    Της μη επιστροφής.

    και τώρα; δε ψάχνεις πια για εκείνον... ένα πείσμα ήταν... μια φλόγα που τώρα έσβησε...;

    ένα τελεύταιο βήμα... της μη επιστροφής... στο όνομα του "αντίο" ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η αγάπη δεν γνωρίζει απόσταση

    δεν φορά παρωπίδες του xρονου.......

    είναι χωρίς λόγο, χωρίς κανόνες...
    ετσι ζω για να θυμάμαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ευχαριστώ γλυκεία Φωτεινή μου...καλο Σ/Κ.και σε σένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Όταν ο άνεμος παίρνει το χέρι της Ελπίδας
    Όταν το φεγγάρι φιλάει τα πόδια μου...
    το αύριο θα με βρει να είμαι μόνη.
    Μέτα την επόμενη μαχαιριά σου...
    Τελευταίο βήμα, το ένα.. το θανατηφόρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δρόμοι που βαδίσαμε,
    όνειρα που κρατήσαμε,
    χέρια που σμίξαμε
    και ύστερα το καινό....μη μου κλαις,
    δεν στεγνώνουν τα δάκρυα στον άνεμο της φυγής....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος14/3/09 1:20 π.μ.

    ''μονο η μνημη παραμενει..''
    ετσι ειναι. αυτη σβηνει μονο οταν θα σβησουμε εμεις.δυστυχως, σολη μας την ζωη,θα μας βασανιζουν οι αναμνησεις. καλες η κακες.

    καλη σου νυχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. τελικά οι αντοχές μας είναι πολύ περισσότερες απ' όσες νομίζουμε. κάποια στιγμή γίνονται όλα μνήμες, αλλά εξακολουθούν να πονάνε. και τότε οι αντοχές για το τώρα μας μειώνονται...

    μα γίνεται κάτι κι επανέρχονται ξανά. μέχρι...

    ...μέχρι την επόμενη φορά που θα νιώθουμε να λυγίζουμε...

    φιλιά βρόχινα μάτια μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. "Κάποιος να με βοηθήσει να βρω τη διαδρομή"στη δίνη του έρωτα όλοι χανόμαστε.
    ΚΟΡΙΤΣΑΡΑ ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος14/3/09 9:21 μ.μ.

    ''Καταλήξαμε ένα βιβλίο που δεν τυπώθηκε ποτε''

    Τα χειρόγραφα...είναι πιο σημαντικά.

    Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Anastasia !!!
    anisixi !!!
    Νεράιδα της βροχής !!!!
    ΦΟΥΛΗ !!!!!
    Tonia !!!
    .....
    ευχαριστώ για τα σχόλια σας.
    Είναι χαρά μου να σας διαβάζω αν και μερικές φορές λόγο χρόνου δεν προλαβαίνω να απαντάω στην κάθε μια χωριστά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. einai apisteuto merikes fores poso makria mporei na einai merikoi anthrwpoi kai akoam ki apo kei na exoun th dunamh na mas plhgwnoun...

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.