Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

θα σου πω..μονο αυτο!

σκεψεις μου.jpg
Η νύχτα είναι σιωπηλή

και στη σιωπή της

κρύβονται

" όνειρα "
se perimenv-md.jpg
Σου έδειξα γυμνό

το σώμα μου

και την ψυχή μου ...

Τώρα παραμένω στην σκιά

σιωπηλά...

και σε περιμένω ...

5 σχόλια:

  1. Δέν έχω λόγια να σχολιάσω και γι'αυτό θα δανεισθώ κάποιον στίχο της ΕΦΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: Οταν θα ξαναβρώ την φωνή μου Ολες οι κραυγές που σίγησαν μέσα μου Τον καιρό της σιωπής Θα γίνουν κρύσταλλο Σε μια λέξη Υπάρχεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι λέξεις μου και οι σιωπές μου
    Τα όνειρα και οι εφιάλτες μου
    Ένα κουβάρι στην ψυχή….
    Κι εσύ πάντα εκεί…στην άκρη του πουθενά και στα όρια του ποτέ μου….

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γεια σου Βούλα.....το μουσικό χαλί σου υπέροχο,εχω ρίξει πολύ κλάμα με τον Πουλόπουλο......
    Καλό απόγευμα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τι ωραιότερο απο το να σε "καλύπτει" μια σκιά...

    Υπεροχο Βουλα μου να σαι καλα
    και η φωτο ως συνήθως....:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ...στη σκιά σου κρύβομαι
    τα βήματα σου ακολουθώντας...
    τίποτα γιά μένα δεν κράτησα,
    μόνο τις πληγές της αγάπης ντύθηκα
    γυμνή, μ'αυτές στα χέρια σου αφήνομαι...

    Καλησπέρα γλυκιά, αγαπημένη μου Βούλα:))))

    YΓ. Καλά η υποδοχή με το "΄Ολα δικά σου"...με σακάτεψε...χα,χα,χα

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.