Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

χορος με σενα..


Πέταλα σκορπίζω ...περιμένω την αυγή και στο άνοιγμα των βλεφαρίδων υγρή βροχή.
Με το φεγγάρι...Με τα χέρια γεμάτα αστέρια

Και στα μαλλιά κορδέλες να πλέκονται τα όνειρα.

Χορός με μένα ενώ ταξιδεύω σε μονοπάτια
κεντημένα με λεπτή μουσική .
Απόηχοι των σπασμών μιας καρδιάς που σταμάτησε να αναπνέει.

Κύκνειο άσμα στις άκρες ενός ποταμού,τραγουδώντας στον άνεμο μια τελευταία νότα πριν από το αύριο.
Εμποτισμένη σε συναισθήματα απεγνωσμένα,σαν το ελεύθερο νερό.

Μακριά κομμάτια των γραμμών και των λέξεων καταναλώνονται μέσα μου και κάνω τα μάτια μου ρωγμές.

Τα σπρώχνω να απομακρυνθούν πέρα από τα βουνά,προτού αρχίσουν κυνήγι για σουβενίρ την ψυχή μου!

Μπας και γλιτώσω το δρεπάνι του χρόνου.

Φυσώ ενώ προσπαθώ τον ήχο, τη μυρωδιά, την φωνή,
μια ηχώ και το κρυστάλλινο γέλιο σου να φέρω στην μνήμη.
Πάντα ανυπόμονη...σαν μια μικρή ανάσα,σαν ψίθυρος της καρδιάς,
αναζητώ τις πηγές σου!!
Αλλά τώρα που είσαι εδώ....
Μη με πας πίσω.
Κενό ....Φύγαν τα χελιδόνια νωρίς φέτος.

Το πρόσωπό μου στα χέρια σου,και η επιθυμία να εγκαταλείψω τα σπασμένα μου φτερά
που είναι ραμμένα στην καμπύλη του πόνου μου .
Στρόβιλοι σκέψεις!
Σαν πεταλούδες στο κουκούλι από μετάξι.

Θα προσπαθήσω στα σκοτεινά να διαλύσω...

Αυταπάτες και την όποια διαίρεση της ψυχής.

Στο κορμί ,θα κρυσταλλώνουν τα χείλη σου ...

Ξανά και Ξανά
και περισσότερο ...
Εδώ περιμένοντας την αυγή..υγρή δροσιά,δαίμονες και πάθη πίσω!

Το φως, θα λιώσει τον πάγο σου..
Το ξέρω!

Μαζεύω τα τελευταία κέρματα των ονείρων στην παλάμη του χεριού μου...

Τέλος, Αδυναμία, Εξάντληση.

Αργά και σιωπηλά ανάπαυση ζητώ... μπλεγμένη ζωή σε συρματοπλέγματα.

Κι ότι απόμεινε από τη σάρκα... καρφιά με ίχνη σκουριάς καρφώνω....

Θυσία... Στο βωμό μιας ιστορίας που τώρα διαλύεται!


Μένει μόνη της η ανάσα μου.....

8 σχόλια:

  1. Ε αυτός ο χορός ματώνει τα πόδια.. ματώνει την καρδιά.. Τα χελιδόνια έφυγαν νωρίς φέτος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "........................"
    καλό μεσημέρι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μικρη ευαίσθητη Σιωπη μου....
    Τα χελιδόνια γυρίζουν παντα στις φωλιές τους...αρκει να τα περιμένουμε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φιλάκι!!!Και καλό μεσημέρι Φουλη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. όμορφες οι πιρουέτες γύρω στον άνεμο των λέξεών σου...

    :)

    φιλιά βρόχινα μάτια μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σαν την φωτιά εκείνη που καίει έτσι χάνονται οι στιγμές μας , με πόνο μένουν πίσω μόνο στάχτες.
    Εκείνες που θα θυμίζουν πάντα τον χορό αυτό, τα χέρια σου κλοιός γύρω μου με καίει, η ανάσα σου φλόγες πάνω με κι εγώ φλέγομαι……
    Στον χορό μας…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. μαζευω τα τελευταια κερματα των ονειρων στην παλαμη του χεριου μου...

    αναρωτιεμαι που να τα επενδυσω τουτη την φορα...
    κι ολο σε σενα γυριζω παλη την παλαμη κι απλωνω οτι απομεινε...

    νεραιδενια καλησπερα βουλιτσα μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ο αέρας φυσάει μας χτυπάει στο πρόσωπο, η μυρωδιά της εποχής γευματίζει με το παρόν των αισθήσεων...

    τίποτα δε φεύγει... ένας κύκλος είναι και επιστρέφουμε στην αρχή του παρόντος... μέσα από νότες...

    καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.