Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

τις Κυριακές...μου λείπεις .........



...στα μάτια σου μέσα

ένα ταξίδι κρυφό

με καλεί...

ίσως να φταίει

το χτεσινό

ακοίμητο φεγγάρι

που με μάγεψε...

ίσως και να 'ναι

θέλημα του ανέμου...

ακούω μυστικές φωνές

να με καλούν

σιωπηλά...

δεν πρέπει...

το σωστό δεν είναι...

φύγε...

αλλά πάλι...έλα...

ζυγιασμένο το βήμα

του χαμού

ισορροπώ πάνω στο κύμα

πάντα...

τι? τώρα θα δειλιάσω?

φόρεσα κόκκινο πουκάμισο

κι ανέμελλα

τη σφαίρα περιμένω...

τα μάτια σου...

που δεν τα έχω δει

ποτέ...τι κρίμα...
κειμενο απο armatan.
123367510364619.jpg

11 σχόλια:

  1. Εμένα που μου λείπει καθημερινά τι να κανω γαμώτο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το τραγούδι τα λέει όλα!!!!!!
    Νασαι καλά κορίτσι μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αυτο που κανουμε χρονια τωρα Μαρια μου....ζουμε με τις αναμνησεις!!!Καλησπερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ευχαριστώ Φουλη που με καταλαβαίνεις...Φιλάκια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. τα μάτια σου...

    που δεν τα έχω δει

    ποτέ...τι κρίμα...

    και οι μέρες περνάει, κάθε κομμάτι γύρω μου αλλάζει, ένας κύκλος ολοκληρώνεται, και πάλι μια αρχή...
    τα μάτια σου.. μια αρχή για όνειρα, γιατί κάποια στιγμη΄θα τα ξανασυναντήσω... μεσα σε κάποιο παραμύθι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Οκ θα ξεπέσω και θα γράψω ένα άσμα από αυτά που ακούνε τα παιδιά στη δουλειά (συγγνώμη)

    Τις Κυριακές
    μου λείπεις Θεέ μου πιο πολύ
    γιατί ξυπνούσαμε μαζί
    κι όνειρα κάναμε για μια ζωή.
    Οι Κυριακές
    μου φέρνουν στο μυαλό το χθες
    λόγια δικά σου πως με θες..
    του ρου ρου ρου ρου ρου ρου δεν ξέρω το υπόλοιπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ξημερώνει Κυριακή μη μου λυπάσαι
    Έιναι όμορφη η ζωή να το θυμάσαι
    Ο παλιός φωνόγραφος πάνω στο τραπέζι
    έπαψε να παίζει μέσα στη νυχτιά
    Το τραγούδι τέλειωσε μα η λύπη μένει
    σαν ναυαγισμένη στη θολή ματιά
    Ξημερώνει Κυριακή μη μου λυπάσαι

    Είναι όμορφη η ζωή να το θυμάσαι.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. κάποια στιγμη΄θα τα ξανασυναντήσω... μεσα σε κάποιο παραμύθι...Τα ματια σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. jacki μου...το ιδιο τραγουδι λεμε....χαχαχα...Μου αρέσει πολυ Σιωπη μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ναι ....είναι πράγματι Αναστασια μου...Δεν αξίζει να την μαυρίζουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμος26/5/09 2:41 μ.μ.

    Ωδη.....κραυγη...καλεσμα...προς ενα χαμενο ερωτα....χωρις χαραγμαδες

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.