Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Καλό μας Μήνα!

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣpg.jpg
Κείνη τη χρονιά ο Αύγουστος είχε στολίσει τα μαλλιά του μ ολοκόκκινα σταφύλια.
Κι ήταν καθισμένα στους ώμους του σμάρι τα θαλασσοπούλια.
Κείνη τη χρονιά ο Αύγουστος είχε χάσει τα μυαλά του για την αγάπη μιας μικρής πικροδάφνης.
Και τραγουδούσε τριάντα ένα μερόνυχτα για χάρη της.
Τραγουδούσε κι έπινε και χόρευε.
Κι είχαν οι νύχτες κεντημένο το χρώμα του φεγγαριού στην ποδιά τους.

Ήταν πίσω απο το εκκλησάκι της Παναγιάς.
Την ρώτησε αν τον αγαπά.
Του απάντησε οχι.
Ύστερα τον κοίταξε στα μάτια κι έβαλε τα γέλια.
Είδα τότε τον Αύγουστο....το είδα καλά,
που δάκρυσε και κρύφτηκε βιαστικά κάτω απο το φουστάνι της Παναγιάς,είπε το δέντρο.
Και σώπασε.
Α.Παπαδακη.
ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΕΤΑΛΑ ΒΣjpg.jpg
Πόσο θα ήθελα να στολίσω αυτόν τον ψίθυρο της αγάπης με τη χαρά μιας υπόσχεσης!!!!

7 σχόλια:

  1. καλό μηνα ματια μου
    τον τελευταιο του καλοκαιριου....
    να είναι ενας μηνας γλυκος
    στολισε μας με κείμενα
    κανε μας να ονειρευτουμε το ξέρω πως μπορεις...
    με αγάπη και παραμυθενια φιλια
    Sykaki

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γειά σου Βούλα μου!
    Μ'αρέσει πολύ η Αλκυόνη...δεν ήξερα πως έχει γράψει και ποιήματα.
    Η κοκινομάλλα...εκπληκτική!!!
    Καλό μήνα:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλό μήνα.....
    Διακοπές δεν έχει;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εχασα πολλές αναρτήσεις...ΠΟλύ όμορφο αυτό το ποστ, καταπληκτικό το κέιμενο της Παπαδάκη...
    καλό μήνα και καλημέρα, σε φιλώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. **sykaki -ελπίζω να είναι γλυκός αυτός ο μήνας και το εύχομαι και σε σένα!
    :)
    **magdalini-δεν ειναι ποίημα ματια μου,
    είναι απο το βιβλίο της
    Το χρώμα του φεγγαριού,
    εχω ενα κόλλημα με την Παπαδάκη και γιαυτο αναφέρω συχνά κείμενα της,
    οσο για την κοκκινομάλλα ειναι ίδια εσυ,μόλις την είδα σε θυμήθηκα.
    :)
    **ΦΟΥΛΗ-παλι κορίτσι μου;μόλις γύρισα...του χρόνου ξανά!
    :)
    **jeminis -έτσι;ξερά;χωρίς μια τρυφερή σου λεξούλα;
    :)
    **Artanis-καλησπέρα ξενιτιά μου...ναι είναι πολύ όμορφα τα γραπτά της Παπαδάκης...εγώ προσωπικά λατρεύω το μελαγχολικό στυλ που έχει!
    ****************
    ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΞΗΜΕΡΩΜΑ
    ΚΑΙ
    ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φυσικά και όχι,,,μα με αγάπη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.