Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009

Μιλώντας, χωρίς τίποτα να πω ...

Θέλω να επαναλάβω τα πάντα....τουλιπες.jpg
Εν τω μεταξύ, ωστόσο,με κλειστά τα μάτια,
δεν μπορώ να ξαναβρώ το ρυθμό της μουσικής σου ...
Μονο μια λέξη...
Αναντικατάστατος ...
Φταίει το κρασί;.....
Ή μήπως φταίει ο καφές;
Δεν θυμάμαι.....
Ξεθωριασμένες φωτογραφίες...
Μνήμες σπασμένες.
Ώρα να διαγράψω όλα αυτά τα αναμνηστικά μιας και τώρα το μόνο που παρέμεινε κατά κάποιον τρόπο είναι τα κομμάτια ενός ονείρου.
Tulipεs.jpg
Αυτό θα είναι για απόψε...ένα παραμιλητό.
Δεν θα ήθελα να μιλάω,αλλά τώρα δεν πάει άλλο...
Έμεινα καιρό στην αναμονή
Πες μου τουλάχιστον.....
Τουλάχιστον πες μου ποιο είναι το όνομά σου;
Οι σκιές δεν είναι λιγότερο σημαντικές από το φως!!!
Γιατί μετά έρχεται μια στιγμή που νιώθεις χωρίς δυνάμεις,
ΧΩΡΙΣ ερεθίσματα ...εκκενώνονται όλα με μιας ...
Δεν έχεις περισσότερες επιθυμίες...
Μονο χίλια ερωτήματα ...
Και ψάχνεις να βρεις αυτές τις χίλιες απαντήσεις ...
Αφαιρώ το μακιγιάζ,αυτό που βλέπουν όλοι
((και είναι μόνο λίγοι που με γνωρίζουν πέρα από αυτό))
και αφήνω το μυαλό να περιπλανιέται άσκοπα ...
Μέσα σε όνειρα πια που δεν δημιουργούν κανένα πρόβλημα ...
Και είναι ακριβώς αυτό που ανακάλυψα σε μένα ...
Μια μεγάλη επιθυμία να νιώθω καλά ...


456.jpg
Υπάρχουν στιγμές που δεν χρειάζονται πολλά λόγια.

10 σχόλια:

  1. ενα χαμογελο ενα φιλι για σενα! ομορφη μερα να εχεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα με δυο φιλία και πολλές απορίες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σήμερα κοιτάζοντας το γεμάτο φεγγάρι κανε μια ευχή,και εύχομαι σύντομα να πραγματοποιηθεί....
    Καλό απόγευμα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φουλη μου...
    την έκανα και περιμένω..
    Καλό σου βράδυ μικρή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μη μιλάς
    Δεν είναι απαραίτητο

    Μόνο τα όνειρα να ενώσεις
    Κείνα που σε χίλια κομμάτια έσπασαν
    Και τις μνήμες μαζί μ΄αυτά
    που τα συνόδευσαν

    Ασε τις ερωτήσεις
    Μην ψάχνεις απαντήσεις
    Γιατί κι άλλες ερωτήσεις θα σου φέρουν στο μυαλό

    Μόνο τις σκιές φώτισε
    Και στο φως σεργιάνισε τες
    Για να ξαναγίνουν όνειρο
    Με όνομα
    Για να είσαι καλά....

    Φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος9/8/09 11:24 π.μ.

    Ο Λαβύρινθος των σκέψεων στα χνάρια της μνήμης δεν έχει τελειωμό... Εσύ είσαι πλασμένη για να ανοίγεις δρόμους... να κοιτάς μπροστά ... κατάματα στον ορίζοντα μίας νέας μέρας... και ας φέρει μέρα της το παλιό... (ως εμπειρία).

    Φιλί και Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν είναι πάντα καλό να κρατάμε το παρελθόν κοντά μας... Κάποια στιγμή πρέπει να ξεσκαρτάρουμε τις μνήμες απο το φάκελό μας...

    Φιλάκια Βουλίτσα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. κάπου έχεις δίκιο Οδοιπόρε μου...
    αλλά και οι δρόμοι κουράζουν κάποτε..
    και τα μάτια χαμηλώνουν...
    Μονο οι λαβύρινθοι σταθεροί..
    κι όμως συνεχίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. anima γλυκεία μου...έχεις πιάσει της σκέψεις μου...
    Ασε τις ερωτήσεις
    Μην ψάχνεις απαντήσεις
    Γιατί κι άλλες ερωτήσεις θα σου φέρουν στο μυαλό..
    Με εκφράζεις απόλυτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανεμουλη μου!!!!
    Πες μου τον τρόπο και γω αμέσως θα τον εφαρμόσω!
    Χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.