Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Ξέρεις ;;; Εχεις δίκιο .....


Πήρα ένα κομμάτι της ψυχής μου...
Πήρα ένα κομμάτι  απ' το χαμόγελο μου... ...
Και όλα όσα έχουν μετατραπεί σε σκόνη... ... ...
Πήρα ένα αστέρι και εδωσα διαταγη στο  συννεφάκι μου  να σου πει να ερθεις κοντά  μου....
Στο φεγγάρι.
Κοίταξε με ...
Μιλάω


Δεν είμαστε φίλοι ...ουτε καν  μια απλη  γνωριμία ...
ομως ξέρουμε σχεδον  τα πάντα ο ένας για τον άλλο ... ...
Μα  τελικα καπου χάσαμε το δρόμο μας εσυ  και εγώ ..
Ξέρεις ;;;  Εχεις δίκιο .....
Σιώπησε η μουσικη σε εκείνο το δωμάτιο ...που εφτιαξα  για μας ..... .... ....
Μαγεία ... και μετα  Παύση ..
Μια λέξη ... και έχω αδειάσει .. ...
Αποσπάσματα της ζωής μου ... Κομμάτια της ψυχής μου ...



Όπως τα κινέζικα κουτιά συναρμολογημένα το ένα μέσα στο άλλο ... ....
Επιβιβάστηκα σε ένα αεροπλάνο που ονομάζεται παρελθόν και βλέπω  καταματα τον εαυτό μου να με σημαδευει..

Ξέρεις ;;;  Εχεις δίκιο .....

Έχω ακομα  φωνή κι ένα δάκρυ  που χάιδευει  το πρόσωπό μου.
Ξέρεις ... ;

Είμαι ακόμα άνθρωπος που  κλαίει μπροστά σε μια ταινία ....η αν διάβασω μια  ιστορία  αγάπης .

Γιαυτο σου λεω.... φέρε μου μου  μια βαλίτσα γεμάτη όνειρα ....

Κι ας είναι και  βαριά ... 

ΑΝΤΕΧΩ

Εγω πάντα ταξιδεύω σε ένα μικρό κουτί από χαρτόνι  μιας και η ζωή  μου είναι γεμάτη δύσκολες επιλογές ...




Σε παρακαλώ ομως... 
Εσυ μην πάς μακριά...εδώ θα βρέχει πάντα τις αναμνήσεις  σου...

2 σχόλια:

  1. Ανώνυμος19/2/10 9:53 μ.μ.

    ...κι ουράνιο τόξο δεν θέλω να δω, μην χάσω ούτε στάλα από τις στιγμές μας!

    :)

    Καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ..."ξέρουμε τα πάντα ο ένας γιά τον άλλο, μα κάπου χάσαμε το δρόμο..." ΄Ετσι ακριβώς...
    Πάντα το πίστευα: το πόσο καλά γνωρίζουμε τον άλλο δεν εξαρτάται από το χρόνο ούτε από την συνθήκη. Μου έχει τύχει φορές ν'ανακαλύψω πράγματα γι'ανθρώπους που γνωρίζω (λίγο σύμφωνα με τους τύπους), που δεν ξέρουν εκείνοι που τους γνωρίζουν χρόνια (γι'αυτό και κάποιον τον τρόμαξα κιόλας). Γι'αυτό σου λέω Βούλα μου, έχεις δίκιο...με τα μάτια της καρδιάς μετριέται...!
    Φιλιά:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.