Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Time Out


Ησυχία μυστήριο και μαγεία
Όλα είναι δυνατά την νυχτα ..
Μπορείς να σκεφτείς και να παρασυρθείς από την φαντασία ..
Το μυαλό  ομως απορρίπτει ανελέητα...κλέβει χώρους και σκιές ..
Μα  η καρδιά  αντιστέκεται..
Κατρακυλάει στα όνειρά ..και σου φωνάζει
Κράτα με αγάπη μου... κρατά με κοντά στην καρδιά σου ...
Δεν θέλω να αναπνεύσω ... πες μου ένα ψέμα
Ακόμα και αν είναι να φύγεις......Κρατά με μέσα σου ...
Κάλυψα με μικρά μπαλώματα την καρδία για να κλείσω μεγάλες πληγές.
Και είναι λυπηρό να συνειδητοποιώ ότι το όνειρο έχει φύγει.
Ένα όνειρο ζηλότυπα φυλαγμένο για τόσο καιρό ..
Κι ας η ζωή μου  δίδαξε ότι πρέπει να φοβάμαι να δώσω, να μιλήσω ..
 Η μοναξιά της καρδιάς είναι η χειρότερη αρρώστια
Ρίχνω μια ματιά έξω ..
xionizeiwulla.gif
Χιονίζει....κι όταν χιονίζει κάθε ήχος είναι βουβός.

Είναι σαν να βρίσκομαι σε ένα παραμυθένιο κόσμο.

Άνοιξα το παράθυρο ..Μια νιφάδα χιονιού έλιωσε στο χέρι μου ..

Χαμογέλασα και άφησα την σκέψη να πετάξει μακριά ..

Μαζί με τον άνεμο ..για να με φέρει κοντά σου

Να λιώσω στα χέρια σου ..


Κοιτα!!

Ο κύκλος της ζωής μου κλείνει...και δεν μπόρεσα να προλάβω τα σύννεφα

Ώρα για μια ανάσα ... δεν είμαστε πλέον    Ένα.... γίναμε      Δύο ..

Μέσα μας ένα κενό διάστημα μετά από μια φράση που αφήσαμε ανοικτή ...

Δραπετεύει η μουσική που μας συνόδευε στο ταξίδι μας... και έμεινε η θλίψη στις καρδιές μας.

Πατάω το κουμπί ..η μουσική σταματάει ..

Κι όταν σταματάει η μουσική,η τελευταία επιθυμία πεθαίνει στο ηλιοβασίλεμα .....




Δεν είσαι εκεί ..
Δεν υπάρχεις.........



Σου τηλεφώνησα, αγάπη μου ...

Και η απάντηση ήταν ...ένα απαλό αεράκι του ανέμου ...


Είναι που ο ήλιος αρνήθηκε να ερωτευτεί με τη Σελήνη.

1 σχόλιο:


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.