ανόητο παιδί...

Κυριακή πρωί

κι οι ακονισμένες αχτίνες Φωτός

τεμαχίζουν την σκέψη σου

σε μικρά, αιχμηρά γυαλάκια,

κοίτα!

ιριδίζοντα   τραύματα ξεπηδούν απ' αυτές

και χρωματιστά

ματώνουν τα χείλια σου

μη!

μην ακουμπάς τη φωτιά με γυμνά δάχτυλα

θα κοπείς!

----

- έναν ουρανό να χωράω ψάχνω -

είπες απλά

κι ανασήκωσες τους ώμους σου

----

Απ' το παράθυρό σου βλέπεις

θάλασσες και στεριές να προσπερνούν

τι ταχύτητα!

τρέχοντας ξεφεύγεις άραγε

απ' όσα σε βαραίνουν?

Σα να μη πέρασε θαρρείς ένας αιώνας

προχτές

σήκωσες όλη τη Γη στους ώμους σου

και πήγες...

----

πού?

μα πού πας ανόητο παιδί?

είναι μικρή η ζωή και θα περάσει

σα σύννεφο που λιώνει

εξατμίζονται οι χαρές

και οι στάλες της βροχής

που τις ακολουθούν...

πού?

μα πού πας ανόητο παιδί?

έλα!

σου 'χω φυλάξει μια θέση στον ήλιο,

κι ένα κομμάτι ψωμί,

μην τρέχεις...

----

- έναν ουρανό να χωράω ψάχνω -

είπες ξανά

κι απ' τα χέρια σου

στάλες - στάλες ξέφευγαν

χρώματα και στιγμές

έτσι που σαν τις χτύπαγε χαϊδευτικά το φως

Ανοίξεων νήπια γεννιόνταν και μπουσούλαγαν

μα εσύ είχες τα μάτια σου στραμμένα στη φυγή

και σ' αυτό το μαύρο γλιστερό χαντάκι

που οι άνθρωποι  αποκαλούσαν δρόμο.

Armatan!