Αντίο φίλε...

Ο κόσμος έγινε σκοτεινός..ακόμα και τα φώτα του δρόμου σκοτείνιασαν....
Σχεδόν  σε μίσησα  γιατί είχες μπλοκάρει  τους δρόμους  της καρδιάς μου  μ ενα  απελπισμένο μονομερή έρωτα καταδικασμένο απο την ανεπάρκεια του...

Μα όλα έχουν  ανατραπεί..

Τίποτα δεν έχει μείνει στη θέση του..

Οι μεγάλοι,οι μικροί έρωτες,το αίσθημα και το συναίσθημα,τα χρόνια,οι μέρες ..
Ολα έγραψαν τον επίλογο τους....

Είναι που δεν  γίνετε  να κάνεις όλα   τα" Θέλω " σου " Μπορώ"

Και γω με την καρδιά μου έπαιζα....

τι θα μπορούσα να της επιβάλω;

Ενα κύμα οργής φούσκωσε μέσα μου....

μια σιωπή εχει ανέβει σαν παλίρροια   κι έχει κατακλύσει το χώρο..

.Ένιωσα την τάση φυγής που κουβαλούσα μέσα  μου να φουντώνει και να γίνεται ανάγκη.....

Σε   ποιο καλάθι αχρήστων να πετάξω όλα τούτα που έζησα   κοντά σου  χωρίς ν αναδυθεί η δυσοσμία της  αθλιότητας μου;

Δίχως να μ αγκαλιάσει η Λερναία Τύψη;

Αυτή ήταν   βλέπεις και η ειρωνεία του κρυφτού που παίξαμε ώσπου να αγγίξουμε τα όρια μας....
Ο καθένας μάντευε λάθος την κρυψώνα του άλλου...

Ευτυχώς όμως υπάρχουν κι οι αναμνήσεις..πιάνουν κάποιο χώρο στο κενό της απουσίας μειώνοντας την αίσθηση του τίποτα που δημιουργεί καθε  αποχωρισμός...

Πάντα αντιπαθούσα τους αποχαιρετισμούς..
ίσως γιατί ποτε δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί η τελευταία ανάμνηση που κρατάμε απ αυτόν που αποχωριζόμαστε πρέπει να είναι σπαραξικάρδια....

Γιαυτό έτσι απλά και τελεσίδικα έκοψα τις  γέφυρες.

Άθλιο ανθρωποειδείς..
ντυμένο τη γύμνια της απώλειας της ανθρωπιάς,
μ ενα τεράστιο φαλλό στη θέση που κανονικά θα έπρεπε να ήταν το πρόσωπο σου....
Σε λυπάμαι φουκαρά..
Ένα κομμάτι πάγος είσαι...
Θα πρέπει να ήταν αφηρημένος ο θεός οταν σ έφτιαχνε και ξέχασε να βάλει  στο σαρκιο σου ψυχή....
Ένας μακρύς ατελείωτος χειμώνας είσαι....
Μια ολόκληρη ερημιά..
Μια γκρίζα δυστυχία που σε συνθλίβει...
Φιλοσοφείς επι παντός επιστητού κι εξαντλείς εκει  τα όρια σου....


Εγώ προδόθηκα ,πονεσα ,κάηκα μέσα στην ίδια  μου την φωτιά,έγινα στάχτη και σκόρπισα::

και συ προσποιείσαι πως δεν  συνέβη τίποτα...

Ολα βαίνουν καλώς...

Απλά  ανακατέψαμε τη λήθη με τη μνήμη...
Ε λοιπόν το προνομοιο της λήθης δεν το έχουμε όλοι...
γι αυτό μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια...
Το  γεγονός πως εσυ μούντζωσες το παρελθόν,κλότσησες το μεγαλειώδη σου έρωτα σαν ψωριάρη σκύλο  και  βόλεψες μια χαρά τη ζωούλα σου δε σημαίνει πως ολοι έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν..
Εισαι πεπερασμένος φίλε μου,γιαυτό δεν θέλω να σε ξέρω πλέον...

Toσο  καιρό βαυκαλιζόσουν με  την ιδέα   της γυναίκας που σε είχε θεοποιήσει..
που  απο όνειρο σε είχε αναγάγει σε πραγματικότητα και αισθανόταν  κυρίαρχος του παιχνιδιού...
ενός  παιχνιδιού που  δεν ήταν  δικό της..που δεν έπαιζε καν..
που γελοιοποιήθηκε τόσες φορές μπροστά σου κι εσυ προσποιοσουν τον ανίδεο...
Tώρα δεν ξέρεις γιατί χάθηκε κι αυτο σ έβγαλε απο το δρόμο σου...

Καημένε μου....
όλοι  χίμαιρες  κυνηγάμε...
πλάσματα της φαντασίας  μας που τα  ντύνουμε με τα όνειρα μας ,τα παίρνουμε απ το χέρι κι ύστερα λησμονούμε πως στην ουσία βλέπουμε  αυτό που θέλουμε  να δούμε...
οι άτυχοι ξυπνάμε  οταν τα όνειρα μας  κατασπαραχτούν απο τους εφιάλτες...
Αλλα πιστεύω πως οι πληγές απο τους άτυχους έρωτες είναι λιγότερο βαθιές απο τις πληγές των απατηλών ερώτων...

Αν μη τι άλλο δε  ζεις στο ψέμα...
Ξέρω...εχω  πολύ δρόμο να βαδίσω και πολλές νύχτες που θα πρέπει  να κοιμηθώ στην αγκαλιά του χρόνου..μέχρι να ανταμώσω ξανά το χαμόγελο μου...

Συντρίβομαι,συντριβή,συντρίμμια  θα απέδιδαν στην κυριολεξία τα συναισθήματα μου...
αλλά η ζωη δεν προγραμματίζεται...
Την ονειρεύεσαι μόνο κι  εύχεσαι να μη σε προδώσει το όνειρο..
Οχι αγάπη μου..δεν ζητάω κάπου να ακουμπήσω...

Δεν μπορώ γιατί δεν θέλω..
Τα δεκανίκια είναι η μεγάλη παγίδα της ζωής..μόνο ο θάνατος ούτε αναιρείται ούτε θεραπεύεται..

Σηκώθηκα αργά και πλησίασα την άκρη του βράχου...

έκοψα έναν κρίνο και το έκλεισα στη χούφτα μου...

Τα άλλα τα  πρόσφερα σπονδή στη θάλασσα που ήθελα να μείνει  μνήμη αγέραστη απ τον καιρό,ακόμη  και τότε που η δική μου θα χάνει τη συνέχεια στις τρύπιες  σελίδες που θα έχει αφήσει το σαράκι του χρόνου...

.Έσφιξα το κρινάκι στην παλάμη μου κι έστειλα  τα  λόγια μου να  σε βρουν....

""Αντίο φίλε....τίποτα δεν  μπορεί να πεθάνει οσο μπορώ να αισθάνομαι..""

..Αποσπάσματα απο το βιβλίο της Θεκλα Χρηστακη 

Το χρώμα της αγάπης δεν είναι πάντα κόκκινο..