Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό....




Είναι που πίσω απ’ τη σιωπή σου ταξιδεύουν
τα καραβάνια  των λησμονημένων.


Είναι που μες στα μάτια σου σαλεύουν
σκιές νεκρών  μορφές αγαπημένων.


Είναι που μοιάζεις με ταξίδι στο αχανές.
Είναι που δρόμους άλλους φανερώνεις.

Είναι που κλείνεις τις καταπακτές
και στο καινούριο θαύμα ξημερώνεις.


Είναι που μες στο φέγγος σου αγρυπνώ
σα να πιστεύω πως  υπάρχω ακόμα.



Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό

Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα.


Ορέστης Αλεξάκης

5 σχόλια:

  1. Ένας μύθος λέει ότι αν δεν μπορείς να κοιμηθείς την νύχτα...
    ειναι επειδή είσαι ξύπνιος στο όνειρο κάποιου άλλου ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος9/7/12 1:07 π.μ.

    "Είναι που μέσα σου βρίσκω και βρίσκω όλα αυτά που μου λείπουν"... αυτό μου λέει αυτό το όμορφο ποίημα που διαβάζω... και οι μύθος σου χαιδεύει τις σκέψεις μου...

    Καλό βράδυ

    Υ.Γ. Ωραίο κομμάτι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν υπάρχει χώρος ή διάσταση που μπορεί
      ακόμη και για μια στιγμή να με κάνει
      να αισθάνομαι μακριά από σένα ...

      Νομίζω οτι δεν θα μπορέσεις....απόψε.

      Υ.Γ.Ολοκαύτωμα λέμε..:)

      Διαγραφή
  3. Είναι που τ'όνειρο δε φυλακίζεται γλυκειά μου!!!!

    Κινείται,,,,Έρχεται,,,,Φεύγει,,,

    Πηγαίνει σε άγνωστους δρόμους ακολουθώντας παράξενες διαδρομές,,,,

    Το δικό του όνειρο να συναντήσει,,,,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο Βίκτωρ Ουγκώ είχε πει....

    Συνάντησα στον δρόμο έναν φτωχό ερωτευμένο νεαρό .
    Το καπέλο του ήταν παλιό ... το πανωφόρι του φθαρμένο ... στα παπούτσια του έμπαινε νερό
    και … στην ψυχή του τ' άστρα ...

    Έτσι και γω μάτια μου ...
    ακολουθώ τ' αστέρι μου....ακόμα.....

    Φιλί στ όνειρο μας....:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.