Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Eνα κορίτσι ένα Aγόρι και ένα Παραμύθι





Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα παραμύθι που δεν ήθελε κανείς να το ακούσει.

«Μα ποιος ενδιαφέρεται για ένα παραμύθι με σπιρτόκουτα;»
έλεγαν τα μισά παραμύθια.

«Άσε που όποιος το ακούει όλα του πηγαίνουν στραβά στη ζωή του»
έλεγαν τα άλλα μισά.

«Τι κρίμα! Τόσο μικρό παραμύθι και τόσο δηλητηριώδες…»
κουτσομπόλευαν οι μεγάλες σοφές ιστορίες.

«Μα πως ξέρετε ότι είναι όμορφο αφού δεν το έχετε ακούσει;
Κι αν είναι δηλητηριώδες εγώ θα βρω το αντίδοτο»
είπε με πείσμα το αγόρι και κλείστηκε σε ένα σπιρτόκουτο.
Τόσο μικρό ήταν.

Πέρασαν πολλά χρόνια, όλοι ξέχασαν το σπιρτόκουτο.
Μέχρι που μια μέρα, ένα κορίτσι που τουρτούριζε το άνοιξε για να ζεσταθεί.
Και τότε, άκουσε μια αγορίστικη φωνή να λέει:
«Έλα μέσα, είναι ζεστά στη φαντασία μου».

6 σχόλια:

  1. Επειδή όταν ξυπνάω δεν είσαι εκεί... θεωρώ τον εαυτό μου υπεύθυνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος12/11/12 11:59 π.μ.

      Η ψευδαίσθηση μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με τη γνώση και το εφήμερο μόνο με την αίσθηση της πραγματικότητας :)
      Αλέξανδρος.

      Διαγραφή
  2. τι όμορφο.. με αναπάντεχο τέλος!!.. μπράβο Βούλα μου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μη Θεωρείς υπεύθυνο τον εαυτό σου...
    Ίσως δε βλέπεις πως κάποιος βρίσκεται δίπλα σου
    αλλά δεν κάνει αισθητή την παρουσία του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος23/11/12 4:38 μ.μ.

    To θέμα είναι αν ζεσταθήκανε τα καϊμενούλια...
    MCR

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολυ καλο!!!!
    Ειχα καιρο να ερθω απο εδω απο το σπιτικο σου.Περασα για ν'αφησω τις ευχες μου.Tα πιο ομορφα Χριστουγεννα ευχομαι να περασεις κοντα μ αυτους που αγαπας και οτι ποθησεις να'χεις.ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ .Χρονια πολλα γεμάτα υγεια και του Χριστου η γέννηση ας μας φέρει ευτυχια!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.