Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

εφιαλτης

Άγρυπνη..

μαύρη σκιά στο σκοτάδι, είμαι μόνη .. ξύπνια.

Αόριστοι φόβοι με βασανίζουν,

φυγή__λέξη αστραπής που με σωριάζει!

ΜΗ ΦΥΓΕΙς
Τό ξέρεις..
κρατάς στα χέρια σου τη δύναμη του ανέμου και αποφασίζεις να σκορπίσεις την ζωή μου!

Κάθομαι ήσυχα στο σαλόνι...να μη βρεις τον δρόμο τις φυγής !

Eίναι η καρδιά μου χτυπά ;___φοβάμαι και να αναπνεύσω

σκουπίζω ενα δάκρυ ,

ήταν απλώς ένα κακό όνειρο;

Βλέπω την καινούργια ημέρα να έρχεται___μακριά σου

χαράζει...

τίποτα δεν θα μπορούσε να συμβεί.

Το όνειρο μου τελείωσε ή μόλις ξεκινά;

Είμαι πραγματικά μόνη; Υπάρχει κάποιος κοντά μου ;

Αν φύγεις..

Ποιος θα με βοηθήσει μέσα στο σκοτάδι;;

Ποιος θα με προστατεύει από τη νύχτα;

Μια φωνή μακρινή μου λέει για διαφορετικούς κόσμους....

ίσως και να ειναι..
η θάλασσα, το είδωλο σου, η ανάσα σου, η χαραυγή..
ίσως!
Κλείνω τα μάτια μου αργά, και να__μπορώ κάτι να δω .


ένας τόπος όπου θα μάθω, τους φόβους μου να καταλαβαίνω.

Και ξαφνικά εξαφανίζονται οι σκιές του παρελθόντος.

Ο εφιάλτης μου δεν έχει τελειώσει, αλλά η καρδιά μου είναι τώρα έτοιμη.

Είμαι ακόμα μόνη; Είσαι ακόμα κοντά μου;;

θα με βοηθήσεις μέσα από το σκοτάδι;

θα με προστατεύεις από την νύχτα;

Φεύγεις ;
Μα όχι __ποτέ δεν θα δεχτώ τη φυγή σου.
Κοίτα με λίγο στα μάτια
Προσπάθησε να πάρεις δύναμη από τα μάτια μου που σου λένε πως θα αντέξουν!!
Πάντα θα αντέχουν αρκεί να είσαι εσύ εκεί.
Ξημέρωσε..
Αρνούμαι....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.