Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

12 εποχες με αδιάβατα ηλιοβασιλέματα.

Φύγε...
Μην περιμένεις  απόψε...
Βιάζομαι...
Μην με ρωτάς γιατί ξεκινώ για άγνωστους προορισμούς.
.Ίσως  φταίει η λάμψη του φεγγαριού που θολώνει απόψε με τον καπνό του τσιγάρου
και σβήνει τα ίχνη  από το περίγραμμα του παρελθόντος μου
Απόψε ανακατώνω τα όνειρα στο μυαλό μου με τα παιχνίδια της ζωής και συνεχίζω με τα πόδια
σε μέρη όπου μπορώ να εκθέσω τον εαυτό μου  σε οποιαδήποτε επικίνδυνο παιχνίδι.
.
Το πέρασμα του χρόνου  ξέρεις δεν έχει έλεος....
Από κει  που άρχισα  ξεπερνώντας  το  όριο μου...
σπάζοντας τους φράκτες στα σύνορα του μυαλού μου.
Από κει  που  ξεκίνησα το ταξίδι μου...πάνω στα σύννεφα  και  χαλιά από τριαντάφυλλα...
Εκεί  που σε  συνάντησα.......
και ακούμπησα στην ψυχή σου τα όνειρά μου βουτηγμένα σε γλυκές φαντασιώσεις...
Εκεί  χάνομαι .....
στο χορό  από άγρυπνες νύχτες....συντρίβοντας στις σκιές  τα φτερά της σκέψης...

Γεμάτη  από  αρχαία πάθη και  χίλιες ιστορίες να  ψάχνουν  απαντήσεις ...
περιπλάνηση στο χάος των αδιάβατων δρόμων,
περιμένοντας το φεγγάρι και ενα  χαμόγελο, μια ήρεμη θάλασσα, για να συνεχίσω ...

Σ αφήνω την ιστορία μου..το χάος της ζωής μου τις σκέψεις ....τις μεταπτώσεις μου..
το αχνό φως του ηλιοβασιλέματος....τη σιωπή της νύχτας....
 Όχι καρδιά μου...
εγώ δεν σταματώ την αναχώρηση ...η καρδιά μου πάντα θα χτυπά τρελά  σε κάθε  απογείωση ...
Κι ας υπάρχει πάντα ένας εχθρός ...
Δεν έχει σημασία αν σπάσουν τα φτερά μου, αν με ληστέψουν η με  τραυματίσουν
το μυαλό  μου δεν γνωρίζει τη λέξη " ΤΕΛΟΣ "


Δεν θέλω να αισθάνομαι ανώνυμη  απόψε.
...Αντιτίθεμαι....
Θέλω επιστροφή σε ένα όνειρο  που χάθηκε  τα ξημερώματα.
Απόψε θέλω φώτα.......τραγούδια..... γλυκιά αναταραχή.
Ένα  χαμογελαστό πρόσωπο που δεν θα αντανακλά την  λίμνη των δακρύων μου...
Κι όλα αυτά  απόψε.....
Πριν  μια ριπή ανέμου στεγνώσει και την τελευταία σταγόνα μου....

Ντυμένη με παλιές συνήθειες επιστρέφω στο όνειρο

Ντύνω ανατολές και ηλιοβασιλέματα....

Κλείνω το δωμάτιό μου με κλειδαριές  μελωδικών σημειώσεων

Φεύγω μακριά από δυσάρεστα συναισθήματα

Συγχωρώ της  σκιές.

Ανοίγω την ψυχή μου στον ήλιο.....

Ξαναγεννιέμαι.




Εμπρός λοιπόν ..Αγνόησε τις επιθυμίες μου ... 






Και να σου πω ...!!!!!!         


Καλό   Σεπτέμβρη!....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου


dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.