Γενιές και γενιές γυναικών μεγάλωσαν με ένα όνειρο,αυτό του πρίγκιπα που θα ερχόταν στη ζωή τους για να τους προσφέρει τον έρωτά του και ταυτόχρονα μια ζωή χαρισάμενη σαν παραμύθι.
Και, όπως όλα τα παραμύθια, θα τελείωνε με αυτούς να ζουν καλά και εμάς καλύτερα...
Το παραμύθι της Σταχτοπούτας καλά κρατεί, μόνο που τα τελευταία χρόνια έχουμε έλλειψη από πρίγκιπες.
Μείναμε οι Σταχτοπούτες μόνες μας να παλεύουμε για να τα βγάλουμε πέρα με σπίτι, δουλειά,
παιδιά και άλλα πολλά, που τρέπουν σε άτακτη φυγή τους αξιαγάπητους κατά τα άλλα
άντρες της ζωής μας.
Το σώμα μας είναι ο ναός μας.
Άνοιξε λοιπόν κι αυτή τα παραθυρόφυλλά του
για να το ζωντανέψει με τη θεία λειτουργία της ζωής και την κοινωνία από το σώμα και το αίμα μας.
Και ήρθε ο έρωτας, έστω αυτός ο απέλπιδος,
για να ξαναζωντανέψει, να ποθήσει και να ανοίξουν πάλι
οι κρουνοί του.
Δεν υπήρχε καμία λογική, αλλά πότε η λογική έκανε κουμάντο σ’ αυτά τα ζητήματα;
Και μήπως ο γάμος είναι ένα συμβόλαιο που το υπογράφουμε και υποχρεώνει το κορμί μας να μην ξαναποθήσει άλλον, το στομάχι μας να μην ξανασφιχτεί, την καρδιά μας να μην ξαναχτυπήσει γρήγορα και άτακτα;
Είναι ένα συμβόλαιο με ρήτρες και διαλυτικές αιρέσεις, που η αντοχή του στο χρόνο υπάρχει μόνο εφόσον οι συμβαλλόμενοι προσπαθούν καθημερινά, χωρίς εφησυχασμό, για το σύντροφό τους.
«Το λουλούδι του έρωτα δεν πρέπει να μείνει απότιστο ούτε μία μέρα...»
Βαηνά Ελένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου