Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

Βροχή Των Αστεριών !


Πέφτουνε τ'άστρα στη γη
Δεν ξέρω πως και γιατί
Λένε πως είναι απλά
πέτρες που πήραν φωτιά
Μια φωτιά...


Φλόγες που πέφτουν βροχή
Τ'αστέρια καίνε μια ευχή
Δεν ξέρω που να σταθώ
και στο αντίθετο ρεύμα περνώ

Πάρε με μεσ' στην βροχή
να μείνει πίσω του κόσμου η βουή
Μόνο φίλα με,φίλα με εσύ
με τρομάζει πολύ αυτή η εποχή
Πάρε με μεσ' στην βροχή
των αστεριών πάρε σκόνη χρυσή
Σαν ταινία να μοιάζει η ζωή
αντί "τέλος", να λέει "για πάντα μαζί"
Μαζί...

Στρίψ' το τιμόνι στο φως
κι άσε με να ΄μαι οδηγός
Κλείσε τα μάτια,τ'αυτιά
κι αγκαλιασέ με σφιχτά
Πιο σφιχτά..

Μ.Χατζηγιάννης & Α.Μπάμπαλη - Βροχή Των Αστεριών
Αναρτήθηκε από

7 σχόλια:

  1. Bουλα.25/8/12 2:09 π.μ.

    Νότες γραμμένες στον καθρέφτη του ουρανού ...
    χωρίς ντροπή....χωρίς φόβο,
    για τη ζωή που συνεχίζεται με ή χωρίς εσένα ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Deviant25/8/12 2:47 π.μ.

    Ποτέ χωρίς εσένα.:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. andrik1/9/12 2:10 π.μ.

    poli wraio to blog s!!!!!kalws se vrika

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. jeminis1/9/12 2:41 μ.μ.

    Καλό Μήνα και καλό Χειμώνα,,,,

    ,,,με ή χωρίς εσένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Bουλα.2/9/12 12:55 π.μ.


      ....με τρομάζει πολύ αυτή η εποχή...λέει το τραγούδι
      Όμως εύχομαι Καλό Μήνα και καλό Χειμώνα και σε σένα Δημήτρη μου....
      Με.....:)

      Διαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.