Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

ΉΤΑΝΕ ΑΕΡΑΣ

2yvkp55.jpg


Τι ξέρεις για τον καιρό γι' αυτόν τον άνεμο
Την κάθε της ματιά που γυρνάει και σβήνει
Τι γνώριζες γι αυτήν για τα χείλη της
Την κάθε της φωτιά που γυρνάει και δίνει

Ήτανε αέρας πάντα σύννεφο σκοτεινό
Δεν την βρίσκεις δεν την φτάνεις ψάχνει το χαμό
Ήτανε αέρας πάντα σύννεφο βιαστικό
Μες σε τρένα μες σε πλοία κλαίει το χωρισμό

Τι γνώριζες γι αυτή για την μάνα της
Την κάθε της σιωπή πριν τραγούδι γίνει
Τι γνώριζες γι αυτή για το γέλιο της
Την κάθε της φωτιά που γυρνάει και δίνει
-----------------------------

http://www.youtube.com/watch?v=62IWhPwSeI8
Αναρτήθηκε από

3 σχόλια:

  1. magdalini3625/11/08 10:10 μ.μ.

    Υπέροχα μελαγχολικό Βούλα μου...
    "ήταν αέρας πάντα σύννεφο σκοτεινό"...
    Με αλαβάστρινες φτέρνες στην άκρη του μπλαβί γκρεμού ισορροπώντας...
    πέπλα απλώνονται και τυλίγουν την Θεανώ στον μαγικό της χορό...
    Φιλάκια πολλά και καληνύχτα...:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Bουλα.25/11/08 10:27 μ.μ.

    ενα υπεροχα μελανχολικο τραγουδι γλυκεια μου!!
    Και σημερα να φανταστεις βρηκα την καρτα σου και σε σκεφτηκα....!!!
    Καλο βραδυ magdalini μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. vasos26/11/08 2:00 π.μ.

    πολυ βροχη πεφτει εδω μεσα και θα γεινω μουσκεμα .....φευγω αντε γεια ,,,θα γεινω μουσκεμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.