«Να, να , να!…»

- Να!

Ιδού λοιπόν η εποχή των συμπλεγμάτων.

Ο απέναντι με ακούει με απορία και μετά,

«Να κι αν είναι κι αν δεν είναι» μου απαντά.

«Να, να , να!…»

Ιδού λοιπόν η εποχή των συμπλεγμάτων.

Είναι τα οράματα που λείπουν

«διότι», «δεν» και τα λοιπά,

είν’ ο φόβος, όχι τίποτα σπουδαίο φυσικά,

μα που μας κάνει ξαφνικά,

για ό,τι υπάρχει ένα γύρω να μη δίνουμε μια

και «Να, να , να!…»

Για τα παιδιά που περιμένουν κι ελπίζουν

νύχτα μέρα με παυσίπονα και ηρεμιστικά,

μήπως έχουμε κάτι να πούμε? Ε, όχι δα!

Εμείς «Να, να , να!…»

Για τους φαντάρους που ονειρεύονται τις νύχτες

κι έναν ύπνο ανεξύπνητο κοιμούνται στη σκοπιά,

μήπως έχουμε κάτι να πούμε? Ε, όχι δα!

Εμείς «Να, να , να!…»

Κάθε φορά που η ζωή μας ακριβαίνει.

Τι περίεργη λιτότης! Δύο μέτρα, δύο σταθμά.

Nα!

«Η Ελλάδα μας πληγώνει»*. Ε, καλά!

Εμείς «Να, να , να!…»

Εμένα πάντως η Ελλάδα με μουντζώνει,

όμως εσένα πονηρούλη σε πληρώνει τελικά,

μου αγοράζεις ένα ύφος ακριβά ή φτηνά

και «Να, να , να!…»

Αυτοκράτορας σκοτώνει τη μαμά του – λέει –

διαγράφονται οι λέξεις ’γιος – Μέγας και τα λοιπά.

Ιστορίες θα λέμε τώρα? Ε, όχι δα!

Εμείς «Να, να , να!…»

Τετρακόσια χρόνια φάγαμε τους Τούρκους.

Συνηθίσαμε και τρώμε και τους Έλληνες μετά.

Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια. Ε, καλά!

Εμείς «Να, να , να!…»

Όλα αλλάζουν, ξαναλλάζουν κι αλαλάζουν.

Ένας κόσμος σαν κοπάδι αλαφιασμένο τριγυρνά.

Οι κερκίδες τι σημαίνουν? Ε, καλά.

Εμείς «Να, να , να!…»

«Το μυαλό μου είναι σε φάση να σαλτάρει».

Τουτ’ η φράση μου ‘χει μείνει από τα Νέα Ελληνικά.

«Πολυτέλειες» θα μου πείτε. Ε, καλά!

Εμείς «Να, να , να!…»

Ιδού λοιπόν η εποχή των συμπλεγμάτων.

Ο απέναντι με ακούει, με κοιτάζει και μετά

«Πόση αλήθεια κρύβει τουτ’ η ιστορία μου απαντά».

Κι εκεί τελείως ξαφνικά,

Μου θυμίζει κάτι λόγια - κάτι λόγια γνωστά –

ωραία κι αληθινά.

«Το λουλουδάκι αυτό δεν ήταν για μας.

Το κόψαμε, το φάγαμε και το φτύσαμε μετά».

αλλά για τέτοια θα λέμε τώρα? Ε, όχι δα!

Εμείς «Να, να , να!…»

Δήμος Μούτσης