Μίκρυναν τα όνειρά μου...
Περιορίστηκαν σε ένα...
Εσένα...

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Περί αγάπης...






















Είναι παράλογη... λέει ο Λόγος

Είναι δυστυχία .....λέει ο Πόνος

Δεν είναι τίποτα...λέει ο Υπολογισμός

Είναι μάταια... λέει ο Φόβος


Είναι γελοία... λέει Υπερηφάνεια


Είναι απαγορευμένη...  λέει Σύνεση


Είναι αδύνατη ... λέει Εμπειρία




Έτσι  είναι  όμως η αγάπη.....λέει η Απόφαση!

MI   AMOR













Αναρτήθηκε από

10 σχόλια:

  1. AERIKO16/9/12 2:03 μ.μ.

    Aπλά..Υπέροχο...!! Κοιτα οταν γυρίσεις μια μερα να μην εισαι κι εσυ Χιλιαδες..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Bουλα.16/9/12 11:29 μ.μ.

      Το τέλειο ταξίδι Αερικό μου είναι κυκλικό λένε.
      Η χαρά της αναχώρησης και η χαρά της επιστροφής...
      Εγώ.....υπήρξα στον κόσμο του φανταστικού αλλά δεν ακολουθώ τα πρότυπα ...
      Δεν κάνουν για μένα.
      Ακολουθώ το ένστικτό και την καρδιά μου ...
      Κάνω πράγματα που πιστεύω και πιστεύω σε αυτά που κάνω ...
      Νιώθω ελεύθερη ...
      Μέσα και Έξω!
      Αποφάσισα να είμαι ο εαυτός μου που ούτως ή άλλως δεν μπορώ να τον αλλάξω...
      Ούτε θέλω να τον προδώσω.
      Γιατί άλλωστε;
      Φιλί και εις το επανιδείν.:)

      ΥΓ..οι υπαρκτοί άνθρωποι ποτέ δεν χάνονται.. :)

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος17/9/12 1:58 π.μ.

      http://www.youtube.com/watch?v=93mj8Gvl4hw

      Διαγραφή
    3. Bουλα.22/9/12 1:52 π.μ.

      http://www.youtube.com/watch?v=vdyqr38-fWs&feature=related

      Όταν ένα μικρό γεια γίνεται μεγάλο αντίο ...

      Διαγραφή
    4. Ανώνυμος12/10/12 1:37 π.μ.

      Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
      Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
      Μη φοβηθείς
      Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
      Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
      Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
      Eίτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
      Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος
      Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
      Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
      Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
      Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
      Και περιμένουν
      Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
      Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
      Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
      Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου
      Το προσωπό μου φωτεινό
      Να σχηματίζει αστερισμό
      Να σου χαμογελάει
      Και να σου ψιθυρίζει
      Καλή νύχτα.

      Μ. Χατζιδάκις.

      Διαγραφή
    5. Deviant12/10/12 1:47 π.μ.

      Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
      Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
      Μη φοβηθείς
      Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
      Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
      Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
      Eίτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
      Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος
      Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
      Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
      Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
      Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
      Και περιμένουν
      Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
      Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
      Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
      Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου
      Το προσωπό μου φωτεινό
      Να σχηματίζει αστερισμό
      Να σου χαμογελάει
      Και να σου ψιθυρίζει
      Καλή νύχτα.
      Χατζιδάκις.

      Διαγραφή
  2. vailie7/10/12 6:56 μ.μ.

    Γραφεις πολυ ομορφα....μου αρεσει εδω.... εχω κι εγω να ονειρευομαι κοιτωντας ουρανους με χιλιαδες αστερια......
    Ετσι ειναι η Αγαπη.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μαρία Έλενα11/10/12 11:01 μ.μ.

    Μοναδικό
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. jeminis19/10/12 7:24 μ.μ.

    Φευγαλαίο το πέρασμα απο τη γειτονιά σου!!!
    Γλυκό φιλί σου στέλνω!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Eυαγγελία21/10/12 9:13 π.μ.

    Είναι Μαγεία...!!! λέω εγώ....

    Όμορφη χαραυγή.!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

dark.gif

 Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
 Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους

Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους

Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες

Ή - το χειρότερο -

τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα

Ένα σωρό ποιήματα άγραφα








Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω


θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.




7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.

Aφού εγώ νιώθω πως είσαι εδώ, πρέπει κι εσύ να μη νιώθεις ότι λείπω. ...
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης

Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη

Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.