Με ρωτάει ο καιρός από πού θέλω να περάσει...
πού ακριβώς τονίζομαι...
στο Γέρνω ή στο Γερνώ.
.
Αστειότητες.
Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία.
Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία.
Δημουλά
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μην μιλάς για αγάπες που πεθάναν.
Μην ζητάς έρωτες που έχουν ήδη σβήσει.
Μην αναζητάς πάθη που,ίσως,ποτέ δεν υπήρξαν.
Μην με ψάχνεις.
Με σκότωσες εκείνη την νυχτιά, που το φεγγάρι έκλαιγε στο πλάι μου και ο ουρανός, μαυροφορεμένος, με έθαβε με όσα αστέρια είχαν απομείνει.
Δεν θυμάσαι?
Εκεί ήσουν...με δυο ρόδα στο ένα χέρι, σάπια.. ..από ψέματα και υποσχέσεις της στιγμής.
Στο άλλο χέρι κρατούσες ένα μαχαίρι. Δεν θυμάσαι?
Με αυτό το μαχαίρι κομμάτιασες τα όνειρα μου..
Δεν θυμάσαι?
Ακόμη υπάρχουν κάποια κομμάτια, σκορπισμένα στο χαλί εκείνο, που μου έπιανες το χέρι μου έλεγες πως θα ταξιδεύουμε μαζί στον ουρανό και στον χρόνο.
Κάποια τα μάζεψα σιγά-σιγά και κάπου στην διαδρομή, αναστήθηκα..
Μην με ψάχνεις.
Έφυγα.
ΦΑΝΗ Π.
Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους
Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή - το χειρότερο -
τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα
Σ' αγαπώ μα δε χωράει πουθενά να σου το γράψω
θα στο πω κι ύστερα άλλο να μιλώ θα πάψω.
7 Μαΐου 2007 .Πηγή Καφετζοπούλου.
Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως... παγωμένες ψυχές κουβαλάμε
Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...
Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...
Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους
που δεν έγραψα για σένα...
Χρήστος Καριώτης.
Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου.
Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου.
Ποιός ξέρει τι είναι αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου!
Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σε αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα'ρχεται προς εσένα...
κι εγώ, κάθε βράδυ θα το ακολουθώ...
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου...
Ό. Αβρααμίδης
Κάποια ερωτεύτηκε τον κηπουρό των άστρων και δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αυτόν.
Μαζί του όμως να σμίξει δεν είναι δυνατόν.
Τεράστια η απόσταση που τους χωρίζει.
Η μοίρα της ορίζει να μην τον δει ποτέ.
Στη γη ξαπλώνει, παραδίνεται ανάσκελα στη γύρη των ουράνιων λουλουδιών
και
άγρια χαράματα, χαράζει στο χαρτί τούτο το μήνυμα:
Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου.
Αργύρη Χιόνη
Tα τραγούδια δεν είναι άνθρωποι, αλλά θεία πλάσματα.
Αγαπήστε με τους λες και σ' αγαπάνε.
Ο Καιρός μας αναΚρίνει
ΑπάντησηΔιαγραφήμα η Ψυχή δεν χαρίΖεται παρά μόνο στις σιωπηλές ερωτήσεις του Έρωτα...
ο καθένας μας ζητάει μια υπόσχεση να εξαπατηθεί,αλλά το πέρασμα του χρόνου δεν έχει έλεος...
ΔιαγραφήΚαληνύχτα και σ ευχαριστώ πεφταστέρι.
Πολύ μικρή απόσταση,,,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύο(2)εκατοστά-συγνώμη-
δυό(2)γράμματα απόσταση μεταξύ τους μόνο...
Φιλιά!!!
οι μικρές αποστάσεις είναι πολλές φορές οι δυσκολότερες...
ΔιαγραφήΦιλιά και σε σένα καλέ μου.
Καλησπέρα Βούλα.Ν΄αφήσω την μαγκόυρα μου πάνω στο ΓΕΡΝΩ για να βάλω τον τόνο σωστά και να γίνει Γέρνω.Για να ξαναποστάσω και να απολαύσω τον καιρο και να σηκωθώ ξεκόυραστος και να συνεχίσω μέχρι να έρθει η ώρα να γεράσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ να βρω της σωστές λέξεις Αντ' αφτου για να απαντήσω.... καταναλώθηκαν μέσα στην κατάχρηση. ...
Διαγραφήτο μόνο σίγουρο είναι οτι είμαι ακόμα ο εαυτός μου...
.Ο ιδιος πόνος...οι ίδιες επιθυμίες... Το ίδιο κενό.....άσχετα που τονίζομαι...
(( είμαι όμως καλά..))
Καληνύχτα και σ ευχαριστώ για το πέρασμα σου .
:)
Καλησπέρα Βούλα.Πέρασα να δω αν είσαι καλά και να σου πω ένα γεια.
ΑπάντησηΔιαγραφή